سایت خبر فوری(رژیم) ۷/۴/۹۹ : « آیت الله سید محمد موسوی خوئینی در نامه ای مهم خطاب به رهبری تحلیل مختصر خود از وضعیت کنونی جامعه را ارائه کرد. متن کامل این نامه در پی می آید: بسم الله الرحمن الرحیم - محضر مقام معظّم رهبری، آیت الله خامنه ای، دامت برکاته با اهداء سلام
به اختصار، مطالبی را در محضر ملت شریف ایران به استحضار عالی می رسانم، به امید آنکه در آن درنگ شود و مایهٔ خیر ملت و کشور و جمهوری اسلامی باشد. آنچه از مسموعات و مشاهدات و مطالعهٔ گزارش ها و تحلیل ها دریافت کرده ام آشکارا حاکی از آن است که آنچه در ذهن و زبان بسیاری از مردم و در زندگی آنان می گذرد زیبندهٔ نظامی نیست که با پرچم اسلام به دنیا معرفی می شود: در ذهن این مردم باورهایی که پشتوانهٔ استحکام و نیز مقبولیت و مشروعیت نظام اسلامی بود به گونه ای روزافزون آسیب دیده و می بیند. بر زبان بسیاری از مردم در کوی و برزن و در برخی محافل و مجالس، سخنانی می رود که از عمق بی اعتقادی و بی اعتمادی نسبت به مدیریت کلان و مدیران کشور حکایت می کند.
تورم روزافزون، همراه با کاهش درآمد اقشار گسترده، نه تنها زندگی امروز مردم را گرفتار دشواری های طاقت فرسا کرده که ناهنجاری در درون بسیاری از خانواده ها را گسترش داده و آنان را نگران آیندهٔ نامعلوم خود و فرزندانشان ساخته است.
علاوه بر این مردم گرفتار در تلاطم زندگی و مشکلات طاقت سوز معیشتی، بسیارند انسان های ناراضی از اوضاع فرهنگی و سیاسی که گرفتار بی عدالتی های غیرقابل انکار شده اند.
البته هنوز کم نیستند کسانی که اصلاح امور و تغییر وضع نامطلوب کنونی را از عالی ترین جایگاه مدیریت کشور انتظار می کشند. در چشم این خیل عظیم، اوضاع غیرقابل دوام امروز صرفاً معلول تصمیمات مدیرانی که می آیند و می روند نیست (که البته این آمدن ها و رفتن ها هم خارج از چارچوب ارادهٔ عالی و حاکم بر کل مقدرات کشور نیست). از نگاه مردم، شیوهٔ مدیریت در بالاترین سطح، و قدرت نافذ آن، نقش آفرین اصلی در تمام یا اکثر مهامّ امور کشور است.
مردمی که چنین انتظاری دارند هرگز الزامات و محدودیت های پس از پیروزی انقلاب اسلامی (که البته چهل سال از آن گذشته است) و نیز کینه توزی دشمنان انقلاب، به ویژه آمریکا و رژیم غاصب صهیونیستی را نادیده نمی گیرند. همچنین آنان از پیامدهای دفاع مقدس غافل نیستند و به شهیدان و مجاهدان و نقش آفرینان آن حماسهٔ ملی و اسلامی، که فرزندان همین ملت بودند، سپاس و درود بی پایان تقدیم می کنند. اما همین مردم بر این باورند که مدیریت کشور، به ویژه عالی ترین سطح آن، باید با ملاحظهٔ همین مشکلات و چالش ها شیوه ای در مدیریت امور به کار می بست که امروز گرفتار این آشفتگی های فرهنگی و اقتصادی و اجتماعی و نمی شدیم.
اینجانب، با رعایت اختصار، مهم ترین مطلب از گفتنی های بسیار را که لازم می دانستم به عرض رساندم و بیش از این به ملت بزرگوار ایران و حضرت عالی تصدیع نمی دهم و تنها با یک کلام دیگر سخن را به پایان می برم:
اگر شیوه ای که تاکنون به کار رفته است نتیجهٔ محاسبات متعارف و براساس آراء و تحلیل های شناخته شده در حکم رانی است، پس هستند پرشمار صاحب نظرانی که حق دارند و باید مجاز باشند تا زبان و قلم به نقد بگشایند و درست و نادرست این روش را تذکر دهند و اصلاح آن را با تأکید درخواست کنند و نگران پیامدهای ناگوار بهره مندی از این حق طبیعی و الهی نباشند. اما اگر مبنای تصمیمات این چند دهه دانسته هایی از مبادی غیرمتعارف است که تنها در اختیار خواصی از بندگان خدای متعال است که بنده و امثال بنده هیچ حظّی از آن نداریم و، در نتیجه، آنچه بر کشور و مردم و جمهوری اسلامی می گذرد سرنوشتی محتوم و گریزناپذیر است، پس همگان تسلیم امر محتوم و مشیّت الهی خواهیم بود، ان شاءالله. از تصدیعی که دادم پوزش می خواهم و دوام عمر و سلامتی آن حضرت را از خداوند خواستارم. سید محمد موسوی خوئینی ۹۹/۴/۷».
به اختصار، مطالبی را در محضر ملت شریف ایران به استحضار عالی می رسانم، به امید آنکه در آن درنگ شود و مایهٔ خیر ملت و کشور و جمهوری اسلامی باشد. آنچه از مسموعات و مشاهدات و مطالعهٔ گزارش ها و تحلیل ها دریافت کرده ام آشکارا حاکی از آن است که آنچه در ذهن و زبان بسیاری از مردم و در زندگی آنان می گذرد زیبندهٔ نظامی نیست که با پرچم اسلام به دنیا معرفی می شود: در ذهن این مردم باورهایی که پشتوانهٔ استحکام و نیز مقبولیت و مشروعیت نظام اسلامی بود به گونه ای روزافزون آسیب دیده و می بیند. بر زبان بسیاری از مردم در کوی و برزن و در برخی محافل و مجالس، سخنانی می رود که از عمق بی اعتقادی و بی اعتمادی نسبت به مدیریت کلان و مدیران کشور حکایت می کند.
تورم روزافزون، همراه با کاهش درآمد اقشار گسترده، نه تنها زندگی امروز مردم را گرفتار دشواری های طاقت فرسا کرده که ناهنجاری در درون بسیاری از خانواده ها را گسترش داده و آنان را نگران آیندهٔ نامعلوم خود و فرزندانشان ساخته است.
علاوه بر این مردم گرفتار در تلاطم زندگی و مشکلات طاقت سوز معیشتی، بسیارند انسان های ناراضی از اوضاع فرهنگی و سیاسی که گرفتار بی عدالتی های غیرقابل انکار شده اند.
البته هنوز کم نیستند کسانی که اصلاح امور و تغییر وضع نامطلوب کنونی را از عالی ترین جایگاه مدیریت کشور انتظار می کشند. در چشم این خیل عظیم، اوضاع غیرقابل دوام امروز صرفاً معلول تصمیمات مدیرانی که می آیند و می روند نیست (که البته این آمدن ها و رفتن ها هم خارج از چارچوب ارادهٔ عالی و حاکم بر کل مقدرات کشور نیست). از نگاه مردم، شیوهٔ مدیریت در بالاترین سطح، و قدرت نافذ آن، نقش آفرین اصلی در تمام یا اکثر مهامّ امور کشور است.
مردمی که چنین انتظاری دارند هرگز الزامات و محدودیت های پس از پیروزی انقلاب اسلامی (که البته چهل سال از آن گذشته است) و نیز کینه توزی دشمنان انقلاب، به ویژه آمریکا و رژیم غاصب صهیونیستی را نادیده نمی گیرند. همچنین آنان از پیامدهای دفاع مقدس غافل نیستند و به شهیدان و مجاهدان و نقش آفرینان آن حماسهٔ ملی و اسلامی، که فرزندان همین ملت بودند، سپاس و درود بی پایان تقدیم می کنند. اما همین مردم بر این باورند که مدیریت کشور، به ویژه عالی ترین سطح آن، باید با ملاحظهٔ همین مشکلات و چالش ها شیوه ای در مدیریت امور به کار می بست که امروز گرفتار این آشفتگی های فرهنگی و اقتصادی و اجتماعی و نمی شدیم.
اینجانب، با رعایت اختصار، مهم ترین مطلب از گفتنی های بسیار را که لازم می دانستم به عرض رساندم و بیش از این به ملت بزرگوار ایران و حضرت عالی تصدیع نمی دهم و تنها با یک کلام دیگر سخن را به پایان می برم:
اگر شیوه ای که تاکنون به کار رفته است نتیجهٔ محاسبات متعارف و براساس آراء و تحلیل های شناخته شده در حکم رانی است، پس هستند پرشمار صاحب نظرانی که حق دارند و باید مجاز باشند تا زبان و قلم به نقد بگشایند و درست و نادرست این روش را تذکر دهند و اصلاح آن را با تأکید درخواست کنند و نگران پیامدهای ناگوار بهره مندی از این حق طبیعی و الهی نباشند. اما اگر مبنای تصمیمات این چند دهه دانسته هایی از مبادی غیرمتعارف است که تنها در اختیار خواصی از بندگان خدای متعال است که بنده و امثال بنده هیچ حظّی از آن نداریم و، در نتیجه، آنچه بر کشور و مردم و جمهوری اسلامی می گذرد سرنوشتی محتوم و گریزناپذیر است، پس همگان تسلیم امر محتوم و مشیّت الهی خواهیم بود، ان شاءالله. از تصدیعی که دادم پوزش می خواهم و دوام عمر و سلامتی آن حضرت را از خداوند خواستارم. سید محمد موسوی خوئینی ۹۹/۴/۷».
