اعدام و بدرفتاری با زندانیان زن
ایران تنها کشوری در جهان است که تعداد قابل توجهی از زنان را اعدام می کند.
در دوران ریاست جمهوری روحانی ۹۷ زن اعدام شده اند که ۱۱ تن از آنان در فاصله نوامبر ۲۰۱۸ تا ۲۰۱۹ بوده است.
بسیاری از زنانی که اعدام می شوند خود قربانی خشونت علیه زنان بوده اند و در دفاع از خود مرتکب قتل می شوند.
زندانیان سیاسی به طور سیستماتیک مورد ضرب و شتم قرار می گیرند تا وادار به اعترافات دروغین، همکاری با رژیم و دادن اطلاعات شوند.
صبا کردافشاری ماهها تحت شکنجه قرار گرفت تا با رژیم همکاری کند. آنها حتی مادرش را دستگیر کردند تا فشار بیشتری بر وی وارد کنند و وقتی موفق نشدند به او حکم ۲۴سال زندان دادند.
طی سال گذشته، رژیم چندین حکم شلاق از ۷۴ تا ۱۴۸ ضربه برای فعالین زن صادر کرد از جمله برای عاطفه رنگریز، پریسا رفیعی، ناهید خداجو، مرضیه امیری، نسرین جوادی، سپیده فرهان، نسرین ستوده، …
حداقل در یک مورد، یکی از زنان دراویش گنابادی به نام الهام احمدی بعد از پایان محکومیت خود و قبل از آزادی از زندان ، ۷۴ ضربه شلاق خورد.
حداقل در دو مورد، فعالین زن در سلولهای زندان ضرب و شتم شدند. در یک مورد دیگر با همه زندانیان بندهای ۱ و ۲ زندان قرچک با خشونت رفتار شد، از گاز فلفل و گاز اشک آور استفاده کردند و آنها را از آب و غذا محروم کردند. و همه اینها به خاطر درخواست رسیدگی پزشکی به یک زندانی بیمار بود.
ازدواج های زودهنگام
یکی دیگر از گونه های رایج خشونت علیه زنان در ایران ازدواجهای زودهنگام است. به دلیل قانون و سن قانونی ازدواج که ۱۳ سال است، و همچنین به دلیل فقر، تعداد ازدواجهای زودهنگام در سالهای اخیر افزایش یافته است.
سازمان ثبت احوال ایران، آمار جدیدی در رابطه ازدواجهای زودهنگام منتشر کرد که براساس آن ازدواج ۲۳۴هزار دختربچه زیر ۱۵سال طی سال ۹۶ در کشور رسماً ثبت شده است. ۱۹۴ مورد از این ازدواج ها با دختربچه های زیر ۱۰سال بوده است. (روزنامه حکومتی ایران – ۸ آبان ۱۳۹۸)
علی کاظمی، مشاور حقوقی قوه قضائیه، در اسفند ۱۳۹۷ اعلام کرد سالانه بین ۵۰۰ تا ۶۰۰ هزار کودک در ایران ازدواج می کنند که به طور رسمی ثبت می شود و این آمار شامل کسانی که خارج از فرآیند رسمی ازدواج می کنند، نیست. (روزنامه حکومتی انتخاب – ۱۳ اسفند ۱۳۹۷)
قتل های ناموسی و همسرآزاری
طی سال گذشته، ایران شاهد گونه های جدید و بی سابقه ای از قتلهای ناموسی بود. این گونه از خشونت خانگی به دلیل فرهنگ مردسالاری است که از سوی رژیم ترویج می شود و همچنین به دلیل اعدامهایی که از طریق حلق آویز در ملاءعام صورت می گیرد.
طی سال گذشته موارد متعددی وجود داشت که شوهران همسران خود را حلق آویز کردند.
در بوکان، منیره آبو، ۳۵ ساله که ۸ماهه باردار بود به دست همسر خود حلق آویز شد.
در سنقر، مریم محبی، مادر دو بچه، به دلیل دیر آمدن به خانه به دست همسر خود حلق آویز شد.
در دهلران، مریم بختیاری، ۲۹ساله، به دست برادرش حلق آویز و بعد سرش بریده شد.
در ارومیه، شیبا کامران، ۲۱ ساله، به دست پدر و مادر شوهرش به آتش کشیده شد.
از سوی دیگر، در فروردین ماه گذشته، یکی از مقامات رژیم اعتراف کرد که ۹۸ درصد از مراجعات به اورژانس اجتماعی مراجعات زنان به دلیل همسرآزاری بودند. رضا جعفری، رئیس اورژانس اجتماعی، گفت ۱۵درصد از زنان دارای تحصیلات عالی بودند. (خبرگزاری حکومتی فارس – ۲۵ فروردین ۱۳۹۸)
با این همه، مقامات رژیم از دادن آمار کل و دقیق خودداری می کنند.
در تهران، مدیر کل پزشکی قانونی اعلام کرد، سال ۹۷، ۱۶ هزار و ۴۲۰ پرونده همسر آزاری به مراکز پزشکی قانونی ارجاع شد. تهران از نظر همسر آزاری رتبه ششم را در ایران دارد. (خبرگزاری رسمی ایرنا – ۲ مرداد ۹۸)
تنها در استان کهگیلویه و بویر احمد در سال ۹۷، ۷۲۱ مورد همسر آزاری گزارش شد. (خبرگزاری حکومتی ایسنا – ۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۸) و فقط در یکی از مناطق همین استان به نام دیشموک طی ۶ ماه ۱۱ مورد خودسوزی زنان جوان گزارش شده است.
کلام آخر
بررسی مبسوط تر و عمیق تر مسئله خشونت علیه زنان در ایران و علل آن در این فشرده نمی گنجد.
در این ایام که جامعه جهانی در تدارک بزرگداشت پکن+۲۵ است و همه کشورها در صدد ارائه بیلان مثبت در امر برابری و احترام به حقوق زنان هستند، مردم و زنان ایران علیه رژیم مستبد و زن ستیز حاکم به پا خاسته اند. به اعتراف رژیم، زنان هدایت اعتراضات را در بیش از ۱۷۰ شهر کشور به عهده داشتند. آنها در پی برقراری حکومتی کثرت گرا مبتنی بر برابری جنسیتی و حاکمیت مردم هستند.
در همین حال، رژیم ایران وحشیانه به سرکوب مردم و اعتراضات به افزایش قیمت بنزین و خواسته های مشروع آنها مشغول می باشد. حداقل ۱۳زن در میان جانباختگان قیام اخیر شناسایی شده اند.
کلام آخر اینکه علت ریشه ای تمامی مشکلات ایران و به طور خاص مشکلات زنان ایران در حاکمیت استبدادی و زن ستیز ملایان است. و راه حل آن نیز در تغییر رژیم و همان چیزی است که این روزها مردم در کف خیابانها فریاد می کشند.
تا آن زمان اما، جامعه جهانی باید با اتخاذ اقدامات مؤثر مانع از کشتار، شکنجه و نقض حقوق بنیادین مردم و زنان ایران بشود.
