شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران باانتشاربیانیه‌ای ضمن اعتراض به تداوم اعدام جوانان ومحکومیت آن،خواهان توقف احکام اعدام همه متهمان واعاده داد رسی عادلانه برای آنان باحضوروکلای تعیینی شد وتاکید کرد:«سیاست ترس و فشار در نهایت پایههای ستم و ظلم را خواهد سوزاند.»
در بیانیه این شورا خطاب به «معلمان، دانش‌آموزان و ملت شریف ایران» و با اشاره به اعدام سیدمحمد حسینی و محمدمهدی کرمی آمده است: «دردناک‌ترین و رنج‌آورترین قصه این اعدام‌ها این است که حاکمیت مدعی حکومت مستضعفان و فقرا، اینک برای مجازات سراغ فقیرترین و بی‌بهره‌ترین و در عین حال شریف‌ترین لایه‌های طبقاتی جامعه رفته تا دریابیم علی‌رغم این شعارهای فریبنده در چهار دهه، دین و اخلاق و همه هنجارها تنها سرپوشی برای چپاول و غارت بیشتر سرمایه‌های مادی و معنوی مردم این سرزمین بوده است.»
اشاره نویسندگان بیانیه به وضعیت بهره‌مندی اقتصادی این دو جوان اعدام شده و همچنین محروم ماندنشان از حق دسترسی به وکیل انتخابی از مرحله صدور تا تایید رای اعدامشان در دیوان عالی کشور است.
سیدمحمد حسینی، جوان کارگری بود که به تاکید نویسندگان این بیانیه «هیچ پشت و پناهی در زندگی نداشت و در یک مرغداری کار می‌کرد» و محمدمهدی کرمی هم ورزشکاری با «مدال‌های کشوری و جهانی» بود که هر دو بامداد هفدهم دی ماه به دار آویخته شدند.
در این بیانیه، به نحوه محاکمه حسینی و کرمی اشاره شده که بدون طی تشریفات حقوقی و امکان بهرمندی از وکیل تعیینی و شرایط دادگاه علنی برای رفع شبهه‌ها، اعتراض اغلب حقوقدانان کشور را برانگیخته است و از سوی دیگر، به دلیل عدم رعایت حقوق قانونی متهمان، «برخی از فقها» نیز بر عدم انطباق این اعدام‌ها با موازین فقهی تاکید کرده‌اند.
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان در ادامه یادآور شده است: «اما حاکمیت مغرورانه و سرمستانه چنین تصور می‌کند که با عجله و شتاب در اعدام جوانان می‌تواند بر ناکارآمدی خود که علت‌العلل اصلی خیزش اخیر به جان آمدگان است، سرپوش بگذارد و با ایجاد ترس و تهدید، معترضان را خاموش کند.»
این بیانیه به نادیده گرفته شدن نواقص و تناقضات واضح پرونده دیگر معترضان محکوم به اعدام مانند محمد قبادلو و محمد بروغنی اشاره و تاکید کرد: «پرسش مهمی که حاکمیت تاکنون بدان پاسخ نداده این است که اگر اصرار به درستی مدعیات خود دارد، چرا تاکنون به هیچ کدام از این ادعاها که عدم بررسی‌اش جان بی‌گناهانی را ستانده است، وقعی ننهاده است و می‌خواهد تنها منبع درست نشان دادن همه سناریوهای ساختگی خود را صدا و سیمای غیر ملی و کم مخاطب قرار دهد؟»
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران، صدور این احکام علیه «فرودستان حق‌طلب» را سخاوتی بی‌رحمانه در صدور احکام ظالمانه برای ایجاد رعب و وحشت در جامعه خواند تا جمهوری اسلامی از این طریق بتواند صدای اعتراض به ظلم و تبعیض و بی‌عدالتی را خاموش کند.
در پایان این بیانیه تاکید شده است: «سیاست ترس و فشار تا زمانی که چرخه ظلم و بی‌عدالتی به مسیر خود پرشتاب‌تر ادامه دهد، نه تنها کمترین اثری ندارد که نهایتا پایههای ستم و ظلم را خواهد سوزاند.»متن کامل این بیانیه در ادامه آمده است:
ارغوان خوشه خون ---بامدادان که کبوترها -- برلب پنجرەی بازسحرغلغله میآغازند
جان گل رنگ مرا - -- بر سر دست بگیر--- به تماشاگه پرواز ببر
آه بشتاب که هم پروازان - - - - - نگران غم هم پروازند
معلمان و دانش آموزان گرانقدر و ملت شریف ایران:
بار دیگر در روزهای اخیر پس از اعدام محسن شکاری و مجیدرضا رهنورد شاهد اعدام محمدمهدی کرمی و سیدمحمد حسینی بودیم. در حالیکه این دو جوان تا صدور و تایید رای در دیوان، حق داشتن وکیل انتخابی را نداشتند و وقتی با تلاش برخی وکلای شریف، نهایتا اعاده دادرسی سیدمحمد حسینی، جوان کارگری که هیچ پشت و پناهی در زندگی نداشت و در یک مرغداری کار می کرد، پذیرفته شد و این امید می رفت که او از مرگ رهایی یابد، اما هفدهم دی ماه او و محمد مهدی کرمی، ورزشکاری که دارای مدال های کشوری و جهانی برای سرزمین ما بود، به دار آویخته شدند.
نحوه محاکمه آنها بدون طی تشریفات حقوقی و امکان بهرمندی از وکیل تعیینی و شرایط دادگاه علنی برای رفع شبهەها، اعتراض اغلب حقوقدانان کشور را بر انگیخته است. در کنار عدم رعایت حقوق قانونی متهمان برخی از فقها از عدم انطباق این اعدام ها با موازین فقهی نیز تأکید ورزیدند. اما حاکمیت مغرورانه و سرمستانه چنین تصور می کند که با عجله و شتاب در اعدام جوانان می تواند بر ناکارآمدی خود، که علت العلل اصلی خیزش اخیر به جان آمدگان است، سرپوش بگذارد و با ایجاد ترس و تهدید، معترضان را خاموش کند.
معلمان، دانش آموزان و ملت شریف ایران!
دردناک ترین و رنج آورترین قصه این اعدام ها این است که حاکمیت مدعی حکومت مستضعفان و فقرا اینک، برای مجازات سراغ فقیرترین و بی بهرەمندترین و در عین حال شریف ترین لایەهای طبقاتی جامعه رفته تا دریابیم علی رغم این شعارهای فریبنده در چهار دهه، دین و اخلاق و همه هنجارها تنها سرپوشی برای چپاول و غارت بیشتر سرمایەهای مادی و معنوی مردم این سرزمین بوده است.
سحرگاه ۱۹ دی قرار بود دو جوان دیگر به نام های محمد قبادلو و محمد بروغنی نیز به دار آویخته شوند اما ابعاد اعتراض گسترده رسانەای و حضور مردم شریف در همراهی با این دو خانواده دردمند، خوشبختانه مانع انجام این کار شد و نشان داد که همبستگی و اتحاد جمعی چگونه می تواند موجب پیروزی شود. در دو مورد اخیر نیز ضمن عدم رعایت حقوق متهمان، بنابر گفته خانواده و برخی وکلا ۲۰ پزشک معتمد قوه قضاییه بر بیماری محمد قبادلو صحه گذاشتەاند و عجیب تر آنکه مادر او دردمندانه فریاد می زند که در سایت ناجا توضیح داده شده که قتل کرم پور در رباط کریم انجام شده و سخنران مراسمش نحوه کشته شدن او را برای حاضران توضیح داده اما قتل او را به گردن فرزندش و با زیر گرفتن ماشین، که اساسا چنین اتفاقی در آن لحظه روی نداده، نسبت دادەاند.
پرسش مهمی که حاکمیت تاکنون بدان پاسخ نداده این است که اگر اصرار به درستی مدعیات خود دارد، چرا تا کنون به هیچ کدام از این ادعاها که عدم بررسیش، جان بی گناهانی را ستانده است، وقعی ننهاده است و می خواهد تنها منبع درست نشان دادن همه سناریوهای ساختگیش را صدا و سیمای غیر ملی و کم مخاطب قرار دهد؟ چرا اجازه برگزاری دادگاه علنی به این متهمان نمی دهد؟ چرا وکلای انتخابی و تعیینی حق ورود برای دفاع از آنها را ندارند؟ چرا اساسا، شفاف سازی پیرامون این پروندەها و قانع کردن افکار عمومی برای حاکمیت کمترین ارزشی ندارد.
آیا جز این است که با رعایت همه اصول دادرسی، سناریوهای ساختگی که از نظر اکثریت مردم رسوا و مردود شده، دیگر نمی تواند حتی اندک طرفداران باقی مانده از آنها را هم قانع نماید.
شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران، ضمن اعتراض به تداوم اعدام جوانان و محکومیت آن، خواهان توقف احکام اعدام همه متهمان و اعاده دادرسی عادلانه برای این جوانان وطن با حضور وکلای تعیینی است. بی تردید این روند اگر بر اساس قانون انجام گیرد، مشخص خواهد شد که در صدور این احکام علیه فرودستان حق طلب، چه سخاوت بی رحمانەای در گشادگی صدور احکام ظالمانه جهت ایجاد رعب و وحشت در جامعه به خرج داده اند تا صدای اعتراض بر ظلم و تبعیض و بی عدالتی را خاموش کنند. اما سیاست ترس و فشار تا زمانی که چرخه ظلم و بی عدالتی به مسیر خود پرشتاب تر ادامه دهد، نه تنها کمترین اثری ندارد که نهایتا پایەهای ستم و ظلم را خواهد سوزاند.
شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران
۱۹ دی ۱۴۰۱
