بروز بحران‌های حاد اجتماعی به‌ویژه رشد و نمو مقوله‌ای بنام «حاشیه‌نشینی» در حاکمیت ولی‌فقیه اکنون به شکاف عمیق طبقاتی در ایران راه برده است.
بر این اساس هر روز شاهد پدیدار شدن قارچگونه انواع و اقسام حلبی‌آبادها در مجاورت شهرهای بزرگ هستیم.
چندی پیش سازمان ملل متحد در گزارش خود پرده از نرخ «۲۰ درصدی حاشیه‌نشینی» در رژیم آخوندی برداشت. همچنین آخوند دژخیم رئیسی، از اعضاء هیئت مرگ در قتل‌عام زندانیان سیاسی سال ۶۷ طی مناظرات بر سر نمایش انتخابات اعتراف کرد که بیش از «۱۶ میلیون حاشیه‌نشین» در ایران وجود دارد. پیشتر نیز یک گزارش حکومتی خبر داد که «۳۵ درصد از جمعیت کشور حاشیه‌نشین هستند» (خبرگزاری حکومتی صدا و سیما ۱۸ فروردین ۱۳۹۶) که با یک حساب سرانگشتی به معنای وجود ۲۴ میلیون حاشیه‌نشین است.
ابعاد این بحران اجتماعی که محصول رکود اقتصادی، رشد بیکاری، فقر و فلاکت در ایران آخوند زده است، به حدی است که اکنون «۱۱ استان کشور» درگیر پدیده شوم ناشی از حاکمیت آخوندی می‌باشند. یک گزارش حکومتی در تازه‌ترین نمونه به سراغ «اسماعیل‌آباد» در مشهد رفت و اذعان کرد که «۳۴ درصد از جمعیت» این شهر حاشیه‌نشین می‌باشند.
بنابراین گزارش: «آماری تکان‌دهنده که از وجود ۴۰۰۰ هکتار سکونت‌گاه غیررسمی در این شهر خبر می‌دهند. مشهد یک میلیون و ۱۵۰ هزار جمعیت حاشیه‌نشین دارد. این یعنی بیش از ۳۴ درصد از شهر مشهد جزو حاشیه آن محسوب می‌شود و ۲۰ درصد از جمعیت این شهر هم حاشیه‌نشین است». (سایت حکومتی عصر ایران ۱۴ شهریور ۱۳۹۶)
این وضعیت اسفبار در حالی است که مشهد جزوی از شهرهای متمول کشور بوده و دیکتاتوری فاسد آخوندی با انواع و اقسام ارگان‌های غارتگر خود مانند «آستان قدس» و شبکه‌های مختلف مافیایی واردات که تماماً در اختیار آخوند علم الهدی، نماینده فربه خامنه‌ای در این شهر می‌باشند، سالیانه میلیاردها دلار درآمد مالی دارد.
همچنین بر این منظر است که با رشد حاشیه‌نشینی در کشور اکنون شاهد بروز انواع و اقسام آسیب‌های اجتماعی دیگر مانند اعتیاد، بزهکاری، کارتن‌خوابی، زنان خیابانی، کودکان کار، کودکان زباله گرد هستیم. به موازات این واقعیات نیز باید به دیدگاه کلی حاکمیت برای هرچه بیشتر آسیب پذیرتر نمودن مردم در جامعه اشاره نمود، امری که ریشه در بنیادهای فکری ولایت‌فقیه برای سوءاستفاده ابزاری از مستمندان و اقشار ضربه‌پذیر در راستای پیشبرد سیاست‌های مخرب حاکمیت دارد.
این گزارش با اشاره ابعاد واقعیات‌های فوق، ادامه می‌دهد: «مصرف مواد مخدر برای بچه‌های این محله تصویر غریبی نیست؛ آنقدر آشنا و عادی است که مایه تفریحشان بشود گاه و بیگاه. این واقعیت محله اسماعیل‌آباد است؛ آسیب‌های اجتماعی رهایشان نمیکند و حتی تا پشت دیوار مدرسه هم دنبالشان میآید؛ مشکلی که دلیل نگرانی خیلی از ساکنان این منطقه است... به این آمارها اگر جمعیت ۱۲ درصدی ترک تحصیل‌کرده‌های حاشیه‌نشین‌های مشهد و نرخ ۲۵ درصدی بی‌سوادی و ۱۸ درصدی بیکاری را هم اضافه کنیم به واقعیتی تلخ می‌رسیم. به اینکه حاشیه‌ها و مشکلاتشان هر سال که می‌گذرد بزرگ‌تر می‌شوند».
