نوروز، اگر نه کهن ترین، که حداقل یکی از قدیمی ترین جشنهای جهان است. با وجود عمرِ چندین و چند هزار ساله، هر سال با طراوت و شادابی خاص خود، از راه می رسد و به خاطرمان می آورد، که زندگی با تمامی فراز و نشیب ها و سختی ها و دشواری هایش، ادامه دارد.
منشا و آغاز و پیدایش این کهن پیرِ همیشه جوان و سرزنده، البته معلوم نیست. روایتها بسیارند و شاید این روایت که همزادی اش با بهار را به رخ می کشد، بیش از دیگر روایات به واقعیت نزدیک باشد، که گفته اند، در فصل های خزان و زمستان، که فصل های زرد و سرد به شمار می روند، زندگی تقریبا از نفس می افتاده است. کشاورزان که اکثریت جامعه آن دوران را تشکیل می داده اند، در سختی ها و مشقتهای فراوان، به کلبه های سرد و تاریک خود پناه می برده و از اندوخته ها و ذخیره های ناچیزِ خویش، استفاده می کرده اند.
در این میان ناگهان بهار، از راه می رسیده و این "تغییر فصل" با خود گرما و نور و سرسبزی و برکت به ارمغان می آورده است.
بنابراین کشاورزی رونق خود را باز می یافته و جهان از شر ستم "زرد" پائیز و بیدادِ "سرد" زمستان خلاص می شده است.
اینها البته که جای جشن و شادمانی داشته و دارد و تا ابد، نیز چنین خواهد بود.
به همین دلیل هم نوروز، "تا گردش جهان و دور آسمان به پاست" جاودانه باقی خواهد ماند.
"نوروز" و "بهار" البته سمبلهای بسیار روشنی از تاریخ و زندگی انسانها را به نمایش می گذارند.
در ادبیات سرزمین ما، خزان که نشانه خمودگی و پژمردگی است، همراه با زمستان که نمادِ یخبندان و انجماد می باشد، محکوم به زوال و نابودی اند.
در تاریخِ میهن ما، خوشبختانه فصل "زرد" سپری شده و اینک در انتهای آخرین نفسهای فصل "سرد" قرار گرفته ایم.
این تاریخ خیلی خوب می داند که یک بهار بزرگ، به سرزمین و مردم ما، بدهکار است. بهاری که علیرغم تمامی بند و بست ها و زد و بندهای پیدا و پنهان، از حصارهای باغ عبور خواهد کرد و فصلی جدید همراه با روزهای نو را در خانه مادری ما، رقم خواهد زد.
"نوروز" ها در پرتوی همین بهار است که مفهوم واقعی خود را باز می یابند و با انسان همان می کنند که بهار با طبیعت.
همانگونه که در بهمن ماه ۵۷، بساط فصل "زرد" از گستره سرزمین ما جمع شد، سردی و انجماد حکومت شیخ نیز، در مقابل عزم و اراده کبیر انسانهایی که تحقق بهار را در آن سرزمین اهورایی اراده کرده اند، چاره ای جز تسلیم و شکست نخواهند داشت.
حکومت سرما، در میهن ما اینک در آخرین روزهای "اسفند" ماهِ تاریخ خود قرار گرفته است.
این نوروز و بهار همراهش را گرامی می داریم و جشن می گیریم و تا طلوع بهار بزرگ و آغاز روزهای "نو" از پا نمی نشینیم.
نوروز مبارک
هر روزتان نوروز
نوروزتان پیروز باد
