سایت هرانا(فارسی) ۳/۴/۹۹ : « زینب جلالیان و سهیلا حجاب، دو زندانی سیاسی در زندان قرچک ورامین، در نامه ای مشترک ضمن توصیف شرایط نامساعد زندان نسبت به مواردی ازجمله اجرایی نشدن اصل تفکیک جرایم در این زندان اعتراض کرده اند.
خانم جلیلیان از از تاریخ ۳۱ خردادماه با طرح خواسته انتقال خود به زندان خوی و یا زندان اوین و سهیلا حجاب از تاریخ ۲۷ خرداد در اعتراض به نگهداری خود در زندان قرچک ورامین و عدم انتقال به زندان اوین دست به اعتصاب غذا زدند. به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، زینب جلالیان و سهیلا حجاب، دو زندانی سیاسی در زندان قرچک ورامین، در نامه ای مشترک ضمن توصیف شرایط نامساعد نسبت به اجرایی شدن اصل تفکیک جرایم در این زندان اعتراض کرده اند. این زندانیان در بخشی از نامه خود گفته اند: اینجانبان زینب جلالیان و سهیلا حجاب، جمهوری اسلامی را به رسمیت نمی شناسیم و هرگز از آنها تقاضای مرخصی، آزادی و عفو نکرده ایم و نخواهیم کرد. چرا که فردی طلب بخشش و عفو می کند که مرتکب اشتباهی شده باشد . ما پژواک خواسته ها، آرزوها، حقوق مدنی و شهروندی از دست رفته مردمان کشورمان بوده ایم. متن کامل این نامه که جهت انتشار در اختیار هرانا قرار گرفته است در ادامه می آید:
ما زنده به آنیم که آرام نگیریم، موجیم که آسودگی ما، عدم ماست ما زندانیان سال هاست که در زندان های جمهوری وحشت، جمهوری ترور، جمهوری فقر که از حقوق انسانی برخوردار نبوده و در بیدادگاه های جمهوری اسلامی و بدون داشتن وکیل محاکمه ناعادلانه شدیم. انواع شکنجه های جسمی و روحی را متحمل شدیم. از ابتدایی ترین حقوق انسانی خود هرگز برخوردار نبودیم. حکومت ستمگر، بارها و بارها تحت عناوین مختلف، با توسل به دروغ و فریب و ریا، تحت عنوان جلسه بازپرسی، جلسه دادگاهی، ما را از زندان خارج و ماه های متوالی در خانه های امن، مورد بازجویی های خشن (همراه با شکنجه، توهین و اهانت) قرار داد.
بازرسی های وحشتناک بدنی و غیر انسانی و استفاده از دستبند و پابند، به شیوه های قرون وسطایی و مطابق اصول برده داری، بخشی از رنجنامه های ماست. یعنی جنسیت زنانه ما، آنقدر برای جمهوری ضد زن وحشت به همراه دارد که برای جا به جایی ما از محافظان متعدد، همراه در قل و زنجیر کردن دست و پاهایمان باید استفاده شود ؟...».
