نمایش انتخاباتی مهندسی‌شده رژیم پایان یافت. به گفته تمام ناظران این انتخابات برای هیچ‌کدام از دو جناح دست آورد قابل‌توجهی نخواهد داشت. به گفته مریم رجوی نتیجه این انتخابات هر چه که باشد، هر دو جناح ضعیف‌تر از قبل از این انتخابات بیرون خواهند آمد. رژیم هم برای بازار بین‌المللی به عدد و رقم سازی مشغول است و می‌خواهد این‌چنین نشان دهد که این نمایش با اقبال عمومی مواجه شده است. نمایشی بودن این انتخابات آنچنان روشن بود که به نظر می‌رسید تمام بلیط های این نمایش از قبل پیش‌فروش شده باشد.
رژیم چهره‌های شناخته‌شده با عنوان‌های بی‌مسمای هنرمند و هنرپیشه را وارد میدان کرد. عکاس‌ها هم یواشکی درست در زمانی که اینان رأی‌های خود را داده بودند، منتظر نشسته بودند که بدون اینکه توجه کسی را جلب کنند، عکس‌های یادگاری بگیرند. خانم‌هایی با روسری‌های نیمه و آرایش‌های غلیظ، با لبخندهای نمایشی‌تر رو به دوربین انگشت‌های خودشان را به علامت پیروزی نشان می‌دانند. انگشت هائی که مهر بی‌تفاوتی و بی‌دردی را نشان می‌داد. از سوی دیگر اعلام شرکت موسوی و خانواده‌اش و همچنین کروبی میخ‌های محکم‌تری به تابوت جریان اصلاحات زد و افسانه موسوی، کروبی همچنان که پیش‌بینی می‌شد در اوج بی هزینگی به مرداب ولایت سرازیر شد. مثل‌اینکه تمام داستان به‌خوبی و خوشی پایان‌یافته باشد؛ اما این تمام داستان نبود و نیست. حتما در روزهای آینده خبرهای بیشتری از ابعاد تهدید و تطمیع مردم برای وادار کردن آنان به رأی دادن منتشر خواهد شد.
اما آنچه که در این نمایش انتخاباتی خود را به شکل بسیار بالنده نشان می‌داد، مبارزه جدیدی برعلیه رژیم را به منصه ظهور رساند و این اعلام تحریم گسترده‌ای بود که از طرف چهره‌های شناخته‌شده سیاسی، حقوق بشری ایران صورت گرفت.
خانم شعله پاکروان مادر ریحانه جباری کسی که برای یک ایران بدون اعدام مبارزه می‌کند. شعله پاکروان در برابر توجیه بی‌پایه «انتخاب بین بد وبد تر» که از طرف واداده های به‌اصطلاح جنبش سبز برای شرکت در انتخابات مطرح‌شده در بخشی از نوشته‌اش در مورد تحریم انتخابات می‌نویسد:
«انتخاب بد از بدتر چیزی به ما ملت بی‌پناه ایران نمی‌افزاید. دردی از دردهای بی‌درمانی که صاحبان همین تصاویر یه جانمان انداختند درمان نمی‌کند.
به همین دلیل رأی نمیدهم. هرگز به کسانی که دستشان به خون جوانان این مردم آلوده است رأی نمیدهم من بین زهر مار و زهر هلاهل، هیچ‌کدام را سر نمیکشم. بگذار هر چه میشود بشود. در نابودی نسل آینده این سرزمین شریک نمیشوم. به اندازه ی یک رأی خود»
"هژیر ژاله" بردار شهید قیام "صانع ژاله" در صفحه فیس بوک خودش با گذاشتن عکسی گلباران شده از مزار صانع می‌نویسد:
من به دنبال راه سومی هستم برای این سرزمین!
اما پشتِ سرِ من خون ریخته. من و هم‌دردانِ من خوب می‌دانند که از مصلح‌ترینِ کاندید‌ها هم نشنیدم و نخواهم شنید که جرات کنند و بپرسند: که چه کسانی بودند که به خاک و خون کشیدند صانع و صانع‌ها را؟
رأی من در گورستانِ خاموش پاوه خفته است.
شهین مهین فر مادر امیر ارشد تاجمیر با جمله کوتاه «من رأی نمی دهم» نظر خود را در مورد این انتخابات اعلام می‌کند. همچنین مادران شهدای قیام به جز یک نفر همگی گفتند که با رأی خود در سرکوب مردم شریک نمی شوند. نمایندگان معلمان و کارگران نیز با وجود فشار و تهدید دستگیری نیز از اعلام نظر خود مبنی بر عدم شرکت در انتخابات ترسی نشان ندادند و به گفتند که آنان نیز در این نمایش انتخاباتی که نتیجه آن به سود معلمان و کارگران و زحمتکشان نخواهد شرکت نمی کنند.
زندانیان سیاسی مبارز و مجاهد نیز در شرایط سخت و در اسارت نیز در اطلاعیه های مختلف نظر خود را در مورد انتخابات اعلام کردند. یکی از انگیزانده ترین این بیانیه ها، بیانیه مشترک "علی معزی" زندانی سیاسی به جرم هواداری از سازمان مجاهدین و "علی امیر قلی" زندانی چپ است. در قسمتی از این بیانیه چنین آمده است:
«اکنون هم این جناحها و جماعتی که بر سرکار هستند همه سر و ته یک کرباس اند و هر کدام یک نوبت یا بیشتر در حاکمیت بوده و یا در بخشهای مختلف ساختار حکومتی جا عوض می‌کردند.
این سیستم هیچ حق انتخابی برای مردم نمی‌شناسد. آخر برای مردم چه فرقی می‌کند که چه کسی آنها را غارت و سرکوب نماید. امروزه صحنه‌سازی انتخابات فقط ابزاری شده برای حفظ منابع و منافع اقتصادی در دست همین طبقه خاص و برخوردار و بقیه مردم باید با فقر و گرانی دست و پنجه نرم کنند.
عده‌ای اعوان و انصار و چوبهای زیر بغل این نظام هم موذیانه تلاش می‌کنند که مردم را با توجیهات واهی پای صندوقها کشانده و اعتبار به جیب حکومت بریزند در حالی‌که مردم ما گول نخورده و می‌دانند که بد و بدتری وجود ندارد و این توجیهات توهین به شعور و به شرف آنهاست. پس به دست خود به جیب غارتگران و سرکوبگران اعتبار نریزیم و بساط این خیمه‌شب بازی را تحریم کنیم».
این انتخابات به شکل بسیار قابل‌توجهی جدائی صفوف مردم از یک طرف و رژیم و وابستگانش را از طرف دیگر نشان داد. اتحاد و همبستگی نیروهای پیشرو و مترقی و خواهان تغییرات بنیادی در ایران مبارک است.
