وضعیت بحرانی هوا و آلودگی بیش از حد آن، به‌ویژه در پایتخت با بیش از 12 میلیون جمعیت اکنون زنگ‌های خطر را برای سلامتی شهروندان تهرانی به صدا درآورده است. یک رسانه حکومتی ضمن اعتراف به این بحران از جمله نوشت: « شهر تهران یکی از آلوده‌ترین شهرهای جهان محسوب می‌شود که عواقب آن به‌صورت بیماریها و امراض قلبی عروقی، تنفسی و سکته مغزی متوجه ساکنان این شهر می‌شود. شواهد نشان داده است که در روزهایی که آلودگی هوای ناشی از ذرات معلق زیاد بوده، موارد پذیرش افرادی که دچار مشکلات قلبی-عروقی و تنفسی شده بوده‌اند، بیشتر بوده است».
رژیم ضدبشری آخوندی با سانسور گسترده، تحقیقات درباره نتایج آلودگی هوا را از دید مردم پنهان کرده است:
بر اساس بررسی‌های انجام گرفته: «در سال ۱۳۹۳، ۵۱۵۸ نفر به‌دلیل مشکلات تنفسی جان خود را در شهر تهران از دست داده‌اند. همچنین ارتباط معناداری بین مرگ و میر ناشی از بیماریهای مورد مطالعه با آلودگی هوا وجود دارد. ... افراد بالای ۶۵ سال حساسیت بیشتری به آلودگی هوا دارند، بیشترین میزان مرگ و میرها (۲۶۶۴ مورد) به‌خاطر نارسایی تنفسی بود».
پیشتر یک کارگزار حکومتی در کمیسیون سلامت شهر تهران با استناد به آمار حکومتی که در رسانه حکومتی شرق 28آبان 1394) درج شده، از جمله اعتراف کرده بود: «بر اساس آمارهای وزارت بهداشت سالانه بالغ بر دوهزارو٧٠٠مرگ در تهران بر اثر آلودگی هوا رخ می‌دهد».
با مقایسه آمار جدید مرگ و میر شهروندان تهرانی به‌دلیل آلودگی هوا با آخرین آماری که حکومت در این زمینه ارائه کرده بود، به‌خوبی می‌توان به رشد 200 درصدی این فاجعه انسانی رسید.
دو سال قبل، محمد هادی حیدرزاده، مدیرکل محیط‌زیست استان تهران، گفته بود: «... میزان تلفات آلودگی هوا بیش از تلفات 8سال جنگ تحمیلی بوده است» (فارس20آبان1392).
بحران آلودگی هوا تنها به پایتخت محدود نمی‌شود، وضعیت در بیش از هفت استان و مرکز استان کشور به همین صورت است. استانهایی مانند خوزستان، لرستان، ایلام، کرمانشاه، اصفهان، آذربایجان، البرز از جمله استانهای بحرانی به‌خاطر آلودگی شدید هوا هستند. به موازات این واقعیتها باید به بی‌عملی دولت آخوند روحانی در رابطه با جلوگیری از بحران آلودگی هوا و به‌ویژه به‌کارگیری استانداردهای بین‌المللی شناخته شده، اشاره کرد.
بسیاری از کارشناسان مسائل محیط‌زیست بر این عقیده هستند که عدم سرمایه‌گذاری حکومت در زمینه مبارزه با آلودگی هوا و بحران محیط‌زیست در ایران، وجود انبوه خودروهای فرسوده و غیراستاندارد، نبود و تخریب گسترده فضای سبز و درختان، کمبود باران، تولید بنزین و گازوییل غیراستاندارد و دستکاری شده، ترافیک سنگین، سیستم‌های غیراستاندارد برای تصفیه و پالایش کارخانه‌ها و به‌ویژه نبود سیاستهای مدون برای مبارزه با آلودگی‌های گلخانه‌ای از سوی دولت آخوند روحانی، عواملی هستند که به این بحران زیست‌محیطی ضریب زده است.
