دژخیمان زندان همچنین زندانیان را با مشکل قطعی و کمبود آب مواجه کرده اند. در اعتراض زندانیان، سردژخیم زندان آنها را به قطع برق تهدید کرده است.
دادگاه زندانیان از طریق ویدئو کنفرانس در زندان برگزار میشود. و زندانیان امکان دفاع از خود با حضور وکیل را ندارد
پس از روی کار آمدن آخوند جلاد رئیسی بعنوان رئیس قضاییه رژیم، دژخیمان خامنه ای زندانها را کاملا به مراکز شکنجه و سر به نیست کردن زندانیان تبدیل کرده اند.
ظرفیت هر سالن زندان مرکزی کرج ۲۰۰ نفر است اما با انتقال تعداد زیادی از زندانیان به سالنها، تراکم جمعیت را به ۷۰۰ نفر رسانده اند . بدلیل نبودن جا و تخت در سلولها، بسیاری از زندانیان کف خواب و کارتن خواب هستند. بهداشت زندان بسیار پایین و محیط کثیف و آلوده است.
بیماران روانی و بیماران مبتلا به هپاتیت که مسری است در بندها و سالن های زندان مرکزی کرج بدون هیچ رسیدگی و درمان، رها شده و عامل انتقال بیماری به سایر زندانیان هستند.
عدم بهداشت با قطع شدن روزانه آب تشدید شده است. هر روز ۴ ساعت از ساعت ۲ تا ۶ عصر آب زندان قطع است. هنگامی که زندانیان به این وضعیت اعتراض کردند، رئیس زندان در پاسخ به آنها گفت بروید خدا را شکر کنید که برق قطع نیست.
هرگونه اعتراض زندانیان وضعیت وخامت بار زندان، عواقب بعدی را به همراه دارد که مانند یک سانحه و یا خودکشی وانمود می شود. افرادی از عوامل روسای زندان و زندانبانان بندها را در کنترل دارند و با هر اعتراضی زندانیان را مورد ضرب و شتم قرار داده و به شیوه‌های مختلف سر به نیست می کنند. هر نوع اعتراض دو نفر به بالا شورش محسوب می شود. معترضان را در بهداری خیلی ساده با یک آمپول می کشند یا با چاقو بشدت مجروح می کنند. به گفته برخی شاهدان بارها اتفاق افتاده است که یک زندانی پس از انتقال به انفرادی دیگر برنگشته و گفته شده که او خودکشی کرده است.
رئیس زندان و زندانبانان، زندان را به مراکز توزیع و تجارت مواد مخدر و شیشه تبدیل کرده اند.
از سوی دیگر دژخیمان خامنه ای غذا را به یک چهارم میزان قبل کم کرده اند. نانها کوچکتر شده و زندانیان سیر نمی شوند. فروشگاه زندان از بیرون نان سنگگ خریده و به زندانیان به قیمت ۲ هزار تومان می فروشد. زندانیان مجبورند برای تأمین مواد غذایی خود از خانواده هایشان جهت خرید نان روزانه پول درخواست کنند. بطور نمونه غذایی که وارد زندان می شود میزان کمی برنج پخته صورتی رنگ است که اثری از مرغ در آن نیست. ولی زندانبان می گویند این چلومرغ است.
مواد بهداشتی به زندانیان داده نمی شود و زندانی باید با پرداخت از جیب خود هزینه مواد بهداشتی را بدهد.
این برای یک زندانی که پس انداز، درآمد و سرمایه ای ندارد و پیش از این سرپرست خانواده بوده، باعث شرمندگی و عذاب روزانه است. به این ترتیب هزینه‌های زندانی تماما بر دوشهای اعضای خانواده‌اش سنگینی می کند. آنها علاوه بر این که عضوی از خانواده شان زندانی است بایستی در پی تأمین هزینه‌هایی باشند که بر عهده سازمان زندانها است.
همچنین در حال حاضر حتی زندانیان را به جای انتقال به دادگاه، از طریق ویدئو - کنفرانس محاکمه می‌کنند. به این ترتیب زندانی امکان دفاع از خود با حضور وکیل‌اش را ندارد. زندانبانان علت این کار را کمبود سرباز برای نقل و انتقال زندانیان به دادگاه ذکر کرده اند.
