شهرهای بزرگ و کوچک کشورمان ایران، نبود زیربناهای درمانی، دارو و معیشتی، تورم و گرانی سرسام آور، اجاره های سنگین خانه و تحصیل، بیکاری و هراس از آینده ای نامعلوم تنها گوشه هایی از مصیبتی است که دیکتاتوری ولی فقیه بر سر مردم ایران آورده است.
یک عضو هیأت‌علمی دانشکده اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی در سخنانی با اعتراف به ابعاد بحران روبه رشد فقر در ایران، گفت: «طبق آمار رسمی 15 درصد خانوارهای کشور زیر خط فقر هستند که پژوهش‌های برخی از استادان دانشگاه نشان می‌دهد که 40 درصد از خانوارهای کشور زیر خط فقر هستند. وضعیت عدالت در حال حاضر در کشور مناسب نیست».
ترجمان این سخنان بدان معنا است که در خوشبینانه ترین حالت بیش از 31 میلیون نفر از جمعیت ایران اکنون زیر خط فقر زندگی می کنند. وی در ادامه (خبرگزاری حکومتی ایسنا 9 آذر 1394) با تمامی تلاش برای سانسور اخبار واقعی از ابعاد فقر در ایران می افزاید: «در کشور ما اما وجود دیگری از فقر وجود دارد. آخرین سرشماری کشور در سال 1390 انجام شد، مرکز آمار کشور اعلام کرد 75 هزار خانوار در کشور در زاغه، کپر و چادر زندگی می‌کنند. خوزستان، سیستان و بلوچستان و کرمان بیشترین جمعیت کپر نشینی را دارند».
وی سپس به پنهان کاری های دولت آخوندروحانی برای سفید سازی نرخ واقعی فقر اعتراف نمود و در ادامه گفت: «اعداد و ارقامی که گفته شد خیلی بیشتر از این اعداد، حق مسئله عدالت است که باید به آن بپردازیم. هنوز وزارت رفاه در کشور برای اعلام جمعیت زیر خط فقر طبقه بندی اطلاعاتی قائل نشده که این موضوع بسیار عجیب است».
پیشتر نیز خبرگزاری حکومتی (ایسنا 30 آبان 1394) با اشاره به بحران فقر به ویژه در میان کارگران ایران گزارش کرده بود: «در حال حاضر بخش اعظمی از کارگران فاقد درآمد ماهانه دو میلیون تومان هستند و با پایه حقوق 700 هزار تومان امرار معاش می‌کنند چه برسد به اینکه پس انداز کنند. بنابر این رقم ماهانه دو میلیون تومان و پس انداز 600 هزار تومان در سال امری عجیب و غیر قابل باور است . شاید 10 درصد کارگران که جزو مدیران مجموعه‌های کارگری و متخصصین هستند درآمد بالای دو میلیون تومان داشته باشند اما بیش از 80 درصد کارگران زیر خط فقر قرار دارند و حقوق و دستمزد آنها به یک میلیون تومان هم نمی‌رسد».
