جامعه شناس ایرانی فروپاشی سیستم حاکم بر ایران را به دلیل انباشت مشکلات و تناقض ها اجتناب ناپذیر دانسته و با اشاره به فروپاشی ساختمان پلاسکو گفته است که فروپاشی نظام ایران نیز در انفعال عمومی حکومت و جامعه، در عدم امکان کنشگری سیاسی چه در داخل و چه در خارج از حکومت یا حتی در بین خودی ها و غیرخودی ها روی خواهد داد. جامعه شناس ایرانی گفته است : “مدیریت حادثۀ ساختمان پلاسکو نماد مدیریت کشور است.”
در این مصاحبه سعید معیدفر گفته است : “تصور سیستم بر این است که اگر کوچکترین ضعفی نشان بدهد و کمترین تغییری در خود ایجاد کند، عملاً نمی تواند با این تغییر سازگار شود.” به همین خاطر، نظام حاکم بر کشور حاضر و قادر به تغییر رویه های خود نیست. نه به این خاطر که، به گفتۀ سعید معیدفر، نظام حاکم از ماهیت و عمق مشکلات خود و کشور آگاه نیست. بالعکس، به گفتۀ جامعه شناس ایرانی، از آنجا که رهبران کشور متوجه مشکلات هستند و “می دانند چه شرایطی پیش رویشان قرار دارد” در مسیر خطا و پرشتاب جاری پیش می رانند، زیرا، اگر یک لحظه بخواهند از مسیر اشتباه بازگردند، “سرعت در این مسیر آنقدر زیاد شده که ممکن است نابودی [سیستم] زودتر اتفاق بیفتد.” به همین خاطر نظام ایران در مسیر خطای خود با شتاب پیش می رود به این امید که “این نابودی یک مقدار عقب تر بیفتد.”
به گفتۀ سعید معیدفر “نتیجۀ این روند غلط بی اعتمادی و همچنین گسترش فساد و ناکارآمدی” و البته تعمیق شکاف بزرگ میان حکومت و جامعه است و هر اتفاقی به ویژه از آبان ماه گذشته به این سو “شکاف و ناکارآمدی [سیستم] را عمیق تر می کند.” آخرین نمونۀ این امر به گفتۀ سعید معیدفر بحران ناشی از کرونا در کشور است که “به خاطر کوتاهی ها یا فرصت طلبی های جدی در نبستن مرزها خصوصاً با چین که متحد کشور است” روی داد و در نتیجۀ آن “ایران به دومین کشوری تبدیل شد که این بیماری را در منطقه گسترش داد و این بلا به سر مردم آمد.”
جامعه شناس ایرانی در جای دیگری از اظهاراتش افزوده است که “شکاف بزرگ بین مردم و سیستم آنچنان هویدا شده و آنقدر در اعماق جامعه فرو رفته است که دیگر نیازی به پنهانکاری احساس نمی شود.” سعید معیدفر در ادامه افزوده است که اینک حتی شکاف و بی اعتمادی “به لایه های درونی حاکمیت” سرایت کرده است. اما، “امروز امکان کنشگری هم از خودی ها و هم از غیرخودی ها سلب شده است؛ یعنی در شرایطی هستیم که عملاً همه به یک سمت پیش می رویم و همه به این سمت کشیده می شویم” و این سمت به گفتۀ جامعه شناس ایرانی فروپاشی گریزناپذیر سیستم است بی آنکه نیرویی در آن دخل و تصرف داشته باشد یعنی بتواند آن را برانگیخته یا مانع از وقوع آن بشود.
به گفتۀ سعید معیدفر از این پس یک اتفاق ساده می تواند در انفعال عمومی فروپاشی سیستم را موجب شود درست همانطور که “اتفاق کوچکی مثل گاز پیک نیکی، کل ساختمان پلاسکو را به یکباره به تلی از خاک تبدیل کرد.”
سعید معیدفر در پایان گفته است : “آن چیزی که سیستم را دچار مشکل [کرده] رفتار و کنش خودش است؛ چارچوبی است که برای خودش ایجاد کرده و تمام درهای تغییر را به روی خودش بسته و در مسیر غلطی سرعت گرفته است که جامعه و کشور را دچار یک فروپاشی می کند.
