ایران با جمعیتی ۷ برابر بیشتر از بلژیک بدون اجرای هیچ قانون محدود کننده ای امار متناقضی ارائه میکند.
در ایتالیا با پیک ۱۰۰۰ کشته در روز در آمریکا با پیک ۲۰۰۰ کشته سوالات پیرامون ارقام رژیم را بیشتر میکند. از سوی دیگر ایران با ۷۳۳۰۳ کیس بیماری ۴۵۹۸۳ نفر بهبود یافته اند که رتبه چهارم بهبود بیماران بعد از چین، آلمان، و اسپانیاست.
رژیم ایران مدعی است که ویروس در ۱۹ فوریه ۲۰۲۰ در ایران شناسایی شده است، هرچند اسناد سازمان اورژانس ایران از بستری بیماران کرونا در اوایل فوریه و اواخر ژانویه خبر میدهد که ثابت میکند ایران جنبه های مختلف بیماری را حداقل برای ۳ هفته پنهان کرده است و زمانی طلایی را از دست داده است.
مورد مهم دیگر در خصوص ایران وضعیت زندانیان است و زندانیان سیاسی است. بر اساس گزارشاتی از زندان های رژیم ویروس در زندان ها پخش شده و به شورشهایی انجامیده است. در سقز ۸۰ زندانی فرار کردند. رژیم ایران بسیاری از آنها را دستگیر کرد. هرچند، زندانی سیاسی مصطفی سلیمی به محض برگردانده شدن به سلولش اعدام شد. عفو بین الملل از مقامات ایرانی و سازمان های بین المللی خواست تا جان زندانیان را در میان گسترش ویروس نجات دهند.
از آغاز این هفته، ایران نخستین کشوری است که مقررات آمد و شد را برمیدارد. بسیاری از کارگران و کارمندان باید به سر کار خود بازگردند. این میتواند باعث گسترش بیشتر ویروس چه در ایران و چه در منطقه شود. رژیم ایران از نیروهای نیابتی عراقی، یمنی، لبنانی و سوری خود حمایت میکند.
با حدود ۸۰۰۰۰ کیس فعال بر اساس آمار رسمی و بیش از صدها هزار کیس بر اساس تخمین ها، مشخصا رژیم ایران اقتصاد شکننده اش را بر سلامت مردم ترجیح داده است. رژیم ایران اولین کشور حامی تروریسم، از بحران مشروعیت رنج میبرد. قیام نوامبر ۲۰۱۹، حمله موشکی به هواپیمای اوکراینی و بازنگرداندن جعبه سیاه، در کنار کمترین حضور مردم در انتخابات مجلس هیچ راهی برای رژیم باقی نگذاشته است مگر اینکه با جان مردم سپری برای حفظ حاکمیت خود بسازد.
به نظر میرسد رژیم ایران با قایم شدن پشت رنج مردم ایران سعی میکند از یک قیام دیگر جلوگیری کند و همچنین فشار بر سازمان های بین المللی برای لغو تحریم ها که منابع این کشور در تامین گروه های مسلح میلیشیا را خشک کرده است افزایش دهد.
به درستی که همه ما تلاش میکنیم به شرایط عادی بازگردیم، اما بازگشت به شرایط عادی به معنی بازگشت به شرایط قبل از پاندمی نیست، بلکه به این معنی است که ما چه موقع دوباره میتوانیم به عنوان یک جامعه فعالیت کنیم. بعضی مشکلات بین المللی هستند و اگر ما آنها را نادیده بگیریم آن را پشت درب خانه خود خواهیم دید.
بروکسل تایمز ۱۶ آپریل ۲۰۲۰
