مبارزه جنبش اپوزیسیون ایران توسط زنان از خودگذشته و رهایی هدایت می شود که همه چیز خود را برای آزادی و رهایی مردم ایران فدا کرده اند. طی سالیان، این زنان به بخش جدایی ناپذیر اپوزیسیون ایران در مبارزه برای سرنگونی رژیم آخوندی و برقراری دموکراسی در ایران تبدیل شده اند.
به همین دلیل در هر مقطع حساسی از مبارزه زنان را در حال ایفای نقشهای حساس شان می بینیم.
یکی از این مقاطع سرنوشت ساز روز ۱۰ شهریور ۱۳۹۲ در اشرف بود.
اشرف سمبل و روح مبارزه دمکراتیک برای تغییر رژیم در ایران است. روز ۱۰ شهریور ۱۳۹۲ در حالی که رژیم ایران در تدارک حضور در ژنو و نشستن بر سر میز مذاکره بر سر برنامه هسته ای خویش بود، آدمکشان نیروی ویژه عراق تحت امر ولي فقيه رژيم به شهروندان غیرمسلح و بیگناه که در کمپ اشرف تحت حفاظت قانونی قرار داشتند حمله کردند.
این جنایت بزرگ علیه بشریت ساعت ۵ صبح توسط نیروهای ویژه عراق و تکاوران رژیم ایران آغاز شد و افراد بیدفاع و غیرمسلح هدف سلاحهای خودکار قرار گرفتند.
قاتلان به ۵۲ نفر از ۱۰۰ ساکن باقیمانده در اشرف دست یافتند و آنها را بیرحمانه به قتل رساندند. برخی دستشان از پشت بسته شده بود. حتی مجروحین را روی تخت بیمارستان به ضرب گلوله از پای در آوردند. همه قربانیان از ناحیه سر هدف شلیک قرار گرفته بودند. با هر معیاری این تهاجم جنایت علیه بشریت محسوب می شود.
۱۳ زن هدایت گروه ۱۰۰نفره ساکنان در اشرف را به عهده داشتند که بر اساس یک توافق چهارجانبه بین ساکنان اشرف، ایالات متحده، سازمان ملل و دولت عراق در اشرف جهت حفاظت از اموال ساکنان تا تعیین تکلیف نهایی آن در آنجا باقی مانده بودند. همه این افراد دارای استاتوی افراد حفاظت شده تحت کنوانسیون چهارم ژنو بوده و به عنوان افراد «مورد نگرانی» طبقه بندی شده و از حفاظت بین المللی کمیساریای عالی پناهندگان برخوردار بودند و بر اساس تضمین های داده شده از سوی ملل متحد، آمریکا و دولت عراق در اشرف باقی مانده بودند.
شش زن کشته و شش زن ربوده و به گروگان گرفته شدند.
رژیم ایران در صدد بود تا قبل از مذاکرات ژنو و دست برداشتن از برنامه تسلیحاتی خود در ازای لغو تحریمهای فلج کننده، ضربه خردکننده ای به جدی ترین تهدید خود یعنی سازمان مجاهدین وارد کند. به همین دلیل بود که این حمله بزدلانه به افراد بیدفاع در اشرف به اجرا درآمد تا ضعف رژیم را در این مقطع حساس بپوشاند.
در سالگرد این قتل عام فجیع، زنان بزرگی را به یاد بیاوریم که با جان خویش بهای آزادی را پرداختند. عهد می بندیم که هرگز آنها را فراموش نخواهیم کرد و تا زمانی که رژیم آخوندی و ایادی و مزدوران آن در عراق را به دادگاه و پای میز عدالت نکشانده ایم دست از تلاش برنخواهیم داشت.
زهره قائمی، ۴۹ ساله، همردیف مسئول اول سازمان مجاهدین خلق ایران. فرمانده اشرف که به صلابت، خویشتنداری و تواضع، ظرفیت بالا و قضاوت درست شناخته می شد. او به دلیل فعالیت سیاسی در سالهای ۵۸ تا ۶۰، پنج سال در زندان بود. او در حمله قبلی قوای عراقی به اشرف در ۶ و ۷ مرداد ۱۳۸۸، از ناحیه پا مورد اصابت گلوله قرار گرفت. وی یکی از زنان مقاومت ایران بود که اراده کرده بود به ستم به زنان در ایران خاتمه دهد و برای تحقق این هدف به نقطه ای رسید که رهبر و فرمانده ای لایق شد.
گیتی گیوه چینیان، ۵۵ ساله، معاون مسئول اول سازمان مجاهدین خلق ایران، و رئیس کمیسیون امنیت و ضدتروریسم شورای ملی مقاومت، دارای مدرک لیسانس در روانشناسی با ۳۴ سال سابقه مبارزه. او نیز به شجاعت، ریسک پذیری، صبر، ظرفیت، صلابت و صلاحیت در زمینه های مختلف شهرت داشت.
میترا باقرزاده، ۵۴ ساله، از اعضای ارشد شورای رهبری مجاهدین. وی در رشته مدیریت تحصیل کرده و ۳۴ سال سابقه مبارزاتی داشت. او اهل آبادان بود و به خاطر عزم و اراده و ایمان خدشه ناپذیرش به آرمان آزادی شهرت داشت. در هنگام شهادت، او مسئول تیم امور حقوقی اشرف بود.
ژیلا طلوع، ۵۳ ساله، عضو شورای رهبری مجاهدین از آذربایجان بود و ۳۴سال پیش در دوران دانشگاه به مجاهدین پیوست. او از نزدیک با زهره قائمی کار می کرد و مسئولیت ارتباطات اشرف را برعهده داشت.
فاطمه کامیاب، ۵۲ ساله، زندانی سیاسی سابق اهل رشت و عضو شورای رهبری مجاهدین. او ۳۰ سال سابقه مبارزاتی داشت و به فداکاری و صداقت شهره بود. وی در هنگام شهادت، مسئول اداره امور لجستیکی اشرف بود. دو برادر وی قبل از این به دست رژیم آخوندی به شهادت رسیده بودند.
مریم حسینی، ۴۹ ساله، عضو شورای رهبری مجاهدین و زندانی سیاسی سابق با ۴ سال سابقه زندان بود. وی ۳۱ سال سابقه مبارزاتی داشت و مسئول حفاظت اشرف بود. ضاربین دستهای او را بستند و بعد به او شلیک کردند.
خون این زنان بزرگ و ۴۶ همرزم دیگر آنان که روز ۱۰ شهریور ۹۲ جان باختند همچنان می جوشد و الهامبخش مبارزه مردم ایران در مبارزه برای آزادی است.
یادشان گرامی باد
این مطلب را به اشتراک بگذارید
