رهبری سیاسی زنان و حضور و شرکت آنان در نهادهای تصمیم‌گیری، ضرورت جنبش جهانیِ برابری می‌شود. هر سال که به بزرگداشت ۸مارس ـ روز جهانی زن ـ می‌پردازیم، با افقی نو از پیشرفتها و خواسته‌های تکامل‌یافتهٔ زنان مواجه می‌شویم.
روزگاری بود که زنان حقوق خود را در محدودهٔ خانواده جست‌وجو می‌کردند.
روزگاری بود که زنان فقط مجبور بودند از امنیت جسم و جنسیت‌شان دفاع کنند؛ البته قربانی جنایات بی‌شماری طی قرن بوده‌اند و هنوز چنین جنایاتی در چتر حمایت عقیدتیِ نیروهای بنیادگرا هم‌چون رژیم ولایت فقیه ادامه دارند.
روزگاری بود که زنان حقوق خود را در دایرهٔ انجمنهای صنفی جست‌وجو می‌کردند.
روزگاری هم در جهان معاصر بوده و هست که بخشی از زنان حقوق خود را در دایرهٔ «فمینیسم» دنبال کرده‌اند.
اکنون در دو دههٔ نخست قرن بیست‌و یکم با گسترش اطلاع‌رسانی، جنبش برابری به سطح مطالبهٔ رهبری سیاسی زنان و شرکت‌شان در نهادهای تصمیم‌گیری بالغ شده است. چنین رویکردی که تکامل مطالبات زنان را در چشم‌انداز رقم خواهد زد، می‌تواند سیاست دیرینهٔ کشاکش در جنگ‌ها را با نیروی صلحی که در قدرت زنان است، جایگزین کند:
ـ «آن چیزی که برای زنان مطرح است شرکت در رهبری کشورها است. شرکت زنان در مناصب حساس که بسیار اهمیت دارد، به توانایی زنان برنمی‌گردد بلکه به آن برمی‌گردد که برای دموکراسی و حقوق خودشان مقاومت کنند» (سخنرانی میمی کودلی نایب‌رئیس مجمع پارلمانی ناتو و وزیر دفاع آلبانی (۲۰۱۷). در کنفرانس جهانی «زنان نیروی تغییر در ایران و نیروی صلح در جهان»، ۱۴اسفند ۱۴۰۰)
ـ «زنان نیروی تغییر در ایران و ثبات و صلح در جهان هستند. من در افق می‌بینم که یک دنیای جدید دارد موفق می‌شود» (دومینیک آتیاس رئیس فدراسیون کانون وکلای اروپا با بیش از ۱میلیون عضو، همان منبع).
ـ «در یک جنگ و در یک دیکتاتوری، واقعیت است که از بین می‌برد. ضروری است که علیه این جنگ و دیکتاتوریهایی که این جنگ‌ها را راه می‌اندازند، واقعیتها را افشا کنیم» (ماریان بیندر کلر نماینده پارلمان فدرال سوئیس، همان منبع).
آن‌گونه که از فحوا و پیام سخنرانی‌ها در کنفرانس جهانی روز شنبه ۱۴اسفند با عنوان «زنان نیروی تغییر در ایران و نیروی صلح در جهان» دریافت می‌شود، جنبش برابری به یک هماهنگی جهانی میان ارادهٔ زنان و یک استراتژی برای تغییر ناگزیر دست یافته است. جوهر سخنرانی‌ها بازتابی از به چالش کشیدن سیاست جهانی با سلطهٔ دیرینهٔ تفکر جنسیتی است. از این رو این کنفرانس به بررسی هم‌زمان مشکلات سیاسی و فرهنگیِ بالفعل جهان و رابطهٔ مستقیم آن با حقوق زنان پرداخته است. نقد این سیاست و فرهنگ در این کنفرانس و تصمیم برای تغییر آن، گویی مانیفستی را معرفی می‌کند که زنان در نوشتن آن عزم و اراده و دستی واحد و مشترک دارند. مانیفستی که گامی بلند در به چالش کشیدن اندیشهٔ جنسیتی برداشته است و تضمین برابری را در چشم‌انداز قرن بیست‌ویکم نوید می‌دهد:
ـ «روز جهانی زن، عید آن‌هایی است که از اغلب فرصتها برای کسب توانایی محروم شده‌اند، اما مبشر توانایی و مسئولیت‌پذیری در جهان امروزاند؛ عید بی‌صدایانی که صدای حقیقی بشریت‌اند. روز جهانی زن برای زنان ایران روز غرور و افتخار است؛ زیرا در سراسر تاریخ این ۴دهه، در مقابل هیولای زن‌ستیزی ایستادگی کرده‌اند» (مریم رجوی، همان منبع).
«بحث بر سر زنان نیست بلکه بحث یک فرهنگ در جامعه است که باید این سرکوب را از بین ببریم. ما تسلیم نمی‌شویم تا جهان را به جلو ببریم. دنبال کسانی باید گشت که برای مبارزه علیه بنیادگرایی به‌پا می‌خیزند» (ریتا زوسموت رئیس پیشین مجلس فدرال آلمان به مدت ۱۰سال، همان منبع).
ـ «من از کی‌یف هستم. درد و رنج بسیار است اما می‌دانیم اگر ایمان‌مان را از دست بدهیم پیروز نمی‌شویم. ما برای همهٔ شما مبارزه می‌کنیم؛ چون اگر از آزادی خودمان دفاع نکنیم تاریخ ما را نمی‌بخشد. بیایید به‌خاطر بیاوریم به‌خاطر ایمان و عشقی که داریم، تغییر را رقم بزنیم» (لیزا یاسکو عضو کمیسیون خارجه پارلمان اوکراین، همان منبع).
«در یک رژیم مستبد، آزادیخواهان از دیکتاتورها قوی‌تر هستند. ما از کسانی که آزادی را نقض می‌کنند قوی‌تر هستیم» (دکتر کریستینا ماریا بامل جانشین اسقف برلین، همان منبع).
دست‌یابیِ زنان به حقوق حقه‌ٔ انسانی‌شان از پیِ پایداری و روشنگری‌شان برای رساندن جامعهٔ بشری به مدنیت شایسته‌اش، اکنون بیش از همیشه حتی در نقدترین و ساده‌ترین مناسبات فیمابین در دسترس است:
ـ «شعار امسال روز زن «شکستن تعصب» است و ما را ترغیب می‌کند تعصب عامدانه و ناخودآگاه را بشناسیم. من می‌خواهم که یک لحظه فکر کنید که شما در زندگی روزمره‌تان چکار می‌توانید بکنید که به شکستن تعصبی که زنان با آن مواجهند کمک کنید. من امیدوارم که جهان ما محل فراگیرتری بدون تعصب، نابرابری و بی‌عدالتی باشد» (بانی کرامبی شهردار میسی ساگا در کانادا، نماینده پیشین پارلمان، همان منبع).
اکنون زنان با قیام برای استیفای حقوق مدنی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی‌شان و با تأکید بر نقش‌شان در ایجاد جامعهٔی با حقوق و جایگاه برابر، در کار رقم زدن یکی از مهم‌ترین انقلاب‌های ناگزیر و تحولات در تقدیر در همهٔ کشورها ــ به‌طور خاص ایران زیر سلطهٔ حاکمیتی با تفکر زن‌ستیز ــ هستند.
اکنون پیام زنان به تاریخ نابرابری، اجبار، تحمیل و بهره‌کشی این است: زنان دیگر تسلیم نمی‌شوند!
یادآوری: روز شنبه ۱۴اسفند ۱۴۰۰ کنفرانس «زنان نیروی تغییر در ایران و نیروی صلح در جهان» به‌مناسبت ۸مارس روز جهانی زن با شرکت بیش از ۶۰تن از زنان از ۳۵کشور در ۴ قاره و با زنان شرکت‌کننده از ۵۴کشور جهان با حضور خانم مریم رجوی برگزار شد. هم‌چنین در این کنفرانس جهانی ۱۵تن از زنان کانون‌های‌شورشی از نقاط مختلف ایران حضور داشتند.
اجلاس جهانی زنان - روز جهانی زن
رهبری سیاسی زنان و حضور و شرکت آنان در نهادهای تصمیم‌گیری، ضرورت جنبش جهانیِ برابری می‌شود. هر سال که به بزرگداشت ۸مارس ـ روز جهانی زن ـ می‌پردازیم، با افقی نو از پیشرفتها و خواسته‌های تکامل‌یافتهٔ زنان مواجه می‌شویم.
روزگاری بود که زنان حقوق خود را در محدودهٔ خانواده جست‌وجو می‌کردند.
روزگاری بود که زنان فقط مجبور بودند از امنیت جسم و جنسیت‌شان دفاع کنند؛ البته قربانی جنایات بی‌شماری طی قرن بوده‌اند و هنوز چنین جنایاتی در چتر حمایت عقیدتیِ نیروهای بنیادگرا هم‌چون رژیم ولایت فقیه ادامه دارند.
روزگاری بود که زنان حقوق خود را در دایرهٔ انجمنهای صنفی جست‌وجو می‌کردند.
روزگاری هم در جهان معاصر بوده و هست که بخشی از زنان حقوق خود را در دایرهٔ «فمینیسم» دنبال کرده‌اند.
اکنون در دو دههٔ نخست قرن بیست‌و یکم با گسترش اطلاع‌رسانی، جنبش برابری به سطح مطالبهٔ رهبری سیاسی زنان و شرکت‌شان در نهادهای تصمیم‌گیری بالغ شده است. چنین رویکردی که تکامل مطالبات زنان را در چشم‌انداز رقم خواهد زد، می‌تواند سیاست دیرینهٔ کشاکش در جنگ‌ها را با نیروی صلحی که در قدرت زنان است، جایگزین کند:
ـ «آن چیزی که برای زنان مطرح است شرکت در رهبری کشورها است. شرکت زنان در مناصب حساس که بسیار اهمیت دارد، به توانایی زنان برنمی‌گردد بلکه به آن برمی‌گردد که برای دموکراسی و حقوق خودشان مقاومت کنند» (سخنرانی میمی کودلی نایب‌رئیس مجمع پارلمانی ناتو و وزیر دفاع آلبانی (۲۰۱۷). در کنفرانس جهانی «زنان نیروی تغییر در ایران و نیروی صلح در جهان»، ۱۴اسفند ۱۴۰۰)
ـ «زنان نیروی تغییر در ایران و ثبات و صلح در جهان هستند. من در افق می‌بینم که یک دنیای جدید دارد موفق می‌شود» (دومینیک آتیاس رئیس فدراسیون کانون وکلای اروپا با بیش از ۱میلیون عضو، همان منبع).
ـ «در یک جنگ و در یک دیکتاتوری، واقعیت است که از بین می‌برد. ضروری است که علیه این جنگ و دیکتاتوریهایی که این جنگ‌ها را راه می‌اندازند، واقعیتها را افشا کنیم» (ماریان بیندر کلر نماینده پارلمان فدرال سوئیس، همان منبع).
آن‌گونه که از فحوا و پیام سخنرانی‌ها در کنفرانس جهانی روز شنبه ۱۴اسفند با عنوان «زنان نیروی تغییر در ایران و نیروی صلح در جهان» دریافت می‌شود، جنبش برابری به یک هماهنگی جهانی میان ارادهٔ زنان و یک استراتژی برای تغییر ناگزیر دست یافته است. جوهر سخنرانی‌ها بازتابی از به چالش کشیدن سیاست جهانی با سلطهٔ دیرینهٔ تفکر جنسیتی است. از این رو این کنفرانس به بررسی هم‌زمان مشکلات سیاسی و فرهنگیِ بالفعل جهان و رابطهٔ مستقیم آن با حقوق زنان پرداخته است. نقد این سیاست و فرهنگ در این کنفرانس و تصمیم برای تغییر آن، گویی مانیفستی را معرفی می‌کند که زنان در نوشتن آن عزم و اراده و دستی واحد و مشترک دارند. مانیفستی که گامی بلند در به چالش کشیدن اندیشهٔ جنسیتی برداشته است و تضمین برابری را در چشم‌انداز قرن بیست‌ویکم نوید می‌دهد:
ـ «روز جهانی زن، عید آن‌هایی است که از اغلب فرصتها برای کسب توانایی محروم شده‌اند، اما مبشر توانایی و مسئولیت‌پذیری در جهان امروزاند؛ عید بی‌صدایانی که صدای حقیقی بشریت‌اند. روز جهانی زن برای زنان ایران روز غرور و افتخار است؛ زیرا در سراسر تاریخ این ۴دهه، در مقابل هیولای زن‌ستیزی ایستادگی کرده‌اند» (مریم رجوی، همان منبع).
ـ «بحث بر سر زنان نیست بلکه بحث یک فرهنگ در جامعه است که باید این سرکوب را از بین ببریم. ما تسلیم نمی‌شویم تا جهان را به جلو ببریم. دنبال کسانی باید گشت که برای مبارزه علیه بنیادگرایی به‌پا می‌خیزند» (ریتا زوسموت رئیس پیشین مجلس فدرال آلمان به مدت ۱۰سال، همان منبع).
ـ «من از کی‌یف هستم. درد و رنج بسیار است اما می‌دانیم اگر ایمان‌مان را از دست بدهیم پیروز نمی‌شویم. ما برای همهٔ شما مبارزه می‌کنیم؛ چون اگر از آزادی خودمان دفاع نکنیم تاریخ ما را نمی‌بخشد. بیایید به‌خاطر بیاوریم به‌خاطر ایمان و عشقی که داریم، تغییر را رقم بزنیم» (لیزا یاسکو عضو کمیسیون خارجه پارلمان اوکراین، همان منبع).
ـ «در یک رژیم مستبد، آزادیخواهان از دیکتاتورها قوی‌تر هستند. ما از کسانی که آزادی را نقض می‌کنند قوی‌تر هستیم» (دکتر کریستینا ماریا بامل جانشین اسقف برلین، همان منبع).
دست‌یابیِ زنان به حقوق حقه‌ٔ انسانی‌شان از پیِ پایداری و روشنگری‌شان برای رساندن جامعهٔ بشری به مدنیت شایسته‌اش، اکنون بیش از همیشه حتی در نقدترین و ساده‌ترین مناسبات فیمابین در دسترس است:
ـ «شعار امسال روز زن «شکستن تعصب» است و ما را ترغیب می‌کند تعصب عامدانه و ناخودآگاه را بشناسیم. من می‌خواهم که یک لحظه فکر کنید که شما در زندگی روزمره‌تان چکار می‌توانید بکنید که به شکستن تعصبی که زنان با آن مواجهند کمک کنید. من امیدوارم که جهان ما محل فراگیرتری بدون تعصب، نابرابری و بی‌عدالتی باشد» (بانی کرامبی شهردار میسی ساگا در کانادا، نماینده پیشین پارلمان، همان منبع).
اکنون زنان با قیام برای استیفای حقوق مدنی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی‌شان و با تأکید بر نقش‌شان در ایجاد جامعهٔی با حقوق و جایگاه برابر، در کار رقم زدن یکی از مهم‌ترین انقلاب‌های ناگزیر و تحولات در تقدیر در همهٔ کشورها ــ به‌طور خاص ایران زیر سلطهٔ حاکمیتی با تفکر زن‌ستیز ــ هستند.
اکنون پیام زنان به تاریخ نابرابری، اجبار، تحمیل و بهره‌کشی این است: زنان دیگر تسلیم نمی‌شوند!
یادآوری: روز شنبه ۱۴اسفند ۱۴۰۰ کنفرانس «زنان نیروی تغییر در ایران و نیروی صلح در جهان» به‌مناسبت ۸مارس روز جهانی زن با شرکت بیش از ۶۰تن از زنان از ۳۵کشور در ۴ قاره و با زنان شرکت‌کننده از ۵۴کشور جهان با حضور خانم مریم رجوی برگزار شد. هم‌چنین در این کنفرانس جهانی ۱۵تن از زنان کانون‌های‌شورشی از نقاط مختلف ایران حضور داشتند.
