آقای نقاش که هنگام مرگ ۶۹ ساله بود، از چند روز پیش به علت ابتلا به کرونا در بیمارستان بستری بود.
انیس نقاش در زندگی خود درگیر پرونده‌های مهم «تروریستی» بود. او یکی از همکاران کارلوس، «تروریست معروف» بود. کارلوس و انیس نقاش عضو تیمی بودند که در سال ۱۹۷۵ میلادی به دفتر اپک در وین حمله بردند و همه وزیران نفت عضو اپک را به گروگان گرفتند و با خود به الجزایر بردند.
«انیس نقاش» همچنین در تابستان سال ۱۳۵۹ رهبری تیمی را داشت که به جان شاپور بختیار، آخرین نخست وزیر دوران محمدرضا شاه پهلوی، سوء قصد کردند.
شاپور بختیار از این حمله جان به در برد اما یکی از زنان همسایه وی در این حادثه کشته ویکی از ماموران شهربانی فرانسه برای همیشه فلج شد.
«انیس نقاش» پس از ناکام ماندن این سوء قصد، بازداشت شد و حکم حبس ده ساله گرفت و در معامله‌ای میان دولت‌های ایران و فرانسه و در ازای آزادی یک گروگان فرانسوی در لبنان تحویل ایران شد.
یازده سال بعد، روز پانزدهم مردادماه ۱۳۷۰، در دومین نقشه ترور بختیار، عاملان دیگری سرانجام موفق به کشتن او در خانه اش در نزدیکی پاریس شدند.
یکی از این عوامل، علی وکیلی راد، به دام افتاد و محکوم به حبس ابد شد. علی وکیلی راد، سال ۸۸، پس از گذراندن ۱۸ سال در زندان، بر پایه قوانین فرانسه مشمول عفو شد و به ایران بازگشت. مسوولان جمهوری اسلامی از علی وکیلی راد با دسته گل استقبال کردند.
انیس نقاش سال ۸۹ در گفت‌وگویی که در روزنامه ایران شد، درباره مشارکت خود در عملیات ترور بختیار گفت: ««من از حرف زدن درباره این قضیه ترس و شرم ندارم. این جزو افتخارات من است».
آقای نقاش که در سال‌های اخیر ساکن تهران بود، مرکزی پژوهشی به نام امان را اداره می‌کرد و مدیرعامل شرکت ارتباطات خاورمیانه هم بود.
