حرکتی که با روی کار آمدن دیکتاتوری مذهبی در ایران آغاز شد و تا امروز ادامه دارد.
قیامی که مظهر مقاومت یک ملت در برابر سرقت انقلابش در سال ۵۷ می‌باشد.
در قسمت‌های پیشین این نوشته به سال‌ها و مراحل پیشین نگاه کردیم تا به امروز رسیدیم.
در قسمت‌های پیشین این نوشته همچنین مهمترین ویژگی و چه بسا مهمترین دستاورد قیام را بررسی کردیم که در واقع پیوند سر و بدنه قیام به یکدیگر بود. پیوستنی پس از ایجاد یک انقطاع موقت بین یک نسل از مردم با نیروی پیشتازش.
زنده باد انقلاب دموکراتیک مردم ایران
قیام در واقع در سال ۹۷، پس از فراز و نشیب سالیان، به یک منشأء واحد با سمت و سوی مشخص و هدف از پیش تعیین شده دوباره وصل شد؛ یعنی همان مبدأیی که از سال‌های آغاز مقاومت در برابر دیکتاتوری مذهبی، اولین جرقه مقاومت را زد و در اوج شعارهای کرکننده ارتجاعی، فریاد زد: «زنده باد انقلاب دموکراتیک مردم ایران!» یعنی سخنرانی مسعود رجوی در روز ۴بهمن ۵۷ در دانشگاه تهران.
از آن روز در سال ۵۷ تا امروز ۴۰سال طی شده است. و در این ۴۰سال، جنبش آزادیخواهانه مردم ما فراز و فرودهای زیادی به خود دیده است.
این مسیر ۴۰ساله، اگر چه پرهزینه بود اما همه راه‌ها و مدعی‌ها باید آزمایش پس‌می‌دادند و این کار شد! اکنون جنبش آزادیخواهی پیشروی به طرف اهداف از پیش اعلام شده دموکراتیک و انقلابی خود را سرعت داده است.
۴گام اساسی قیام در یک سال
در این یک‌سال اخیر(۹۶ تا ۹۷) قیام ۴گام اساسی برداشت.
خبرگزاری حکومتی ایلنا روز ۱۱دی ۹۷ در خبری از رئیس پلیس تهران آماری منتشر کرد.
«رحیمی رئیس پلیس تهران با بیان این‌که در ۹ماهه گذشته ۹۳۲مورد تجمع داشته‌ایم، تصریح کرد: با این‌که خیلی از این تجمعات برای شهرستانهای دیگر بود، (اما) ما حضور داشتیم. رئیس پلیس پایتخت تصریح کرد: ۱۰۰۶مورد هم فراخوان توسط ضدانقلاب داشتیم».
آماری که رئیس پلیس تهران اعلام کرده البته کاملا مهندسی شده است. این، یعنی روزی ۳حرکت اعتراضی! آماری که البته کسی باور نمی‌کند.
در همین روزهای اخیر، روزانه بین ۳ تا ۷حرکت اعتراضی فقط در تهران رسماً در رسانه‌های حکومتی اعلام می‌شود.
آنچه که اعلام نمی‌شود، به‌مراتب بیشتر از اینی است که اعلام شده است!
تنها جهت یادآوری می‌توان گفت که در سال ۱۳۹۶ آمار رسمی وزارت کشور، متوسط حرکتهای اعتراضی روزانه را ۷۲حرکت اعلام کرد و سال ۹۷ این روند بیشتر شد و کمتر نشد، ولی به هر حال حداقل واقعیت، عددی نیست که رژیم اعلام کرده است، کما این‌که خبرهای موجود در فضای سایبری هم اعداد و ارقام خیلی بیشتری را نشان می‌دهند. به‌عنوان مثال مقاومت ایران و رسانه خارجی روز ۱۷دی ۹۷ اعلام کردند که در ماه دسامبر حداقل ۵۰۰حرکت اعتراضی در ۱۰۳شهر کشور برگزار شده است و این نیز عدد کاملی نمی‌تواند باشد چرا که اخبار بسیاری شهرها را شامل نمی‌شود.
روشن است که آمار رئیس پلیس تهران، به‌شدت کوچک شده است تا عوامل سرکوبگر حکومتی وحشت‌زده نشوند.
معدل آمارهای نهادهای متفاوت که توسط شبکه‌های اجتماعی جمع‌آوری و منتشر شده‌اند، حداقل ۱۰برابر آمار رسمی را نشان می‌دهند.
گام‌های قیام
اولین امواج قیام در ۷دی ۹۶ در مشهد به‌پاخاست و به سرعت به بیش از ۱۴۰شهر کشور گسترش یافت. قیام در مسیر یک‌ساله خود، مراحلی را پشت سر گذاشته است. مراحلی که هر یک به‌مثابه یک گام بلند، دیکتاتوری را به سرنگونی نزدیک‌تر کرد.
گام اول قیام
گام اول قیام از روز ۷دی ۱۳۹۶ آغاز شد و سرتاسر زمستان ۹۶ را دربرگرفت. قیام به سرعت از یک حرکت اعتراضی صنفی در مبارزه با گرانی، به یک قیام سراسری برای سرنگونی فاشیسم مذهبی حاکم بر ایران تبدیل شد و از آن پس، این کاراکتر خود را پیوسته حفظ کرد و آن را پررنگ‌تر هم نمود.
این قیام از آن پس تا امروز (نیمه دیماه ۹۷) به اشکال مختلف راه خود را به پیش باز کرده و تقریباً روزی نبوده که آتش قیام خاموش شده باشد گرچه که شعله‌ها و شراره‌های آن افت و خیز‌هایی داشته است.
در گام اول قیام، مردم تقریباً تمام ناگفته‌های خود را که سال‌ها در دل پنهان کرده بودند، گفتند و اعلام کردند.
مردم گفتند این رژیم را نمی‌خواهند.
گفتند اولین مطالبه‌اشان نابودی دیکتاتور و دیکتاتوری است!
گفتند که باندهای درونی رژیم را به یک چشم نگاه می‌کنند و از نظر ملت، بازی «اصلاح‌طلب و اصول‌گرا» دیگر پایان یافته است.
و بعد هم مردم به‌روشنی به دیکتاتور هشدار دادند که: «وای به روزی که مسلح شویم»!
گام دوم قیام
گام دوم قیام با شروع سال ۹۷ آغاز شد و تقریباً بخشی از تابستان را نیز دربرگرفت.
از روز ۸فروردین ۹۷ هموطنان عرب اهوازی دست به قیام زدند.
کشاورزان اصفهانی که قبل از شروع سال جدید، یعنی از ۲۷بهمن اعتراضات خود را شروع کرده بودند و تمامی روزهای اسفند سال ۹۶ را تبدیل به روزهای اعتراض و شورش و درگیری با نیروهای سرکوبگر کرده بودند. حتی سال نو و هنگام تحویل سال را در صفوف اعتراض و تظاهرات در کنار تراکتورهای خود و در کنار سفره هفت‌سینی شورشی مرکب از ساچمه و شمع و گاز اشک‌آور رژیم گذرانده بودند. این کشاورزان در سال جدید دوباره به میدان آمدند و پرچم جلوداری قیام را به‌دست گرفتند.
کمی بعد یعنی از حدود ۲۵فروردین به بعد مردم قهرمان کازرون بودند که با خیزش دلاورانه خویش، قیام را یک فاز کیفی تکامل دادند.
اعتصاب سراسری معلمان که روز ۲۰اردیبهشت ۹۷ در ۳۴شهر برگزار شد نیز تاثیر جدی در گسترش قیام داشت.
در طول اردیبهشت‌ماه ۹۷، اعتصاب بازاریان کشور در استانهای مرزی غرب کشور به‌ویژه کردستان جریان داشت و در روز ۲۴اردیبهشت، دامنه اعتصاب بازارایان و کسبه به تهران و سایر شهرها هم کشیده شد.
از روز اول خرداد، اولین اعتصاب بزرگ و سراسری رانندگان کامیون در تقریباً تمامی استانهای کشور، تن رژیم را به لرزه آورد.
باید اذعان کرد که گام دوم قیام، حرکتهای اقشار مختلف از نظم و همآهنگی قابل توجهی برخوردار بود و نوعی از پیش تعیین شدگی در حرکتهای این مرحله به چشم می‌خورد.
جالب آن بود که روز دوم عید در هفت‌تپه و پوپلین رشت تظاهرات و اعتصاب برقرار بود! روز دوم عید! یعنی وضع به شکلی است که مردم حتی روز عید و روز دوم عید نیز ناگزیرند برای اعلام اعتراض خود، به میدان بیایند.
تجربه زیبای کازرون
در گام دوم قیام، باز هم آنچه که بیشتر از هر چیز دیگری به چشم می‌خورد، کوبندگی قیام‌ها بود که در مواردی مردم حتی، پاسخ قهر حکومتی را با قهر متقابل دادند، آتشی را که پاسداران و نیروهای سرکوبگر رژیم خود روشن می‌کردند، مردم به سمت آنها برمی‌گرداندند و به‌قول معروف مقابله به‌مثل می‌نمودند.
مردم و جوانان کازرون و هموطنان عرب اهوازی و اعتصاب کوبنده بازاریها و کسبه تهران حقیقتاً که جلوه‌هایی از یک انقلاب را به نمایش گذاشتند و دست مریزاد دارد.
کازرونی‌ها جلوه‌هایی از یک قیام شهری کامل را به نمایش گذاشتند که برای خیلی‌ها درس‌آموز بود و تجربه‌ای شد برای روزهای حساسی که در آینده قیام ایران در پیش دارد.
رانندگان کامیون هم در اعتصابشان بسیار رزمنده و مصمم وارد شدند، به‌گونه‌ای که برای تمامی اقشار دیگر نیز، حرکت رانندگان کامیون، چشمگیر و آموزنده بود. بسیاری از اقشار دیگر، از رانندگان کامیون و اعتصابشان الگو گرفتند.
گام سوم قیام
مرداد ۹۷ زمان پیشروی قیام مردم ایران در سومین گام خود بود.
روز اول مرداد، اعتصاب مرحله دوم رانندگان کامیون آغاز شد. رانندگان کامیون که در دور اول اعتصابشان به نتایج و اهداف اعلام شده‌شان نرسیده بودند، بلافاصله یک اعتصاب سراسری دیگر برپا کردند. امری که پیامد‌های بسیار سنگینی برای رژیم در پی داشت.
خیزش بزرگ مردم اصفهان و صنعتگران منطقه شاپور اصفهان، که در امتداد اعتصاب سراسری رانندگان کامیون و در روز ۹مرداد آغاز شد، به سرعت به یک قیام سراسری تبدیل شد و دامنه آن شهرهای شیراز، کرج، قهدریجان، شاهین‌شهر، اراک، مشهد، تهران و سایر شهرها را فراگرفت. قیام‌کنندگان با شعارها و تاکتیک‌های خود، قیام بزرگ مردم را باز هم یک فاز دیگر ارتقا داده، به پیش بردند.
رو آمدن مطالبات تاریخی مردم ایران
نکته مهم در آن موج قیام، این بود که قیام‌کنندگان مطالبه‌گر خواست‌های تاریخی مردم ایران شدند:
حاکمیت مردمی، آزادی، رفاه و امنیت اجتماعی. چیزهایی که در برابر این رژیم، به‌مثابه شعار سرنگونی است و با آن هیچ تفاوتی ندارد.
باید گفت قیام در سومین گامش باز هم به یک شورش شهری گسترده و قهرآمیز تبدیل شد چیزی که رژیم را به‌شدت به وحشت انداخت اما در عین‌حال، همین رژیم وحشت‌زده تلاش می‌کرد کار به زد و خورد متقابل نکشد چرا که آخوندها خود بهتر از هر کس دیگری می‌دانند که در صورت ورود به سرکوب گسترده و قهرآمیز قیام، خود با پای خود وارد تونلی شده‌اند که خروجی آن دیگر در ید اختیار خودشان نیست!
ادامه دارد...
