مقاله ای از حشمت علوی
فقر فزاینده، افزایش سرسام آور قیمت ها و بیکاری به همراه سرکوب روزافزون باعث تشدید تنش ها در ایران شده است. خشم عمومی در واکنش به فشارهای اقتصادی و اجتماعی رو به فزونی است و به نقطه ای تعیین کننده رسیده است. این اوضاع زنگ خطری برای حاکمان در تهران است.
معلمان مدارس، رانندگان کامیون ها، مغازه داران، کشاورزان و کارگران کارخانه های شکر و فولاد از جمله بخش های ناآرام جامعه ایران هستند که به اعتراضات ادامه داده، اعتصاب های بلند مدت به راه انداخته و تقاضاهایشان را به شکلی چشمگیر عنوان کرده اند.
با توجه به این که بیش از ۸۰ درصد ایرانی ها در فقر زندگی می کنند، تردیدی نیست که این جنبش ها به قیامی تازه با ابعادی کم سابقه بدل خواهد شد.
مقام های ارشد رژیم به خوبی از این واقعیت در حال شکل گیری اطلاع دارند. عدم سازگاری آن ها با قرن ۲۱ یا جامعه ایران، تنها یک «راه حل» ممکن پیش روی آن ها گذاشته است: افزایش سرکوب.
این امر مانند ریختن بنزین بر آتشی است که ریشه ای عمیق در میان توده مردم دارد.
در حال حاضر رسانه ها به طور عمده بر چگونگی تاثیر تحریم ها بر آینده ایران تمرکز کرده اند. همزمان با انجام این مهم، لازم است به خودمان یادآور شویم که دلیل اصلی ادامه محنت مردم ایران خود رژیم است؛ موضوعی که مقام های ارشد رژیم بیش از هر چیز از آن می ترسند تظاهرات مردمی است.
