پس از احراز صلاحیت‌های نمایش انتخابات، وزارت کشور آخوندی اعلام کرد: تجمع در شهرهای قرمز بیش از ۱۵نفر ممنوعه؛
ما خامنه‌ای برای آخوند رئیسی به آب و آتش زد و از چندین استان نیرو بسیج کرد تا یک تجمع برای رئیسی در خوزستان دست‌وپا کنه. طبق معمول برخی رسانه‌های پوششی وزارت اطلاعات در خارج کشور هم بازارگرمی برای تجمع آخوند رئیسی رو برعهده گرفتند، تیتر زدن یا به‌عنوان عکس روز منتشر کردن.
اما واقعیت چی بود؟
یک هم‌وطن خوزستانی: «متأسفانه این اتوبوس‌ها با هزینه‌ٔ آقای رئیسی از استانهای همجوار به اینجا خوزستان اومدن که موج راه بیندازند مردم آگاه باشید دیگه گول این خرف‌ها را نخورید».
توزیع غذای مجانی برای رأی جمع کردن هم یکی دیگه از شگردهای دار و دستهٔ آخوند رئیسیه. با این هزینه و خرج‌های میلیاردی، آخوند رئیسی با وقاحت گفت:
«هزینه تبلیغاتم را صرف کمک به نیازمندان کنید»
آخوند رضا رمضانی از مجلس خبرگان وحشت‌زده گفت: «کاهش سطح اقتدار و تضعیف دیپلماسی عمومی نظام اسلامی از دیگر پیامدهای کاهش حضور مردم در پای صندوق های رأی است».
این آخوند هم‌چنین گفته: «تنها کسی می‌تواند از برنده انتخابات مطالبه‌گر باشد که در انتخابات شرکت کند؛ اگر کسی شرکت نکند حق مطالبه گری از او گرفته می‌شود» (ایسنا ۲خرداد۱۴۰۰).
سؤال اول این است: در تمام عمر حکومت آخوندی، کدام رئیس‌جمهور نظام به وعده‌هاش عمل کرده؟ چه کسی به مطالبه‌گری خودش از حکومت آخوندی رسیده؟ واضح است که این حرف‌ها ناشی از وحشت است. تردیدی نیست که هیچ اقتداری برای رژیم آخوندی و خامنه‌ای باقی نمانده و آخوندها هم بی‌دلیل وحشت نکردن، برآورد‌های اطلاعاتی‌ِ دستگاههای امنیتی به آنها گفتند که وقتی این‌بار سیل جمعیت در خیابون‌ها جاری بشود، چه اتفاقی خواد افتاد!
