مریم اکبری منفرد پس از تظاهرات روز عاشورا در دیماه ۸۸ بازداشت شد و در ۱۱ خرداد ۱۳۸۹ به ۱۵ سال حبس تعزیری محکوم گردید. اتهام این زندانی سیاسی محاربه از طریق عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران است. اتهامی که او آن را هرگز نپذیرفته است.
مریم اکبری منفرد که هشتمین سال محکومیت خود را سپری می کند، در چند زندان محبوس بوده است از جمله زندانهای شهرری، گوهردشت و اوین. وی در نامه خود درباره شرایط زنان در زندانهای رژیم آخوندی نوشته است که متن کامل آن در زیر آمده است:
به سفرای محترم آقای اکتایتو تلمیودین سفیر محترم اندونزی، آقای ژوان کوتریا سفیر محترم پرتغال و دیگر سفرای محترم؛
برای تمامی کسانی که قلبشان برای انسان و انسانیت می تپد، برای ارزشی فراسوی مرزهای جغرافیایی.
به عنوان شاهد حرف می زنم. شاهد روزهای ناتمام و دهشتناک شهرری و گوهردشت و اوین، جایی که نفس یاری نمی رساند. سوله های تاریک و سقفی بلند بدون پنجره و روزنه و نور طبیعی؛ سوله هایی مملو از دود سیگار با دویست نفر جمعیت در هر سوله با ازدحام سرو صدا و بهم ریختگی اعصاب و روان زندانیان ، «به قهقرا رفتن انسان و انسانیت را من با چشم های خویش شاهد بودم.»
شاهد لحظه های پرتلاطم. چشمهای خشمگین زندانیان و باتوم های گارد ویژه زندان بر تن رنجور زنان و دخترکان بیچاره. شاهد دعوا برای غذا و نان در سالنی به نام سالن غذا خوری که از طرف زندانیان به «سالن کتک خوری» تغییر نام یافته بود. غذایی که به عنوان جیره به زندانیان داده می شد آنقدر کم و اندک بود که زندانیان گرسنه غذاهای پس مانده در ظرف ها و غذاهای ریخته شده بر روی زمین را جمع می کردند و لحظه ای بعد پرتاب سینی های غذا و صندلی و دعوا بر سر همان غذای پس مانده.
کف کثیف و آلوده ی سالن غذاخوری که هرروز چندین نفر نقش زمین می شدند. شاهد دخترکان زیبایی که چگونه قربانی جرم خودساخته رژیم (ارتباط نامشروع) شده بودند. من خویش دختر ۱۱ ساله ای را دیدم که برای تنبیه از کانون اصلاح و تربیت کودکان به زندان (تبعیدگاه گوهردشت) تبعید شده بود. دختر ۱۱ساله ای که جرمش اعتیاد به موادمخدر بود. حال گمان می کنید که این دختر کوچک در زندان گوهردشت در کنار جمع کثیری از محکومان خطرناک چه چیزهایی خواهد آموخت.
من شاهد به باتلاق کشیده شدن دختران و زنانی بودم که به آنچه بر سرشان آمده بود گردن نهاده بودند و برای ۱۵ دقیقه تلفن و یا چند روز مرخصی انجام می دادند آنچه را که زندانبانان می خواستند.
شاهد دخترکان و زنانی که واژه واژه ظلم و جور رفته بر آنان از روی چهره ی زیبایشان نمایان بود. دختران و زنانی که بارها سنگینی طناب دار را دور گردن خود احساس کرده بودند. زنان و دخترانی که سالهای سال زیر حکم اعدام نفس می کشیدند و حال حدس بزنید هر روز در انتظار مرگ بودن چه احساسی دارد.
به عنوان شاهد حرف میزنم. شاهد تلاش های بسیار برای وارونه نشان دادن واقعیات، برای تکذیب خبرهای سایت ها و گزارش ها از نقض فاحش حقوق بشر در زندان های ایران، انتقال تعدادی از زندانیان به بند های امنیتی زندان اوین و مکان دیگر هنگام حضور سفرای محترم در تاریخ چهاردهم تیرماه ۹۶ در زندان اوین حجتی محکم برای وضعیت اسفناک زندان های ایران می باشد.
آقایان سفرای محترم که از دیده های خود شگفت زده شده بودید آنچه را که شما مشاهده کرده بودید صورت بزک کرده زندان های این حاکمیت اسلامی بود. زمانی که تصویر نشست شما را در روزنامه ها دیدم در لحظه آرزو کردم ای کاش آن درختان بلند و سرسبز که شماها در پناه سایه هایشان ساعاتی را به گپ و گفتگو گذراندید توان سخن گفتن داشتند و می گفتند از لحظه ای که تنها یک نهال بودند تا به امروز شاهد چه صحنه هایی بوده اند.
من در زندان شهرری شاهد بودم زندانیانی که زیر حکم اعدام هستند عاجزانه از خانواده هایشان خواهش می کردند که به قضاتشان بگویند حکم اعدام آنها را هرچه زودتر اجرا کنند، نه، آرزوی ماندن در زندان را نداشتند.
دیوارها بلندتر می شوند و میله ها نزدیک تر، گرمای نفس هایم را روی صورتم احساس می کنم. آری من به عنوان کسی که در آستانه هشتمین سال حبس ام می باشم هر روز و هرلحظه شاهد به افول رفتن سلامت جسمی هم بندیانم به خصوص خانم مهوش شهریاری که در آستانه دهمین سال حبسش می باشد و دیگر هم بندیانم که اینک بیرون از زندان می باشند از جمله خانم کبری بنازاده، ناهید ملک محمدی، مطهره بهرامی و...
در میان این برزخ در حصار میله ها و شرایط غیر انسانی بوده ام.
آقای محبی مدیرکل زندان های ایران فرموده بودند اقدامات فراوانی در زندان در قالب حرفه آموزی در جهت آموزش و یادگیری افراد برای پر کردن اوقات فراغت و بهره گیری از زندان صورت گرفته از قبیل آموزش های معرق کاری و پیرایشگری...
در حالی که حداقل حقوق انسانی یک زندانی رعایت نمی شود، پیرایشگری و معرق کاری به چه کارشان می آید.
ایشان گفته بودند زندانیان در کارگاه های خیاطی و نجاری اشتغال دارند و پنجاه درصد دستمزدی که دریافت می کنند به خانواده های آنان تعلق دارد و بیست و پنج درصد آن در حین گذراندن دوران محکومیت و بیست و پنج درصد آن پس از آزادی به آنها پرداخت می شود. آیا آقای محبی در مورد میزان دستمزد این زندانیان نیز چیزی فرمودند؟
ایشان فرموده بودند مددجویان در زمان تحمل کیفر در مقاطع مختلف تحصیلی به تحصیل پرداخته و تحصیلات خود را تکمیل می کنند بله البته این مصداق بارز آن جمله است که «اوین بازداشتگاه نیست دانشگاه است.»
فرموده بودند در زندان زندانیان مترجمی زبان انگلیسی آموزش می بینند در شرایطی که ورود کتاب به زبان های خارجی در اوین ممنوع است و دلیل آن نیز نداشتن مترجم زبان خارجی است!
آیا این موارد همگی در همین جا در زیر همین آسمان در زندان های ایران در حال وقوع است؟ بهشت برین اوین و دیگر زندان ها ...
جای بسی شگفتی است، پس زندان هایی که من مشاهده کرده م در کجای این کره خاکی واقع است؟ از تعالیم قرآن کریم گفته بودید، اجبار در حفظ آیات قرآن و انجام شعائر دینی برای کسب امتیاز به امید داشتن شرایط بهتر در زندان و یا رفتن چند روز مرخصی و یا برای خلاصی از طناب دار و نه برای روح معنوی آن.
آقای غریب آبادی معاون امور بین الملل ستاد حقوق بشر فرموده بودند برخی کشورها و رسانه ها تصویری دروغین و ناصحیح از زندان های ایران نشان می دهند! اگر که این است با وجود شرایط بسیار عالی در زندان هایتان چرا گزارشگر ویژه حقوق بشر آقای احمد شهید و اینک همکار ایشان خانم اسما جهانگیر هیچ زمانی اجازه ورود به ایران را نداشته اند چه برسد به بازدید از زندان ها؟
آقای غریب آبادی از خدمات ارزنده ی بهداشت و سلامت سخن گفته اند. آیا در همین زندانها نبود که آقای محسن دکمه چی به دلیل عدم رسیدگی پزشکی در زندان بیمار شدند و بر اثر بیماری جان گرانمایه خود را از دست دادند؟ مگر نه اینکه آقای هدی صابر در همین زندان اوین به دلیل تاخیر در رساندن به مراکز پزشکی جان گرانمایه خود را از دست دادند؟
در این لحظه که در حال نگارش این خطوط می باشم هم بندی عزیزم آزیتا رفیع زاده مادر بشیر ۶ ساله که همسرش نیز پیمان کوشک باغی در زندان گوهردشت دوران حبس خود را می گذراند در تاریخ ۱۵ تیرماه ۹۶ دچار شکستگی انگشت دستش از دو ناحیه شده است ولی امروز که سومین روز این حادثه می باشد هنوز مجوز برای اعزام بیمارستان و انجام امور پزشکی از سوی مسولین صادر نشده است.
آری من شاهد لحظه ها و شرایطی بوده ام که قلم را توان نوشتن نیست. برای من که قدم در راه آزادی گذاشته ام و در عبور از این گذرگاه تنم بس زخم برداشته از جفاها، تبعید و انتقال و ممنوعیت ها بخشی از زندگی ام شده شاهد برهوتی موسوم به شهرری و گوهردشت و اوین بی هیچ نشانی برای زیستن که گیاه از زیستن باز می ماند اردوگاهی برای مرگ تدریجی نه برای حبس کشیدن.
هنوز صدای له شدن عزت انسان را در گوشم می شنوم.
آنچه من دیده ام و چشیده ام وقاحت بود و قساوت. دست های بسته ام را به سوی شما دراز میکنم که چونان همیشه دستهای من باشید برای در افکندن پرده ها و افشای خیمه شب بازی به اصطلاح ارج و قرب زنان!
دوباره صدای دردها را به گوش شما می رسانم که صدای طنین افکن من باشید، در جایی که نفس نمی آید غریو خشم را از گلوی پرنفستان بکشید.
مریم اکبری منفرد
زندان اوین
۱۸تیر ۱۳۹۶
