کارگران شهردای فاقد ماسک و دستکش
به‌دنبال سلسله‌ای از افشاگریها، ـ آمار قربانیان، اسناد پنهان‌کاری مجرمانه و... ـ توسط مقاومت، رژیم آخوندی مجبور شد یک قرنطینه نیم‌بند را بپذیرد و در حالی‌که بسیاری کارها تعطیل شد، اما حل مشکلات معیشت و زندگی مردم را به خودشان واگذار کرد. حتی به قشر عظیمی از کارگران و گرسنگان در مدت قرنطینه نیم‌بند، هیچ حقوقی نپرداخت.
در همین رابطه خبرگزاری ایسنا ۲۳فروردین ۹۹ گزارشی با عنوان «درد دل کارگران روزمزد قم در روزهای کرونایی» تهیه کرده که در وحشت از خشم و نفرت عمومی کارگران، گوشه‌هایی از این ظلم سیستماتیک را نشان می‌دهد.
در این گزارش یکی از کارگران می‌گوید: «از موقعی که کرونا اومده، بدبختی دنبال ماست، کرونا ما را نکشه، از گشنگی می‌میریم».
سخنان چند کارگر دیگر هم به این شرح است:
«دوماهه که کرونا اومده ما سرکار نمیریم. بیکاریم، هیچی هم نداریم بخوریم. از اون موقع که عید اومده کرونا اومده سرکار نرفتم بیکار بیکارم. الآن اینجا آدم هست ۶۰-۷۰سالشه با این سنش میاد اینجا میره کارگری. الانم که این ویروس اومده کارگر هست که یه روز هم سر کار نرفته عین خودم».(همان منبع)
نبودن کار و تعطیلی بسیاری از مراکز تولیدی و تعداد زیاد کارگران بیکار شده و نیاز کارگران به پول، باعث سوءاستفاده دیگری از کارگران توسط کارگزاران و کارفرمایان وابسته به نظام شده است.
در این رابطه یکی از کارگران بیکار می‌گوید: «قبل از این‌که کرونا بیاد، نه به کسی احتیاج داشتیم، روزی می‌رفتیم ۱۰۰-۱۵۰ (هزار)تومن کار می‌کردیم می‌رفتیم خونه مون».
تعطیلی بسیاری از کارها باعث نیاز کارگران بیکار شده به پول شده که این امر باعث سو استفاده دیگری از طرف کارگزاران رژیم از آنها شده است».
در رابطه با سوءاستفاده رذیلانه کارفرمایان از کارگران یکی از کارگران می‌گوید: «به‌خاطر نبود کار، به‌خاطر این مریضی سوءاستفاده می‌کنن، ۱۰ یا ۱۵تومن میگه، تو عرض همین تعطیلات توی کرونا یه حاج آقا اومده ما یه یخچال بردیم براش تو سه طبقه، ۱۰هزار تومن به ما پول داده».(همان منبع)
کارگزاران حکومتی با سفسطه و فریبکاری ادعا می‌کنند که مدعی هستند به‌دلیل رکود اقتصادی و افزایش نیروی کار و کاهش تقاضا، طبیعی است که نرخ دستمزد کارگران هم پایین بیاید.
این نمونه‌ای از استثمار و سوءاستفاده وحشیانه از دسترنج کارگرانی است که در این شرایط تا یک دهم وضعیت قبل از کرونا به آنها حقوق داده می‌شود. البته آن هم در صورتی که کاری پیدا کنند.
در این شرایط سخت نه تنها هیچگونه حمایتی از طرف نظام آخوندی در کار نیست، بلکه کارگران اگر سرکار نروند محکوم به مرگند.
این در شرایطی است که در تمام دنیا حقوق کارگران پرداخت می‌شود و به آنهایی که بیکار هستند بیمه بیکاری می‌دهند. علاوه بر این، بسته‌های حمایتی غذایی به‌طور رایگان در اختیار کارگران قرار می‌دهند، و صدها میلیارد دلار هم خرج سلامت نیروی کارشان می‌کنند.
عدم رسیدگی بهداشتی به کارگران در محیط‌های کار
یکی دیگر از موضوعاتی که کارگران در دوران کرونا با آن مواجهند نداشتن الزامات بهداشتی برای پیشگیری از ابتلا به بیماری کرونا است، موضوعی که در تمام دنیا مجانی و رایگان در اختیار عموم مردم گذاشته می‌شود. اما نیروی کار ایران که قدرت خریدش هم نصف شده مجبور است برای سلامت خودش بخش مهمی از درآمدش را خرج کند.
سایت حکومتی کارگرنیوز به‌نقل ازخبرگزاری ایلنا ۲۴فروردین ۹۹ نوشت کارگران فلزکار در نامه‌یی به آخوند روحانی نوشتند: «قبل از شیوع بیماری کرونا، دستکش لاتکس بسته‌ای ۳۵هزار تومان در دارو خانه‌ها توزیع می‌شد اکنون ۱۰۰هزار تومان شده است.
یعنی افزایش ۳برابری یافته، ارزانترین ماسک ۵۰۰تومانی امروز در دارو خانه‌ها با قیمت ۴۵۰۰تومان، ماسک فیلتردار حداقل ۳۵۰۰۰تومان عرضه می‌شود یعنی ۹برابر، الکل لیتری ۶۰هزار تومانی اکنون ۱۰۰هزار تومان به فروش می‌رسد.
از بازار سیاه که دیگر هیچ نمی‌گوییم. طبقه کارگر و فقرا و اقشار آسیب‌پذیر و کم‌درآمد، نمی‌توانند این اقلام را در سبد خرید خود قرار بدهند، چرا که به همت شما (دولت روحانی) و دولتهای پیشین هر روز فقیرتر شده‌ایم و قدرت خریدمان کاهش یافته است. اگر در ابتدای سال ۹۷ طبق مصوبه وزارت کار دستمزد ماهیانه۲۳۲دلار بود در سال گذشته به۱۳۰دلار رسید؛ بعد شما انتظار دارید مردم مرتب دست‌هایشان را بشویند و در خانه مانده تا بیماری مهارشود؟».
روزنامه همشهری ۲۵فروردین ۹۹ به گرانی افسارگسیخته الزامات بهداشتی مقابله با کرونا اذعان کرده و می‌نویسد: «قیمت انواع دستکش در این مدت ۴ تا ۵ برابر شده و هر بسته ۲۰۰عددی آن از ۲۸ تا ۳۰هزار تومان به ۱۲۰ تا ۱۶۰هزار تومان رسیده است. حتی دستکشهای معروف به کیسه فریزری هم که پیش از شیوع کرونا بسته‌ای ۳هزار تومان فروخته می‌شد امروز کمتر از ۱۵هزار تومان پیدا نمی‌شود».
در این رابطه کارگران فلزکار نوشتند: «نمی‌توان کارگر ذوب آهن را به سرکار فرستاد اما دستکش و لوازم ضدعفونی را در اختیارشان قرار نداد».
در نمونه‌یی دیگر یک کارگر شهرداری (پاکبان) در پاسخ به سؤال خانم هموطنی که یک ماسک به او هدیه کرده و می‌پرسد، چرا شهرداری به شما ماسک نمی‌دهد، می‌گوید: «خودشان می‌فهمند که ۱۵۰ تا کارگر هست، ماسک ضرورت دارد، مرض آمده توی این تهران، اینها را مرض می‌گیرد، اصلاً خودشان می‌فهمند دیگه ماسک نمیدن، ما مردم برشان بگوییم که ماسک بدین،... ماسک نیست به هیچ کارگری ماسک ندادن اصلاً».
کارگران روزمزد قم هم در این رابطه به خبرگزاری ایسنا گفتند: «این ماسکی که الآن رو دهنمه باور کن هر روز دوبار من می‌شورم می‌زنم بخدا نداریم حقیقت نداریم... این بنده خداها، دستکش که ندارن، ماسک که ندارن، خود من الآن نه ماسک دارم، نه دستکش دارم نه الکل... یه ماسک ندارم بزنم دهنم، ضدعفونی کننده ندارم، الکل ندارم، یک ماسک دوهزار تومنی دارو خونه میده ۵تومن ۶تومن ۷تومن میری دارو خونه میگه ندارم این دستکشهای کارگری گرفتم دستم که مریضی دستم روکاری نکنه روزی چند بار دارم می‌شورمش».(خبرگزاری ایسنان ۲۳فروردین ۹۹)
کارگران ابنیه خطوط راه‌آهن نیز با این وضعیت دشوار مواجه هستند، یکی از کارگران ابنیه فنی راه‌آهن می‌گوید: «کارگران برخی مناطق ریلی همانند ناحیه زاگرس هم از پول خودشان ماسک و دستکش خریداری کرده‌اند. کارگران سایر مناطق ریلی همانند مشهد، هرمزگان، شاهرود، زاهدان، تهران، سمنان، دامغان، اسلامشهر و رباط کریم هم‌چنان بدون امکانات حداقلی بهداشتی نظیر ماسک و دستکش فعالیت دارند».(خبرگزاری ایلنا ۲۵فروردین ۹۹)
خودداری بیمارستان از پذیرش کارگران بیمار
کارگران و کارکنان بیمارستانها و حتی شهرداریها که بعضاً حقوق عقب‌افتاده دارند، و یا کارگرانی که پولی برای دارو و درمان ندارند در بیمارستانها پذیرفته نمی‌شوند و آنها را به خانه‌هایشان می‌فرستند. این امر موجب شیوع بیماری و ابتلا سایر اعضای خانواده آنها به بیماری می‌شود.
تاکنون صدها مورد وجود داشته که اعضای خانواده بیماران مبتلا به کرونا از طریق این بیماران به بیماری مبتلا شده‌اند.
رویکرد کشورهای دیگر با مردم در دوران بیماری کرونا
با یک مقایسه ساده بین کشورهای دیگر با رژیم می‌توان به‌سادگی تشخیص داد که برخورد این حاکمیت با مردم تا چه حد ضدانسانی است.
دولت ژاپن در راستای محدود ساختن تاثیرات شیوع ویروس کرونا ۱۰۰هزار ین برابر با ۹۳۰ دلار به هر تبعه این کشور پرداخت می‌کند.
دولت فرانسه یک بسته اضطراری کمکی ۱۱۰میلیارد یوروئی، برای کمک به افراد بی‌بضاعت و بیکاران و کسانی که شامل کمکهای بیکاری در این کشور نیستند را اعلام کرد.
نخست‌وزیر فرانسه گفت به هر خانواده‌یی که از قبل، تحت حمایت کمکهای دولتی بوده‌اند ۱۵۰یورو ـ معادل ۲میلیون و پانصد و بیست هزار تومان به پول ایران ـ به‌طور می‌پردازد و برای هر کودکی ۱۰۰یورو معادل یک میلیون و ۶۸۰هزار تومان پرداخت می‌کند.
هم‌چنین دولت فرانسه یک بسته کمک اضطراری ۲۴میلیارد یورویی برای حفاظت از مشاغل و پرداخت به کارکنانی که در بیکاری نسبی به‌سر می‌برند تصویب کرده است.
دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا برنامه ۱۹میلیارد دلاری برای کمک به کشاورزان آمریکا که مواجه با تاثیرات شیوع ویروس کرونا هستند را اعلام کرد.
اما آخوندها نه تنها هیچ کمکی به مردم محروم و به‌طور خاص به کارگران، زحمتکشان و بیکاران نکردند، بلکه مجبورشان کردند که اگر می‌خواهند معیشتی داشته باشند در محیط آلوده به ویروس کرونا کار کنند.
البته بسیاری از کارگران به‌رغم شرایط سخت کرونا و حضور هراس‌آلود نیروهای سرکوبگر انتظامی، در برابر ستم مضاعف کارفرمایان حکومتی ایستادند و دست به اعتصاب و تجمع اعتراضی زدند. پیام آنان هم‌چنان که در اطلاعیه سازمان مجاهدین به‌مناسبت روز کارگر آمده این است «پیام عید کارگران و روز جهانی کارگر برای زحمتکشان و ستمدیدگان در ایران این است که در برابر کرونای ولایت و ضحاکان عمامه‌دار و پاسدار، باید کاوه آهنگر را الگو قرار داد. پیش بسوی شورش و قیام!»
