ـ آمدن بهار را به عزیزانم در لیبرتی، به ادامه دهندگان مسیر مبارزه برای آزادی در البانی، به اشرف نشانان در سراسر جهان، به قلب تپنده ی مقاومت یعنی مردم ایران و به رهبران شایسته و ارزنده مقاومت، مسعود و مریم، شادباش می گویم؛ برای همگی شان تندرستی و شادی و آرامش پایدار و از همه بالا تر و با اهمیت تر،در مبارزه سترگشان برای سرنگونی نظام آخوندی و استقرار آزادی در ایران، پیروزی قطعی آرزو می کنم.
ـــ دوستان نازنین، بهارآمد امّا آزادی جان باز هم نیامد. آزادی مثل بهار نیست که خودش بیاید، با دعوت بی دعوت، و خودش برود با خدا حافظی و بی خدا حافظی. حکایت حضور آزادی حکایت دیگریست، حکایتی پر از شگفتی و سرشار از رمز و راز و آمیخته با شور و شیدائی.
ــ هر کسی ممکن است خودش بیاید، با دعوت ویا بی دعوت. فقط و فقط این آزادی است که دعوتش هم بکنید،التماسش هم بکنید، با پای خودش نمی اید که نمی آید.
ـــ آزادی را هر که می خواهد باید هفت جامه آهنین و هفت کفش و عصای آهنین فراهم آورد و راه بیفتد و برود سراغش، دامنش را بگیرد و با خیل خیل مراقب و محافظ جان برکف و فدائی او را در هودجی ساخته ی دل و جان، بنشاند و بیاوردش. کاری که مجاهدان و مبارزان واقعی راه آزادی ایران طی سال های طولانی با پشتکار و از جان گذشتگی انجام داده اند و تا تحقق آرمان بزرگشان همچنان ادامه خواهند داد.
وَ شد آسمانت پُر از رنگ پرواز
( هدیه نوروز نود و پنج )
قفس را شکستی به شوق پریدن
ـــ پری باز کردن،ز تَـنگی رهیدن ـــ
وَ آزادی از پَر گشودن شد آغاز
وَ شد آسمانت پُر از رنگ پرواز
شکستی قفس را،پرنده رها شد
پر از شور رفتن،زمین شد،هوا شد
رها کردی این بار بال و پرت را
به خورشیدِ خندان زدی گوهرت را
به بال و پرت تیر جان را نهادی
سوی بیکرانه کمان را گشادی
دل از سِفله گان زمینی بریدی
به خُمخانه ی نور، خود را کشیدی
سبک بال بودی در آن بیکرانه
جز از عشق آنجا ندیدی نشانه
