۱۴۰۰ فروردین ۱۳, جمعه

معنای تحریم جدید اتحادیهٔ اروپا


                                   سخن روز

اتحادیهٔ اروپا اعلام کرد۸تن ازمهره‌های بسیج ونیروی انتظامی و۳ ارگان رژیم آخوندی را بخاطر شراکت آنها درسرکوب قیام آبان ۹۸ تحریم میکند؛ قراراست هفتهٔ آینده پس از تعطیلات عید پاک دراروپا،این تحریم‌ها،بااعلام اسامی افراد ونهادهای مربوطه اعمال شود.

همزمان با این تحریم‌های جدید، تحریم ۸۰ شخصیت حقیقی و حقوقی رژیم که در سال۲۰۱۱ توسط آمریکا و اتحادیه اروپا صورت گرفته بود نیز تمدید شد.

«این اولین باری است که اتحادیهٔ اروپا از سال۲۰۱۳ علیه رژیم ایران به‌دلیل نقض حقوق‌بشر دست به‌تحریم می‌زند» (رو انزوای سیاسی و دیپلماتیک قرار دهند» (روزنامهٔ حکومتی اقتصاد سرآمد-۴دی۹۹)، در این صورت «خطر اجماع‌سازی به‌مراتب می‌تواند شرایط سخت‌تری از دوران تاریک ترامپ برای ما رقم بزند» (روزنامهٔ حکومتی شرق-۵بهمن۹۹).

البته روشن است اتحادیهٔ اروپا و کشورهای اروپایی خواسته‌شان پیوسته حفظ برجام جهت تقویت تجارت و منافع اقتصادی از قٍبُل رژیم بوده است. اما اکنون اعلام تحریم‌های جدید و تمدید تحریم‌های قبلی، حاکی از جهت‌گیری دیگری است. این جهت‌گیری متفاوت ناشی از دو عامل است، اول مقاومت مردم ایران و مشخصاً قیام سراسری و آتشین آبان۹۸ و استمرار آن‌که در ماه گذشته از بلوچستان شعله کشید و هم‌چنین فعالیت‌های رو به‌گسترش کانون‌های شورشی.

دوم، وضعیت به‌شدت متزلزل رژیم و ماهیت غیرقابل تغییر آن‌که قادر به نشان دادن کمترین انعطافی نیست. حاصل و برآیند این دو عامل، تغییر بازگشت‌ناپذیر تعادل‌قوا نسبت به مقطعی (سال۲۰۱۵) است که در آن برجام امضا شد؛ آن شرایط به‌کلی تغییر کرده و تعادل جدیدی حاکم شده که رژیم در آن بسیار دست پایین را دارد.

همسو شدن اتحادیه اروپا با دولت جدید آمریکا علیه رژیم و تأکید بر ضرورت توافق جدیدی بر مبنای تعادل سال۲۰۲۱؛ هم‌چنین اجماع دو حزبی درون آمریکا، همه گویای بازگشت‌ناپذیری تعادل پیشین است. هر چه هم زمان می‌گذرد با وجود همهٔ دعاوی و التماس‌های روحانی که «نظام به‌دنبال صلح است و نشان داده که به تعهدات خود پایبند است و امروز نوبت ۵+۱ است که در این شرایط به‌وظایف خود عمل کند!» (۱۲فروردین)، هم‌چنین با وجود تمایل دولتها به مماشات و معامله با رژیم، اما همه چیز گواه این است که تحولات با شتاب به سمت تشدید تضاد رژیم با کشورهای غربی پیش می‌رود و خامنه‌ای در دوراهی مسیر زهرخوری و از دست دادن هژمونی ولایت، با مسیر رویارویی با جامعه جهانی و فشارها و انزوای بیشتر، باید یکی را انتخاب کند.