در بحث عمومی، بسیاری از نمایندگان اظهار داشتند که مجازات اعدام یک شیوه رفتار خارکننده است و از کشورها خواست تا یک ضرب الاجل قانونی برای [منع]مجازات اعدام اتخاذ کنند. آنها گفتند مجازات اعدام بطور خاص تاثیر منفی بر افراد آسیب پذیر داشته است. برخی کشورها اظهار داشتند که مجازات اعدام تنها به جرم های بسیار سنگین اعمال می شود. نمایندگی ها تاکید کردند که نقش کلیدی برنامه 2030 توسعه پایدار به منظور اطمینان از اینکه همه افراد می توانند از حق توسعه استفاده کنند، تأکید کردند. برای پاسخگویی به نیازهای اساسی جوامع و اهمیت فقر به عنوان پیش شرط لازم برای کامل شدن حق توسعه به طور جامع، اهمیت فوق العاده ای دارد. مسیرهای پایدار برای توسعه نیز مورد نیاز می باشد. چند تن از سخنرانان نگرانی خود را در مورد روند رو به افزایش فضای تنگ برای آزادی عمل مدافعان حقوق بشر و روزنامه نگاران ابراز کردند. آنها از شورای حقوق بشر خواستند تلاش های خود را برای از بین بردن و پیگیری حملات علیه روزنامه نگاران و کارکنان رسانه ای تشدید کند.. ایران گفت توسعه، ارتقاء و حفظ همه حقوق بشر را تسهیل می کند. به همین دلیل تصویب یک رویکرد مبتنی بر حقوق برای توسعه بسیار مهم بود. این بعهده شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد و کشورهای عضو است که به سمت حق توسعه قدم بردارند. کشورها تشویق شدند که در بحث ها شرکت کنند، از جمله از طریق مطالعه معیارهای عملیاتی... انجمن بین المللی حقوق بشر زنان اعلام کرد که در دهه ۱۹۸۰، جنایاتی علیه بشریت صورت گرفته است که هزاران نفر به طور ناگهانی ناپدید شدند. بسیاری اخیرا اعتراف کرده اند که آنها در این قتل ها شرکت داشته اند، اما مقامات ایرانی همچنان از مصونیت برخوردار هستند. شورای حقوق بشر تشویق شد تا یک کمیسیون برای مقابله با این وضعیت ایجاد کند.. انجمن بین الملل برابری برای زنان(Association Internationale pour l’égalité des femmes )گفت که مردم در دهه ۱۹۸۰ به طور سرپایی در ایران اعدام شده اند و اجساد در گورهای دسته جمعی دفن شده اند. هر کسی که در مورد آن قتل های غیرقانونی پرسشی میکرد، مورد تهدید قرار میگرفت. در سال ۱۹۸۹ گزارشگر ویژه حقوق بشر در ایران نگرانی خود را ابراز داشت و از مقامات خواست تا تحقیقاتی را انجام دهند. از شورای حقوق بشر خواسته شد تحقیقاتی را درباره اعدام های جمعی در ایران شروع نماید
