روز شنبه ۱۵شهریور مدارس رسماً و با سخنرانی از راه دور روحانی و بدون حضور او در مدرسه‌ای که مراسم افتتاح در آن برگزار می‌شد، بازگشایی شد. بازگشایی مدارس اکنون تبدیل به یک مسألهٔ حاد اجتماعی و فراتر از آن به یک بحران سیاسی و اجتماعی تبدیل شده است، تا آنجا که خبرگزاری رویترز نیز آن را به‌عنوان یک خبر سیاسی منعکس نمود و خاطرنشان کرد: شماری از متخصصان پزشکی نسبت به بازگشایی مدارس و دانشگاه‌ها در ایران ابراز نگرانی کرده‌اند.
شیادی روحانی در توجیه بازگشایی مدارس
آخوند روحانی، هم در سخنرانی افتتاحیه و هم در جلسهٔ ستاد کرونا با تأکید و اصرار بر بازگشایی مدارس و آموزش حضوری بدون اشاره به حل تضادهای بهداشتی در حداقل‌ها که قرار دادن ماسک رایگان یا حتی ارزان قیمت در اختیار معلمان و دانش‌آموزان است، از «رسانه‌های بیگانه» ضدنظام آه و ناله سرداد و گفت: «این دشمنان نمی‌خواهند کارها به روال معمول انجام شود، در همهٔ مراحل هر روز یک بهانه و داستانی را درست می‌کنند».
آخوند روحانی در اظهارات خود در ستاد کرونا با شیادی سنگ رشد و تعالی نوجوانان را به سینه زد و گفت: «این‌که از ویروس فرار کنیم و همهٔ کارها را تعطیل کنیم، همان چیزی است که دشمن می‌خواهد».
روحانی در حالی فرار از ویروس را تخطئه می‌کند که خودش حاضر نشد حتی برای چند دقیقه ریسک حضور در مراسم بازگشایی را بپذیرد و به‌طور حضوری در این مراسم شرکت کند و در همین حال جنایتکارانه ۱۵ونیم میلیون معلم و دانش‌آموز به‌علاوهٔ خانواده‌هایشان را روانهٔ میدان‌های مین کرونا می‌کند.
روحانی با ابراز غیظ از افشاگری‌ها گفت: «دیروز چه بساطی در این رسانه‌های خارجی بود که آقا متخصصان همه مخالفند که مدارس باز شود، وزیر آموزش و پرورش می‌خواهد مدارس را باز کند».
اما واقعیت این است که تنها مخالفان و معاندان رژیم نیستند که خشم و اعتراض خود را نسبت به نقشهٔ رژیم برای به‌کشتن دادن دانش‌آموزان و خانواده‌های آنها اعلام می‌کنند، این موضوعی است که بر سر آن و هراس از پیامدهای سیاسی و اجتماعی آن، بحران و شکافی جدی در رژیم ایجاد شده؛ تا آنجا که برخی اعضای مجلس صحبت از استیضاح وزیر آموزش و پرورش می‌کنند.
واقعیت این است که تضادهای لاینحل بازگشایی مدارس، رژیم و دولت روحانی را به بن‌بست کشانده و به‌سختی تابانده است. روزنامهٔ جوان(۱۴شهریور) وابسته به سپاه پاسداران با اشاره به سردرگمی رژیم در مورد بازگشایی مدارس نوشت: «آموزش و پرورش تا روز پنجشنبه سناریو مشخصی برای بازگشایی مدارس نداشت. این آزمون و خطا‌ها خزان آموزش را رقم خواهد زد».
مغلطه شیادانه
وزیر آموزش و پرورش(حاجی میرزایی) در یک مصاحبه تلویزیونی(۱۳شهریور) در توجیه تصمیم جنایتکارانهٔ بازگشایی مدارس، شیادانه گفت: «تقریباً ۶۲درصد کلاسهای ما جمعیت مدارسش زیر ۱۰۰نفر است ۳۵درصد زیر ۳۵نفر است و ۴۳درصد زیر ۵۰تا دانش‌آموز است بنابراین اینها غالباً می‌توانند به‌طور عادی یعنی در شرایط عادی هم می‌توانند فاصله را رعایت بکنند».
اشارهٔ او به به‌اصطلاح مدارس روستایی و کپری است که تمام مدرسه و کلاسهای مختلف آن معمولاً در یک کلاس تشکیل می‌شود. در حالی که اکثریت دانش‌آموزان در شهرهای بزرگ هستند که در مدارس پرجمعیت تحصیل می‌کنند و ۴۳درصدی که حاجی میرزایی می‌گوید شامل تعداد محدودی دانش‌آموز است.
در همین رابطه نادری، عضو کمیسیون آموزش مجلس ارتجاع، اذعان کرد: «برخی مدارس ۶۰۰نفر دانش‌آموز دارند؛ این مدارس فقط یکی دو واحد سرویس دستشویی دارند و کلاس‌ها آن‌قدر فشرده‌اند که هیچ تضمینی برای عدم سرایت کرونا نیست».
روزنامهٔ رسالت(۱۵شهریور) نیز نوشت: «بازگشایی مدارس و حضور پرتعداد دانش‌آموزان در مناطق قرمز فاجعه است. کلاسهای درس دولتی، چیزی شبیه دهه ۶۰ و در هر نیمکت ۳دانش‌آموز می‌نشیند، کلاس‌هایی از ۳۵ تا ۴۵نفر».
بنابراین تردیدی نیست هم‌چنان که آقازاده، رئیس ارگان حکومتی مجمع عمومی سازمان نظام پزشکی، هشدار داده بازگشایی مدارس «به خطر انداختن جان میلیون‌ها دانش‌آموز و آموزگار و خانواده‌های ایشان است و... می‌تواند در کمترین فاصله زمانی به یک فاجعه انسانی تبدیل شود».
البته روشن است که تصمیم بازگشایی بدون موافقت و دستور ولی‌فقیه نمی‌توانست عملی شود، ولی مثل سایر موارد دیگر، خامنه‌ای و باند او که می‌دانند بازگشایی مدارس چه عواقب فاجعه‌باری در پی دارد، می‌کوشند پیشاپیش خود را از آن کنار بکشند و همهٔ تقصیر را به‌گردن روحانی و دولت بیاندازند.
در همین رابطه شهریاری، رئیس کمیسیون بهداشت مجلس ارتجاع، گفت: «اگر اتفاقی برای فرزندان ما بیفتد ابتدا رئیس‌جمهور باید پاسخگو باشد بعد وزیر آموزش و پرورش».
روحانی هم به‌نوبه خود، در اظهاراتش در مراسم آغاز سال تحصیلی، مسئولیت را تماماً متوجه معلمان و مدیران مدارس و خانواده دانش‌آموزان کرد و بارها در سخنرانی‌اش نقش آنها را پررنگ نمود و هیچ اشاره‌ای به‌مسئولیت دولت در این زمینه نکرد.
اصرار بر بازگشایی مدارس، چرا؟
سؤال این است که چرا رژیم و مشخصاً روحانی این همه بر بازگشایی زودرس مدارس اصرار می‌ورزد؟ در پاسخ به این سؤال روزنامه جوان(۱۴شهریور) وابسته به سپاه پاسداران به یکی از دلایل اشاره کرده و می‌نویسد: «دلیل بازگشایی حضوری مدارس، به‌فشار مدیران مدارس غیر‌انتفاعی برای دریافت شهریه‌های نجومی‌شان بازمی‌گردد!».
اما علاوه بر منافع اقتصادی مافیای مدارس غیردولتی، رژیم در باز نکردن مدارس نگرانی‌های جدی سیاسی و اجتماعی دارد که رد پای آن را هم در اظهارات روحانی و هم به‌طور واضح‌تر در حرفهای وزیر آموزش و پرورش می‌توان دید.
روحانی در ستاد کرونا گفت: «۷ماه است بچه‌ها را در خانه نگه‌داشته‌ایم. ماندن بچه‌ها در خانه خودش عذاب است، خودش افسردگی است، خودش مشکل روحی است».
وزیر آموزش و پرورش هم گفت: «وقفه در آموزش هم به‌لحاظ شرایط روحی و روانی برای دانش‌آموزان مخاطراتی را به‌همراه دارد هم در کوتاه‌مدت و بلندمدت برای جامعه تبعاتی دارد».
روشن است که نه روحانی نگران افسردگی کودکان است و نه حاجی میرزایی دل‌مشغولی «شرایط روحی و روانی دانش‌آموزان» را دارد. نگرانی اصلی همان است که او در ادامهٔ صحبتش به‌اشاره گفت: «وقفه در آموزش... در کوتاه‌مدت و بلندمدت برای جامعه(بخوانید نظام) تبعاتی دارد».
آری، هراس رژیم از ارتش میلیونی دانش‌آموزان دبیرستانی است. نیرویی پرشور و سرشار از انرژی که هم در انقلاب ضدسلطنتی، هم در صفوف میلیشیا و هواداران مجاهدین و مقاومت در برابر رژیم خمینی نقشی بسیار درخشانی ایفا کرد و هم در تمام قیام‌های اخیر(دیماه ۹۶ و آبان ۹۸) سهمی چشمگیر داشت. چرا که خشم و نارضایتی و احساس بطالت آنها و فشارهای غیرقابل تحمل اقتصادی، زمینهٔ بسیار مساعدی است که آنها را به فعالیت‌های انقلابی در کادر کانون‌های شورشی سوق می‌دهد. در این شرایط دانش‌آموزان به‌همراه بیکاران، نیروی اصلی هر قیام سراسری خواهند بود؛ قیامی که حتی در درون رژیم هم کمتر کسی در وقوع آن تردید دارد.
