دانشمندان طرحی برای ساخت یک کاوش‌گر بیناستاره‌ای با عمری طولانی ارائه داده‌اند که می‌تواند بین ۵۰ تا ۱۰۰ سال پس از ترک زمین همچنان به فعالیت خود ادامه دهد و اطلاعات و تصاویر فضای بیناستاره‌ای را به زمین ارسال کند.
در حال حاضر، کاوش‌گرهای «وویجر ۱» و «وویجر ۲» در حوزه بیناستاره‌ای سفر می‌کنند. آنها در دهه پیش حباب گاز گرمی که خورشید را احاطه کرده را ترک کردند و وارد فضای بیناستاره‌ای شدند، که منطقه‌ای از فضاست که ذرات، غبار، و میدان‌های مغناطیسی سایر ستاره‌ها در آن قوی‌تر از خورشید عمل می‌کند.
بیش از ۴۰ سال پس از آغاز ماجراجویی بزرگ خود، وویجر ۱ تاکنون حدود ۲۳ میلیارد کیلومتر راه طی کرده است، که ۱۵۵ برابر فاصله خورشید تا زمین است. به منظور قابل بیان نگه داشتن اعداد و مسافات، دانشمندان از فاصله بین خورشید تا زمین به عنوان «واحد نجومی» استفاده می‌کنند.
کاوش‌گر بیناستاره‌ای پیشنهادی قرار نیست به ستاره دیگری برود. نزدیک‌ترین سیستم‌های ستاره‌ای به منظومه شمسی آنقدر دور هستند که کاوش‌گری مبتنی بر فناوری کنونی هنوز نمی‌تواند به آنها برسد. کار این کاوش‌گر سفری درازمدت در فضای میان ستارگان خواهد بود.
این کاوش‌گر حوالی سال ۲۰۳۶ بر روی یک موشک فوق سنگین که می‌تواند «سرعت فرار» از منظومه شمسی را ایجاد کند، به فضا پرتاب خواهد شد. ۶٫۵ ساعت طول می‌کشد تا این کاوش‌گر از مدار ماه عبور کند، و طی ۷ ماه به مشتری می‌رسد.
در آنجا، با انجام مانوور «قلاب‌سنگی» دور مشتری، کاوش‌گر سرعت خود را به حداکثر شش تا هفت واحد نجومی در سال می‌رساند، که بیش از یک میلیارد کیلومتر در سال است، و خود را به خارج از منظومه شمسی پرتاب خواهد کرد.
این کاوش‌گر ۸۵۰ کیلوگرمی مجهز به حسگرهایی برای سنجش پارامترهایی مانند ذرات باردار و خنثی و میدان‌های مغناطیسی و غبار خواهد بود. با استفاده از دو باتری هسته‌ای نسل جدید که ناسا در حال ساخت آنهاست، انتظار می‌رود که کاوش‌گر بیا‌ستاره‌ای، یک قرن پس از پرواز از زمین بتواند داده‌های فضای بیناستاره‌ای را از ورای صدها واحد نجومی فاصله به زمین ارسال کند.
