مردی در تهران در خیابان میرداماد خود را از پل به دار می کشد، دختر جوانی که تنها ۱۳ سال داشته است خود را از پل هوایی به میان خیابانی پرت می کند و جان می سپارد. بیماری که قادر به تامین هزینه درمان خود نبوده، خود را از ساختمان بیمارستان به بیرون پرتاب می کند و جان می بازد.
جوان دستفروشی در اهواز که وسایل امرار معاشش توسط مزدوران رژیم مصادره شده بود، خود را به زیر قطار، می اندازد و بطرز دردناکی جان می سپارد.
دختر ۱۴ ساله ای در گچساران با شلیک گلوله اسلحه شکاری، به زندگی خود پایان می دهد. پیش از او دختری17 ساله خود را حلق آویز کرد.
در تبریز یک دختر ۱۵ ساله خود را از یک ساختمان ۱۰ طبقه به پایین پرتاب می کند و به زندگی خود پایان می دهد
دانش آموز ۱۲ ساله ای در کهکیلویه و بویر احمد: خودکشی می کند و سربازی در اهواز با گلوله به زندگی خود پایان می دهد.
این نمونه ها تنها مربوط به همین ماه جاری است. با یک جستجوی کوتاه در اینترنت، ابعاد فاجعه خودکشی بویژه در بین نوجوانان و دانش آموزان بیشتر خود را نشان می دهد. آنچنانکه رسانه های رژیم از سونامی خودکشی دانش آموزان در ایران خبر می دهند.
یک عضو شورای شهر تهران درباره خودکشی کودکان در سال ۹۴ می نویسد: از سال ۱۳۸۱ تا ۱۳۸۳ تعداد ۱۱۱ کودک در ایران اقدام به خودکشی کرده‌اند. این کودکان بین هشت تا سیزده سال سن داشته‌اند
همچنین مشاور وزیر علوم رژیم در مصاحبه با یک خبرگزاری دولتی درباره گسترش خودکشی در بین دانشجویان می گوید: خودکشی دومین علت اصلی مرگ در بین دانشجویان ایرانی است. و رسانه های رژیم از گسترش این پدیده شوم در شماری از استانهای کشور خبر می دهند و می نویسند: استان های ایلام، خوزستان، لرستان،کرمانشاه، گلستان و کهگیلویه و بویراحمد بیش ترین میزان خودکشی در کشور را دارند.
بی شک این چرخه مرگ و نابودی، تنها در یک حاکمیت مردمی که مبشر امید به زندگی و آینده روشن برای مردم ایران باشد از بین خواهد رفت.
