وضعیت نامناسب اسکان زلزله‌زدگانی که در پس‌لرزه‌های شدید زلزله اخیر خانه‌های خشتی و گلی آن‌ها تماماً ویران‌شده و از سویی آب و برق روستا از روز زلزله تاکنون قطع‌شده دل هر بیننده‌ای را به درد می‌آورد. اهالی این روستا تلاش کرده‌اند با امکانات ناچیزی که در اختیار داشته‌اند سرپناهی گرم با پتو برای خانواده‌های خود درست کنند اما سوز سرمای این منطقه شب‌ها به استخوان می‌نشیند و همچنان کمبود امکانات اولیه بیداد می‌کند....
خبری از کمک‌های دولتی نیست- یکی از اهالی روستا که حالا از بار همه مشکلات طاقت‌فرسای این روزها خسته و درمانده شده است ....ميگويد: تمامی کمک‌هایی که به این روستا رسیده کمک‌های مردمی است و از کمک‌های دولتی هیچ خبری نیست. حدود 30 چادر از هواپیماها به زمین پرتاب می‌کنند هرکس توانست برمی‌دارد و هر کس نتوانست دست‌خالی می‌ماند و این شیوه توزیع امکانات در این روستاست.
این روزها آن‌قدر اشک ریخته که توان گریه ندارد- ....در میان آوارهای فروریخته بر زمین زنی را می‌بینم که آرام بر بلندی آوارهای خانه‌اش نشسته، آرام و بی‌صدا آه می‌کشد. این روزها آن‌قدر اشک ریخته که توان گریه ندارد، به خانه و سرپناه بربادرفته‌اش نگاه می‌کند و حسرتی که در نگاهش در یادم باقی می‌ماند..
شب ها در سرما نمی شود خوابید- صحنه‌هایی از چادرهای مسافرتی برپاشده در این روستا دل هر بیننده‌ای را به درد می‌آورد چراکه هوای این روستا شب‌ها سرد می‌شود و نازکی این چادرها نمی‌تواند حفاظی برای ساکنانش باشد اما چاره‌ای نیست باید سوخت و ساخت. .....وقتی باران بیاید زندگی در این شرایط و ویرانی‌ها بسیار سخت است، چادر و جای درست حسابی نداریم که حداقل چادر بزنیم، چهار شب است بیرون خانه بدون سرپناه و چادر زندگی می‌کنیم، مردم کمک کردند پتو آورده‌اند اما زیر پتو خیلی سرد است و نمی‌توان خوابید.
دعا کنیم باران نبارد!- کمی آن‌طرف‌تر بانویی با چهره‌ای آفتاب‌سوخته که حکایت از سختی روزهای تلاش بر روی زمین‌های کشاورزی می‌دهد روبروی دوربین تسنیم قرار می‌گیرد؛ با همان لهجه محلی به ما می می‌گوید: هیچ کمک دولتی دریافت نکرده‌ایم و تنها کمک‌های مردمی بوده و شب‌ها از سرما نمی‌توانیم استراحت کنیم، گوسفندانمان تلف‌شده و ما هفت نفر اعضای یک خانواده سرپناهی نداریم.... امسال برخلاف سال‌های دیگر که برای آمدن باران دعا می‌کرد نگران آمدن باران و خیس شدن تنها سرپناهش، چادرهای مسافرتی است
