با مروری مختصر به مواضع و سخنرانی شرکت‌کنندگان در کنفرانس سه روزه مونیخ به‌وضوح روشن می‌شود که دست آورد کلیت رژیم آخوندی از این همایش بین‌المللی جز انزوای بی‌سابقه و مطلق رژیم آخوندی در سطح جهانی و منطقه‌ای نبوده است.
اجماع و اشتراک نظر بی‌سابقه منطقه‌ای و بین‌المللی علیه تجاوزگری‌ها و صدور ارتجاع و تروریسم و بی‌ثباتی در منطقه و جهان از زبان بازیگران اصلی و مهم به‌قدری آشکار و شدید بود که بی‌تردید در طی ۳۸ سال حاکمیت ننگین آخوندی بی‌سابقه است؛ که خود حاکی از آغاز یک نقطه عطف در مسیر شتابان دوران سرنگونی آخوندها است.
بی‌جهت نیست که عمله و اکره گوناگون رژیم آخوندی از هر دو باند حسرت دوران مماشات را می‌خورند و اما به مصداق ضرب‌المثل معروف آن سبو شکست و آن پیمانه به ریخت. بی‌گمان اگر دست آوردها و رنج و شکنج ۳۸ سال مقاومت بی‌امان فرزندان رشید خلق و تلاش‌های حماسی رئیس‌جمهوری مقاومت خانم مریم رجوی در عرصه بین‌المللی آن‌هم با پشتوانه بیش از ۱۲۰۰۰۰ هزار جاودانه فروغ به‌دقت و منصفانه بررسی شود.
آنگاه معلوم می‌شود که نقش عنصر داخلی و مردمی مقاومت چه قدر در آرایش سیاسی کنونی مؤثر بوده است؛ که خود البته شرح و تفصیل مثنوی هفتاد من کاغذ می‌شود.
و اما در میان هیئت‌های گوناگون دیپلماتیک، هیئت آمریکایی با وزن سنگین سیاسی از شرکت معاون رئیس‌جمهور تا وزیران خارجه و دفاع و سناتورهای بانفوذی همچون لیندزی گراهام و جان مک‌کین نقش ویژه‌ای در دوران جدید پس از مماشات داشت.
معاون رئیس‌جمهوری آمریکا در سخنرانی خود رژیم را بزرگترین حامی تروریسم دولتی در جهان معرفی کرد و با صراحت و قاطعیت اعلام داشت که آمریکا با تمام قوا مانع دستیابی رژیم به سلاح اتمی خواهد شد او در دیدار با عبادی نخست‌وزیر عراق به وی گوشزد کرد که آمریکا به رژیم ایران اجازه دخالت و بی‌ثبات کردن عراق را نخواهد داد وی همچنین در دیدار با نخست‌وزیر ترکیه از همکاری ترکیه با متحدان منطقه‌ای آن علیه تروریسم انگشت گذاشت.
که در ادامه این موضع‌گیری‌های تندوتیز وزیر خارجه ترکیه با شدیدترین لحن رژیم آخوندی را مقصر فرقه‌گرایی و بی‌ثباتی در منطقه دانست.
قبل از آن رجب طیب اردوغان رئیس‌جمهور ترکیه با صراحت اعلام کرده بود که رژیم آخوندی در صدد بی‌ثبات کردن عربستان و بحرین است.
این موضع‌گیری یک چرخش آشکار از طرف ترکیه در سیاست منطقه‌ای علیه رژیم آخوندهاست و باعث خشم و به‌هم‌ریختگی آن‌ها شد به طوریکه بهرام قاسمی سخنگوی وزارت خارجه رژیم سراسیمه و هراسان به نحو ابلهانه‌ای و با تاکتیک فرار به جلو مدعی شد که رژیم آخوندی بیشترین نقش! را در مقابله با تروریسم و بی‌ثباتی در منطقه دارد. شدت ضربه به‌قدری شدید بود که اخیراً وزارت خارجه آخوندی سفیر ترکیه در تهران را فراخواند تا مراتب اعتراض خود را به دولت ترکیه اعلام دارد بدیهی است که این عکس‌العمل‌ها جز تشدید تضاد بین ایران و ترکیه هیچ منفعتی برای رژیم ندارد.
در ادامه جلسه لیندزی گراهام سناتور بانفوذ و پر سابقه در سخنرانی‌ها و مصاحبه‌های خود صحبت از اعمال تحریم‌های جدید و سخت علیه رژیم کرد و تصریح نمود که اکثر نمایندگان کنگره و سنا آماده تصویب این طرح‌ها هستند. پا به‌پای این حملات تند سیاسی مقام‌های نظامی طراز اول ترکیه و آمریکا در یک نشست مشترک طرح همکاری‌های نزدیک را در رابطه به جنگ با داعش و مقابله با بحران سوریه را به بحث گذاشتند که نشان آشکار از چرخش مواضع ترکیه از همکاری تنگاتنگ با روسیه و جایگزین کردن و اولویت دادن نقش اصلی به آمریکا است که این ابتکار به حاشیه راندن رژیم آخوندی منجر می‌شود. به همین سیاق وزیران خارجه عربستان و اسرائیل نیز در سخنرانی‌های این کنفرانس مواضع شدیدی برعلیه سیاست‌های آخوندها داشتند. عادل الجبیر صریح‌تر و قاطع‌تر از هر زمان رژیم ملایان را منشأ صدور تروریسم و بی‌ثباتی در منطقه دانست و هشدار داد که رژیم ایران بزرگترین حامی تروریسم دولتی است و در یمن و بحرین و عربستان دخالت مستقیم دارد و مروج فرقه‌گرایی است (نقل به مضمون).
او تصریح کرد که هیچ‌گونه رابطه سیاسی در صورتیکه رژیم ایران کاملاً دخالت‌های خود را بالکل ترک نکند عملی نیست. مهمتر اینکه رئیس کنفرانس مونیخ در پایان این اجلاس با صدور اطلاعیه به اتحادیه اروپا فراخوان داد که باید سیاست فعالی در قبال بحران سوریه از طرف اتحادیه به‌عمل‌آمده و درخواست نمود که این اتحادیه در راه ایجاد یک منطقه امن با سایر کشورهای ذینفع کوشا باشد. تا راه‌حل درست برای جلوگیری از هجوم میلیون‌ها پناهنده و سوری به کشورهای دیگر به عمل آید که این موضع‌گیری درست برخلاف نیت شوم رژیم است. به‌طورکلی مجموعه این مواضع منجر شد که صحنه به‌شدت علیه رژیم بچرخد و احتمال می‌رود که با انتقال مذاکرات صلح به ژنو زمینه طرد کامل رژیم آخوندی از بحران سوریه تکمیل شود؛ که یک ضربه آشکار به‌اصطلاح عمق استراتژیک رژیم است.
در هفته‌های اخیر در یک تحول دیگر در لبنان، سعد حریری نخست‌وزیر در مراسم سالروز ترور پدرش در جمع بزرگی از هواداران خود به صراحت اعلام کرد که داشتن سلاح در دست حزب‌الله! مشروعیت ندارد. از نکات جالب اینکه ظریف به‌عنوان وزیر خارجه رژیم کاملاً منزوی و حتی یک دیدار در سطح مقامات اثرگذار از وی دیده و شنیده نشد؛ و او فقط در یک کنفرانس در اوج استیصال و درماندگی مدعی شد که زبان تهدید علیه رژیم جواب مطلوب نیست و کمکی به صلح و ثبات نمی‌کند (نقل به مضمون) و چند بار تکرار کرد که رژیم به دنبال سلاح اتمی نیست.
با توجه به‌مراتب فوق که فقط خلاصه‌ای از فضای کنفرانس بود. به‌وضوح شاهد انزوای کامل و شکست سیاست خارجی آن بودیم به‌طور یقین بازتاب این شکست در درون و بیرون رژیم در روزهای آینده بیشتر و بهتر نمایان می‌شود.
آخوندها برای سرپوش گذاشتن بر این شکست مفتضحانه طبق معمول با راه انداختن مانورهای پوشالی نظامی سعی در روحیه دادن به مزدوران خوددارند که البته نتیجه‌ای جز افزایش تنش با جامعه بین‌المللی نخواهد داشت.
در این میان مجموعه این شرایط تضادهای درون باندهای رژیم را گسترش می‌دهد و اصلی‌ترین سرمایه روحانی که همانا برجام باشد بیش‌ازپیش رنگ‌باخته و طبیعتاً در جنگ باندی با ولی‌فقیه در آستانه انتخابات به‌شدت ضربه خورده است؛ که نتیجه آن تضعیف کل نظام و به هم خوردن تعادل کل رژیم به نفع مردم و مقاومت ایران می‌شود.
