روزی که برای هر انقلابی معنای امید است و آزادی محتوم
راه دشواری از ۳۰دی ۱۳۵۷ تا امروز ۳۰دی ۱۴۰۱ با سرفرازی طی شده - ۴۴سال
با آزادی آخرین دسته زندانیان سیاسی و در رأس آن آزادی کسی که سرمنشأ تحولی عظیم در تاریخ ایران بوده و هست، ۳۰دی یک روز ماندگار در انقلاب ایران برای آزادی شد.
ادامه راه در همان روزها، از سوگند آزادی در دانشگاه تهران آغاز شد، با آینده انقلاب راه گشوده شد؛ با «چه باید کرد» و این اتمام‌حجت که «وای به روزی که پاسخ مشت را با مشت و گلوله را با گلوله بدهیم» نبرد اوج گرفت و با فریاد «گلوله‌ها بگیریدم» پرداخت بهای آزادی مردم ایران تا پایان، مهر خورد.
انسان نستوه و مجاهد و پرطاقتی می‌خواست که در برابر زبانه‌های آتش هیولای خمینی جانزند، با کفش و کلاه آهنین و پولادین، عزم هفت خان و هفتاد خان کند، و با فداکاری و صدق، یارانش را از هر کوی و برزن ندا دهد و فرابخواند.
وحالا در قیام ۱۴۰۱ و قیامهای گذشته در قلب شهرهای ایران صحت راه خونبار ۴۴ساله و استراتژی قیام و سرنگونی اثبات می‌شود.
این روز فراموش نشدنی مثل هرنقطه عطف دیگر، برای من و همه مجاهدین تعهدآور است.
با تمام یقین و ایمانم، تا آخرین نفس و آخرین قطرهٔ خون به این راه روشن و راهبرانی که با رنج و تلاش و فداکاری بی‌مانند راه گشوده‌اند، متعهد هستم.
راهی که برای خلق، به نام او، برای او و بسوی او شروع شد؛ امروز به پایانی پیروزمند نزدیک می‌شود که تعهد ما تحقق آن است.
به امید پیروزی - زهرا
