وبگاه آمریکایی نشنال اینترنست درگزارشی به طرز کار ناوگان قایق‌های تندروی سپاه پاسداران ایران درهدف قراردادن کشتیهای نظامی وتجاری درحوزه خلیج پرداخته است.
بر اساس این گزارش، قایق‌های «باور ۲» نمونه‌هایی از «وسایل نقلیه اثر زمینی» هستند، که برای پرواز در ارتفاع بسیار کم روی سطح دریا با استفاده از «اثر زمین» طراحی شده‌اند، که پدیده‌ای است که طی آن سطوح بال‌ها هرچه به سطح آب نزدیک‌تر می‌شوند، با کشش کمتری مواجه می‌شوند.
این قایق‌های کوچک یک یا دو نفره وظیفه ردیابی را بر عهده دارند. آنها می‌توانند بالاتر از سطح دریا با سرعت حدود صد گره حرکت کنند. آنها مجهز به عینک دید در شب و دوربین‌های پیشرفته هستند. روی آنها یک مسلسل نصب شده است. سپاه مدعی قابلیت پرتاب موشک توسط آنها شده، اما تاکنون شواهدی در این باره مشاهده نشده است.
رژیم ایران می‌داند که نیروهای دریایی‌اش توانایی مقابله مستقیم با نیروهای دریایی برتر دشمنان خود را ندارند. بنابراین، کارکرد باور ۲ مقابله مستقیم با دشمن نیست، بلکه کار آن کمک به استراتژی دریایی نامتقارن ایران برای بستن تنگه هرمز در صورت وقوع بحران است.
این راهبرد روی جغرافیای خاص تنگه هرمز و عمق کم آب‌های آن منطقه تکیه می‌کند تا از طریق حملات انبوه قایق‌های تندرو، کمین زیردریایی‌های کوچک، و حمله با موشک‌های ضد کشتی برد بلند دشمن را زمین‌گیر کند.
بر اساس این استراتژی، ابتدا قایق‌های باور ۲ در دریا پیشروی می‌کنند تا داده‌های هدف‌گیری کشتیهای جنگی دشمن را به دست آوردند و آن اطلاعات را به قایق‌های موشکی تندرو منتقل کنند.
سپس قایق‌های تندروی «ذوالفقار» که می‌توانند با سرعت هفتاد گره دریایی حرکت کنند، به سرعت خود را به نزدیک‌ترین نقطه برای حمله به دشمن می‌رسانند، دو موشک کروز «نصر ۱»، که نسخه ایرانی موشک چینی C-704 است، پرتاب می‌کنند، و برای جلوگیری از انتقام‌جویی دشمن، بلافاصله از محل می‌گریزند.
