داستان 4 خرداد، تنها پركشيدن و عروج محمد حنيف و يارانش در آسمان تيرة سال 1351 نبود، بلكه گذار از نقطة كمال در زمانة بنبست و پريشاني بود. سرچشمة شكوفايي نسل مجاهد بود و سپيده دمي كه تمامت خلوص با فداي بيكران سرشته شد.
شقايق‌هاي راهگشاي 4 خرداد را، مجاهد نستوه «پدر طالقاني» به چنين تعبير زيبنده‌يي در كلام آراسته است:
«از خون پاک آن‌ها… سیلاب‌ها برخاست. همان‌ها که برای درهم کوبیدن شرک و بت‌ها و اقامة توحید به‌پاخاستند. دشمن مشرک هم از همین جهت از آن‌ها انتقام گرفت. «و مانقموا منهم الا ان آمنوا بالله العزیز الحمید».
آن‌ها شاگردان مؤمن و دل‌داده مکتب قرآن بودند. گوهرهایی بودند که در تاریکی درخشیدند… این‌ها راه جهاد را گشودند.»
آري، حنيف بزرگ و يارانش، «غبار از رخ دین زدودند» و از «توحید و از نوک پیکان رزم»، «ره انقلابی نوین را گشودند» و این پیام را به ارمغان آوردند که مرزبندی حقیقی نه بین «بی‌خدا» و «باخدا»، بلکه بین استثمار شونده و استتثمارکننده ترسیم می شود. آنان بذري را كه كاشته بودند، در 4خرداد مهر كردند و «بالندگي كشت و زرعي را كه پي افكنده» بودند به برادر مسعود سپردند.
حنیف نژاد در آخرین پیامش به مجاهدین و نسل‌های آینده گفت:
«… دل قوی دارید که باز هم خدا با ماست. همان نیروی عظیمی که ما را به این حد رسانده، قادر است ما را حفظ کند و در کنف حمایت خود گیرد، از هیچ فیضی ما را محروم ندارد و به اذن خودش باز هم بالاتر و بالاتر از این‌ها برساند. لیکن ادامه راه خدا هشیاری می خواهد، صداقت و احساس مسؤلیت می خواهد»
ناخداي فاتح درياي صداقت، برادر مسعود نيز تعهد استوار خود را در زندان، چنين به دلبر گلگون عذارش داد:
«تو معلم بزرگ ما و نسل ما بودی، تاریخ ما هرگز کاری را که تو کردی و راهی را که تو رفتی فراموش نخواهد کرد. مطمئن باش ما راهت را ادامه می دهیم. من سعی می کنم شاگرد خوبی برای تو و راه تو باشم و با تو پیمان می بندم».
و حالا پس از گذشت 44 سال در پيچ و خم توطئه‌هاي شوم استعمار و ارتجاع، پرچم حنیف كبير را در دستان خجسته و تواناي ميراث دار برحق او مسعود و اشرفي اول، خواهر مريم مي بينيم كه در اهتزازي بالنده و باشكوه، آسمان ميهن را مرصع كرده است.
خون راهگشايان تاريخ ايران بهاي سنگيني بود كه مجاهدين در 4 خرداد پرداختند. بذر طيب و طاهري پي افكنده شد، ريشه دواند و امروز در امتداد شكوه جادة عشق و ايمان و بعد از 120 هزار شهيد سرفراز، آن خون‌هاي پاك، در قلب تپنده ارتش آزادي و لشكر پاكباز رهايي مي جوشد و مي خروشد. آنان‌كه شمشير جنگ با منكرترين منكر زمانه را از نيام كشيده و اراده كرده‌اند زمين را از لوث وجود هيولاي ولايت، اين دعي‌ابن‌الدعي پاك كنند.
به يقين تباهي و تاريكي در طلوع صبح آزادي خواهد مرد و در وسعتي بيكران، شب را پگاه، خواهد شكست.
آري، فضل كبير در راه است و اين‌را خود حق تعالي به مجاهدين راهش نويد داده است:
وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ بِأَنَّ لَهُم مِّنَ اللَّهِ فَضْلًا كَبِيرًا
و مومنان را بشارت ده كه از جانب خدا براي آنان فضل كبير خواهد بود. (سوره احزاب ـ آيه47)يدالله يزدي خرداد نود وپنج
