روستای ابراهیم‌آباد از توابع پلدختر لرستان است، این روستا به انگشتان قطع‌شده دستان مردمانش شناخته می‌شود.
مردمی که برای عبور از مسیر رودخانه کشکان باید از «گرگر»، وسیله‌ای ابتدایی که شبیه به یک تله‌کابین روی یک سیم فلزی سوار است و به دو طرف آن قرقره‌ای وصل شده استفاده کنند. بسیاری از اهالی روستای ابراهیم‌آباد به‌علت سوار شدن بر گرگر نقص‌عضو شده‌اند.
مشکلاتی که مردم این روستا از جمله قطع انگشتانشان با آن مواجه هستند به یک دلیل ساده و ابتدایی و به‌خاطر نبودن یک پل ساده است که مردم بتوانند از رودخانه عبور کنند.
در یک ویدئو کلیپ که در رسانه‌های اجتماعی منتشر شده است یکی از مردم ساکن روستای ابراهیم‌آباد در زمینه مشکلاتشان می‌گوید: «مشکلاتمان این گرگره است بدبختی‌مان این است که بالای یک چهارم جمعیت روستا انگشتشان قطع شده است. اگر یک زنی بخواهد بچه‌اش را به بیمارستان یا مدرسه ببرد باید برای رفتن به آن‌طرف رودخانه با گرگر رد شود که بچه‌اش را به مدرسه برساند.
بیایید ببینید این گرگر یک سیمی است که طول آن حداقل بالای ۲۰۰متر است این سیمها دست‌ها را برش می‌دهد».
در زمینه عدم رسیدگی دولت ضدمردمی به مشکلات مردم این منطقه یکی دیگر از اهالی روستا می‌گوید: «چند دفعه به مسئولان گفتیم آمدند بازدید کردند، حتی فیلم‌برداری کردند بردند ولی هیچ کسی به داد ما نمی‌رسد و...».
سایت حکومتی باشگاه خبرنگاران جوان از قول یکی از اهالی روستای ابراهیم‌آباد نوشت گرگر تاکنون انگشتان حدود ۱۰۰نفر از اهالی روستای ابراهیم‌آباد را قطع کرده است.
در زمینه عدم رسیدگی به وضعیت مردم محروم ابراهیم‌آباد در پلدختر بر اثر اعتراضات مردم و شکایتهای متعدد طبق گزارش خبرگزاریهای رژیم «مسئولان اعتباری برای تکمیل پل ابراهیم‌آباد در نظر گرفتند و قول دادند که در ۶ماهه نخست امسال به بهره‌برداری برسد ولی با گذشت ۸ماه از سال ۹۷ روند احداث پل هم‌چنان لاک‌پشتی است و امسال هم به بهره‌داری نمی‌رسد».(تسنیم ۲۱آبان ۹۷)
تنها مردم روستای ابراهیم‌آباد نیست که به این مصیبت گرفتار هستند، پیش از این روستاییان محروم بعضی از روستاهای استان کهگیلویه و بویراحمد نیز برای خروج از روستا مجبور بودند از رودخانه‌ای که بین جاده و محل زندگیشان واقع شده است با "گرگر" عبور کنند. در این منطقه نیز گرگر انگشت دست بسیاری از مردم روستایی را قطع کرد.
روستای گاودانه علیرضا یکی از این روستاهایی بود که مردم آن برای خرید و کودکان آنها برای رفتن به مدرسه نا گزیر بودند توسط گرگر از رودخانه عبور کنند. بسیاری از مردم این روستا هستند که یک بند انگشت یا ۲بند انگشت و یا چند انگشتشان را از دست داده‌اند.
عدم رسیدگی دولت ضدمردمی به روستاهای منطقه پلدختر، روستای گاودانه علیرضا در کهگیلویه و بویراحمد در شرایطی است که همه ساله بودجه‌هایی که از جیب همین مردم محروم تأمین می‌شود، صرف مراکز به‌اصطلاح فرهنگی و هنری رژیم که هدف آنها تبلیغ و ترویج فرهنگ ارتجاعی آخوندی است، مزار کشته‌شدگان ایادی و مزدوران رژیم موسوم به گلزار شهدا و کشورهای نظیر عراق، لبنان، سوریه در منطقه و حتی خرج ایجاد بنیادهای به‌اصطلاح فرهنگی در کشورهای آفریقایی می‌شود.
اولویت غارتگران حاکم بر ایران رسیدگی به مناطق محروم در کشور و مردمی که در منطقه لرستان و کهگیلویه و بویراحمد انگشتانشان قطع می‌شود نیست، بلکه آنها اولویت دیگری دارند و آن هم ساختن مدرسه، خانه، بیمارستان در کشورهای دیگر در زمینه پیش‌برد اهداف تجاوزگرانه‌اش در جهت صدور ارتجاع و تروریسم است.
این جنبه برای حاکمیت آخوندی آن‌چنان حیاتی است که نمی‌تواند به‌راحتی لوایح مربوط پولشویی و عدم حمایت مالی از تروریست را تصویب و به مرحله اجرا در آورد، آن‌چنان‌که این موضوع باعث جنگ و جدال باندی در یک سال اخیر شده است.
اولویت حکومت آخوندی برای ساختن جاده، مدرسه در کشورهای دیگر است و جاده‌هایی که در لبنان ساخته است آن‌چنان پیشرفته است که مزدور لبنانیش به آن اعتراف می‌کند این جاده‌ها با بالاترین استانداردهای اروپایی ساخته شده است.
به اعتراف مدیر معاون وزیر راه و شهرسازی در اربعین سال گذشته برای این‌که رژیم بتواند مزدورانش را برای نمایش راهپیمایی به عراق بفرستد ۵۵۰میلیارد تومان اعتبار جاده‌سازی به مرزهای اربعین اختصاص داد!(پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی ۱۳آبان ۹۶)
این در شرایطی است که خرج ساختن ۲پل در ۲روستایی که انگشتانشان توسط گرگر قطع می‌شود به‌مراتب بسیار کمتر از این هزینه است.
