ایران بریفینگ / سایت مشرق نزدیک به نیروی قدس سپاه پاسداران طی گزارشیبه افشای سیاست های دولت بحرین در مورد دفن مخالفان اعدامی پرداخته است.
مشرق نوشته است : «رژیم آل‌خلیفه از مدت‌ها پیش تهدیدهایی را بر ضد مخالفان سیاست‌های خود به کار گرفته و رفتارهای وحشیانه ای در خیابان‌ها و زندان‌ها و اتاق‌های شکنجه ضد آنها دارد. پلیدترین انواع شکنجه‌ها و جنایت‌های ثبت شده در مؤسسات بین‌المللی حقوق بشری از جمله سازمان عفو بین‌الملل و دیده‌بان حقوق بشر و کمیته مستقل حقیقت یاب بحرینی ثبت شده است و پیشنهادات ۲۶ گانه ای از سوی کمیته اخیر صادر شده که رژیم بحرین تمام آنها را نادیده گرفته است.
نکته جدید اینکه رژیم آل خلیفه حتی از پیکر شهدای مقاومت نیز می ترسد و سعی دارد جنازه شهدا را نیز مصادره کند.
مشرق در ادامه به فلسطین پرداخته است و نوشته : قبرستان‌های شماره‌ای اصطلاحی شناخته شده در میان فلسطینیان است که اولین بار آنها از رژیم صهیونیستی به یاد دارند. این‌قبرستان ها مربوط به شهدای عملیات استشهادی و کسانی است که در مراحل مختلف مبارزات ضد صهیونیستی به شهادت رسیده یا در زندان‌های رژیم اشغالگر قدس در زیر شکنجه عناصر این رژیم جان داده اند، اما صهیونیست‌ها حتی از تحویل جنازه‌های آنها به خانواده نیز خودداری کرده و آنها را به صورت ناشناس تدفین کردند.
مشرق نتیجه گرفته است که : رژیم آل خلیفه برای اقتدا به رژیم صهیونیستی برای اجرای اقدامات و تجربه های آن در قبرستان های شماره ای تبدیل شده است تا دومین رژیمی نام بگیرد که حتی از پیکر شهدای مقاومت نیز می ترسد و سعی دارد جنازه شهدا را نیز مصادره کند. این در حالی است که رژیم صهیونیستی در برخی مراحل مجبور شده است پیکر برخی شهدای مقاومت را بعد از سالها و دهه ها تحویل خانواده های آن ها دهد.
افشاگری مشرق و انتساب این پدیده غیر انسانی دفن زندانیان سیاسی بصورت گمنام به اسرائیل و لقب دادن آل خلیفه به عنوان «دومین کشور» بعد از اسرائیل در حالی است که جمهوری اسلامی خود در اجرای چنین سیاست هایی پیشگام بوده و در این زمینه پرونده قطوری دارد.
در روزهای گذشته جسد شمسی اقدسی اعظمیان، شهروند بهایی ساکن گیلاوند، روز دوم آبان به خاک سپرده شد. چهار روز بعد با خانواده‌اش تماس گرفتند که جسد مادرتان در بیابان‌های اطراف جابان از توابع دماوند پیدا شده است.
نیروهای امنیتی پیشتر به بهائیان گیلاوند هشدار داده بودند دیگر حق دفن امواتشان در این شهر را ندارند،این نزدیکترین نمونه این روزهاست اما از ۶ خرداد ۱۳۶۷، هنگامی که بسیاری از خانواده های زندانیان سیاسی به زندان های تهران مراجعه کردند به آنها گفته شد که زندانی فوق اعدام شده و ضمن دادن شماره قبر و یا نشانی تقریبی به آنها گفته شد که باید به قبرستان خاوران مراجعه کنند ،خانواده‌هایی که در روزهای پایانی تیر ماه ۱۳۶۷ به گورستان خاوران رفتند با گورهای جمعی مواجه شدند که نزدیکانشان در آنها دفن شده بودند.
نزدیکان برخی اعدام‌شدگان دهه شصت که در خاوران دفن شده بودند در پاییز ۱۳۶۷ متوجه تغییراتی در خاوران شدند و با پیدا شدن گورهای جمعی خانواده‌های اعدام‌شدگان در اواخر آبان و اوایل آذر ۱۳۶۷ بود که از اعدام زندانیان سیاسی و دفن اعدام‌شدگان در گورهای جمعی در خاوران مطلع شدند. کمی بعد هم دادستانی به آنها درباره اعدام نزدیکانشان اطلاع داد.
اما گورهای بدون نام و نشان زندانیان سیاسی در ایرانتنها محدود به خاوران نیست و در شهرهای مختلف مثل رشت، اهواز و کرمانشاه نیز گورهایدسته جمعی وجود دارد که مقامات ایران در تلاشند تا با تخریب آنها و ساخت پارک یاساختمان‌های چند طبقه اسناد این کشتار را مخدوش کنند.
