تحریم و انزوای بینالمللیخفگی اقتصادی ناشی از سیاست‌های توسعه‌طلبانهٔ نظام ولایت فقیه، به جایی رسیده که از آه و ناله‌های مقامات حکومتی و دست‌اندرکاران اقتصاد نظام چنین برمی‌آید که دیگر کفگیر اقتصادی مقاومتی ولی‌فقیه به ته دیگ خورده. اذعان به افلاس و ورشکستگی در درون نظام این روزها امری جاری شده. این اظهارات صریح به کجا راه می‌برد و نظام چه راه‌حلهایی می‌تواند داشته باشد؟
در روز پایانی بهمن‌ماه آخوند روحانی به صحنه آمد و با بیان معکوس به خفگی اقتصادی نظام اذعان کرد و گفت: «مسأله مهم دیگر شکستن حصر ایران و شکستن تحریم است. ببینید تحریم یک عمل تروریستی و ظالمانه علیه ملت ایران است و هیچ‌کس هم نمی‌تواند بگوید تحریم اثر ندارد، نه تحریم هیچ اثر ندارد؟ دولت باید قوی باشد این به‌معنای تنزیه آمریکاست، این به‌معنای بالاترین حمایت از آمریکاست. آن کسی که می‌گوید تحریم اثر ندارد یعنی حامی آمریکاست. یعنی دارد حمایت می‌کند از آمریکا. می‌گوید آمریکا کار بدی نکرده، کار خوبی کرده، اصلاً تحریم که در زندگی اثر ندارد ما باید کار بکنیم این حرف‌ها هم دروغ است هم خلاف واقعیت هست».(تلویزیون شبکه خبر رژیم ۳۰بهمن ۹۸)
همزمان با این اعترافات زنگنه وزیر نفت دولت روحانی هم به صحنه آمد و گفت: «همه بدانند که وزارت نفت با سیلی صورت خود را سرخ نگه‌می‌دارد، همه دارایی وزارت نفت ۱۴.۵درصد درآمد صادراتی نفت است که تقریباً به عدد بسیار کمی رسیده است». زنگنه در ادامه آثار خفگی اقتصادی در کلیدی‌ترین وزارتخانه رژیم که نقش مادرخرج و راه نفس برایش دارد را برملا کرد و گفت: «بسیاری از پروژه‌های تولید را تعطیل کردیم زیرا پول نداریم که خرج کنیم. هم‌چنین بسیاری از پروژه‌های جنبی را خیلی وقت است که تعطیل کرده‌ایم».(خبرگزاری حکومتی ایسنا ۳۰بهمن ۹۸)
رسانه‌های حکومتی به‌نقل از دژپسند، وزیر اقتصاد دولت روحانی، نوشتند وزیر اقتصاد در جمع فعالان بخش خصوصی، بارها تأکید کرد سال آینده، سال بسیار دشواری است و نظام در وضع جنگ اقتصادی به‌سر می‌برد.(روزنامه حکومتی شهروند ۳۰بهمن ۹۸)
در این میان حتی کارگزاران حکومتی دروغ‌درمانی‌های همتی، رئیس‌کل بانک مرکزی را بر نتافتند و این گفته او را که سال ۹۹ رکود تورم به ۲۰درصد خواهد رسید را به چالش کشیدند. از جمله شقاقی شهری، یک اقتصاددان حکومتی، در روزنامه حکومتی جهان صنعت ۳۰بهمن ۹۸ نوشت: «رشد ۲۸درصدی نقدینگی و هم‌چنین فقدان چشم‌انداز روشن برای ازسرگیری مذاکرات نمی‌تواند کاهش تورم را در سال آینده به‌دنبال داشته باشد».
«فقدان چشم‌انداز روشن برای ازسرگیری مذاکرات» با آمریکا را که این کارشناس حکومتی به بیان صریح به زبان می‌آورد را روحانی به بیان معکوس اذعان می‌کند. اما طوری می‌گوید که دلواپسان و ریزشی‌های نظام کمتر دچار رعشه شوند.
«اتفاقاً ما می‌توانیم آمریکا را پشیمان کنیم از کار غلطی که انجام داده ما یک بار پشیمانش کردیم آوردیمش به‌زور پای میز مذاکره و اون سندی که دلش نمی‌خواست و دوست نداشت آن را امضا کرد، باز هم باید این کار را بکنیم چه جوری باید آمریکا را بکشیم پای میز مذاکره! راهش وحدت ما است راهش اتحاد ما است.(تلویزیون شبکه خبر رژیم - جلسه هیات دولت ۳۰بهمن ۹۸)
به این ترتیب اذعان به خفگی اقتصادی برای این است که ضرورت رفتن به پای میز مذاکره با زنوان خونین را توجیه کند. ولی آیا رژیم می‌تواند این بار مثل برجام با دادن یک امتیاز مثل هسته‌ای، خود را از تنگنای تحریم‌ها و انزوای جهانی برهاند و به سیاست‌های توسعه‌طلبانه‌اش ادامه دهد؟
شروطی که برای مذاکره با رژیم از طرف حساب‌های غربی‌اش گذاشته شده راه این توهمات را به روی رژیم می‌بندد.
