سه‌شنبه 18اسفند 94 خبرگان چهارم ارتجاع، آخرین جلسه خود را برگزار کرد. در بیانیه پایانی خبرگان، از جمله آمده بود: ”سخن ولی امر، فصل‌الخطاب منازعات است“.در واقع این حرف، پاسخ خامنه‌ای است به حرفهای روحانی که روز 11اسفند گفته بود:
«در مواردی که در سیاست داخلی یا در سیاست خارجی، نظرات متفاوتی وجود دارد، این آرای مردم است که راه صحیح و درست را مشخص می‌کند
.
.
روحانی با آن حرف، روشن و بی‌پرده، هژمونی خامنه‌ای به‌عنوان ولی‌فقیه رژیم را، زیر علامت سؤال برده بود.
6روز بعد از آن حرف روحانی، یعنی روز 17اسفند، رفسنجانی هم آمد و در تقویت روحانی گفت: «شاید همین الآن بعضی از اصول قانون اساسی، با توجه به تجربه‌ها، نیاز به اصلاح داشته باشند»!
طبعا همه می‌دانند که پایه قانون اساسی رژیم، چیزی جز ”اصل ولایت‌فقیه“ نیست.
و تقریباً همه به یاد دارند که در ماههای اخیر، رفسنجانی بارها بحث «شورایی شدن» ولایت‌فقیه را در هر مناسبتی مطرح کرده.
طبعا وقتی حرفهای روحانی و رفسنجانی، را کنار هم قرار دهیم، به‌روشنی می‌توان فهمید که هدف هر دو، حمله به هژمونی خامنه‌ای، برای تقسیم قدرت اوست. و آن حرفی هم که خامنه‌ای از زبان مجلس خبرگانش زده پاتک خامنه‌ای به حریف است.
رفسنجانی می‌خواهد سلطه ولی‌فقیه و آخوندها و پاسداران همدست با او بر ارکان سیاسی و اقتصادی رژیم، با رفسنجانی و شرکایش تقسیم شود و شاید به این ترتیب چند روزی هم به عمرنظام اضافه شود.
متقابلاً خامنه‌ای تلاش می‌کند از پذیرش چنین تقسیم قدرتی جلوگیری کند. برای نمونه، روز 18اسفند روزنامه حکومتی «وطن امروز»، متعلق به باند خامنه‌ای نوشت:
«عزم هاشمی رفسنجانی این بار، پس از انتخابات 7اسفند برای ساختارشکنی در نظام اسلامی، جدی است و دلیل آن را باید در اهداف خطرناک سیاسی او جست».
معنی «اهداف خطرناک» رفسنجانی یعنی همان طرح تقسیم قدرت با خامنه‌ای.
با این اوصاف روشن می‌شود که: بیانیه پایانی مجلس چهارم خبرگان، در اصل پاتک خامنه‌ای به خط رفسنجانی برای تقسیم قدرت خودش بود.
بعبارت روشنتر، معنی این حرف که: ”حرف نهایی و فصل‌الخطاب، حرف ولی‌فقیه است “ یعنی اینکه: همه هژمونی، باید در قبضه خامنه‌ای باقی بماند.
وارد کردن این جمله که «سخن ولی امر، فصل‌الخطاب منازعات است» در:
آخرین بیانیه آخرین اجلاس مجلس خبرگانی که آخرین روز حیاتش را می‌گذراند، نشان از واهمه‌های بی‌نام و نشان ولی‌فقیه و باند وی دارد که نه تنها آینده خود، بلکه سرنوشت تمامیت حاکمیت آخوندی را در جریان جنگ و جدالهای درونی رژیم بس تیره و تار می‌بیند
