ورزشگاهها همواره محل شور و سرزندگی و نشاط و فعالیت بوده اما در رژیم به محل اعدام هم تبدیل شده و محکومیتهایی را هم در سطح جهانی برانگیخته است.
ورزشگاه غازی استادیومی درکابل در زمان طالبان به محل اعدام و دست و پا بریدن و شلاق تبدیل شده بود، الآن دیگر از آن کارها در افغانستان کمتر اتفاق می‌افتد، اما در کشورمان ایران که حاکمان آن پدر خوانده داعش هستند، و خود مبتکر این کارها بودند آن را ادامه دادند تا حفره طالبان را پر کنند.
موضوع از این قرار بود که در مهر ماه گذشته رژیم در ورزشگاه شهرستان نیریز، یک هموطن را اعدام کرد، این البته اولین مورد نبود و رژیم بارها و بارها از ورزشگاهها برای اعدام و شلاق زدن و سنگسار استفاده کرده است.
قبل از این اعدام هم رژیم یک نفر را در ورزشگاه سبزوار اعدام کرده بود که همان زمان یعنی در آوریل 2013 فیفا به فدراسیون فوتبال رژیم اعتراض کرده بود که نباید ورزشگاهها به مکانی برای اعدام تبدیل شود.
اما در رابطه با اعدام در ورزشگاه نیریز، یک سازمان غیردولتی در فرانسه به نام «همه علیه حکم اعدام» این ماجرا را به فیفا گزارش داده و خواستار اعتراض و فشار علیه رژیم ایران شده و این‌که در این رابطه اقدام جدی به‌عمل بیاورد.
در واکنش به اعتراض این سازمان، فیفا در نامه‌ای به امضای فاطمه سموره دبیرکل فیفا اعلام کرده است که از این اتفاق در شهر نی ریز ایران آگاه شده و به‌شدت این اقدام را محکوم می‌کند.
همچنین سازمان فرانسوی «همه علیه حکم اعدام» شرکت ژاپنی سازنده جرثقیل را هم در جریان گذاشت، که این شرکت هم از رژیم ایران خواست از جرثقیل‌های ساخت این شرکت در اعدام استفاده نکند.
در راستای جلوگیری از اعدام در ورزشگاهها، فیفا تهدید به تحریم فوتبال ایران را کرد، که رژیم از قول یک کارگزارش در فوتبال، واکنش نشان داد، که این موضوع نمی‌تواند دلیل محکمه پسندی برای تحریم فوتبال ایران باشد. تحریم آخرین تصمیم است، این موضوع سیاسی شده و مغرضانه است!
اما گروهی دیگر از کارگزاران رژیم خودشان را به کوچه علی چپ زده و می گویند این ناآگاهی مقامات محلی بوده و نباید این اعدام در آن محل صورت می‌گرفته است. البته رژیم دلیلی نمی‌بینند که روشن سازد که چرا قبل از اخطار فیفا، این موضع را گرفته است.
حالا سؤال این است که فی‌الواقع چرا رژیم دست به اعدام در ورزشگاهها می‌زند و اساساً این نوع استفاده‌ها از ورزشگاهها به چه منظوری صورت می‌گیرد؟
ازآنجایی که ورزشگاهها یکی از مهمترین مراکز جوانان کشور هست و از آنجایی که نسل جوان با این رژیم در تضاد است، بنابراین تلاش رژیم این است که از هر سو ورزشگاهها را به میدان تاخت و تاز سرکوبگرانه‌اش در بیاورد، از حضور صدها مأمور امنیتی، تا دوربینهای مداربسته تا سپردن ورزشگاهها به سپاه، باز هم می‌بینیم که این اقدامات سرکوبگرانه پاسخگو نیست. به‌عنوان مثال دو هفته قبل در بازی فولاد خوزستان با سیاه جامگان خراسان به گزارش رسانه‌های رژیم 650 صندلی را جوانان خشمگین کندند. یا جوانان خوزستانی سه هفته قبل در ورزشگاه غدیراهواز، پلاکارد حمایت از مردم و رزمندگان سوری را رو در روی نظام آخوندی برافراشتند...
بنابراین ترس از خروش جوانان علیه دستگاه سرکوب رژیم، آنها را به این اقدامات جنایتکارانه وا‌می‌داردکه در ورزشگاه اعدام کنند تا به گمان خود رعب و وحشت ایجاد کنند.
این وضعیت در حالی است که در کشورهای دیگر ورزشگاهها اساساً محل روحیه و رفاه مردم است، نه محل غم و اندوه و ایجاد رعب و وحشت. این اقدامات خاص حکومتهای دیکتاتور و کودتایی است. مثل شیلی که مردم را در ورزشگاه قتل‌عام کردند و یا بعد از 30خرداد سال 60 که بسیاری از ورزشگاهها تبدیل به محل اعدام، زندان و شکنجه شد و الآن هم محل اعدام و جمع کردن بشقابهای ماهواره و سایر اقدامات سرکوبگرانه... .. است.
