روز ۱۹ بهمن ۱۳۶۰ پاسداران خمینی مقر مرکزی مجاهدین در داخل ایران را مورد حمله قرار دادند و در نبردی نابرابر تعدادی از ارزشمندترین و برجسته ترین چهره های مقاومت ایران را به قتل رساندند.
خمینی که آن زمان هنوز زنده بود فکر میکرد که با این ضربه سنگین به اپوزیسیون میتواند، نمایش قدرت به راه بیندازد، هواداران سرسخت جنبش را مأیوس کند و مقاومت آنها را در داخل و خارج زندان در هم بشکند.این یک نبرد نابرابر بین هزاران پاسدار به شدت مسلح علیه ۲۰ رزمنده آزادی بود. خمینی فکر میکرد پیروزی قطعی است. اما پیشتازان آزادی تسلیم نشدند و تا آخرین نفس جنگیدند و یک صحنه حماسی خلق کردند که مقاومت را هرچه بیشتر قوت بخشید.
زنانی که در این نبرد شرکت داشتند، برگ درخشانی در تاریخ مبارزه مردم ایران، برای آزادی و دمکراسی از خود بیادگار گذاشتند، زنان پیشتازی که با شجاعتی خیره کننده تا آخرین نفس ایستادند و تسلیم پاسداران تباهی نشدند و طرحی نو در آسمان غم زده میهن مان درانداختند.
آن روز، این زنان پیشتاز، در عزم و رزم شان، مقاومتی را رقم زدند و پیامی را سرودند که اکنون در رهبری جنبش مقاومت ایران آنرا در صف طولانی از زنان پیشتاز مجاهدین خلق به عینه می بینیم.
اشرف رجوی
درخشان ترین چهره در این ماجرا به اشرف رجوی تعلق داشت.
او در سال ۱۹۵۱ در زنجان متولد شد و مدرک لیسانس خود را در رشته فیزیک از دانشگاه صنعتی شریف در تهران گرفت. اما قلب اشرف برای مردم محرومی می تپید که در کشوری که روی دریای نفت نشسته در رنج بودند. علیرغم امکان داشتن یک زندگی خوب، اشرف با طی مسافت های طولانی به شهرها و روستاهای مختلف سفر می کرد تا با مشکلات مردم آشنا شده و برای یافتن راه حل به آنها کمک کند.
در این پروسه او با مجاهدین آشنا شد که گروهی نوپا بودند و به طور زیرزمینی علیه شاه فعالیت می کردند. او در سال ۱۳۵۰ به آنها پیوست. سپس دو بار در فاصله سالهای ۵۱-۵۳ و در سال ۵۵ توسط ساواک شاه دستگیر و متحمل شکنجه های وحشیانه شد به نحوی که شنوایی یک گوشش را از دست داد. او در آخرین دستگیری به حبس ابد محکوم شد.
اما در روز ۳۰ دی ۱۳۵۷ قبل از انقلاب ۲۲بهمن او همراه با آخرین گروه از زندانیان سیاسی، به همت قیام مردم از زندان آزاد شد.
اشرف بعد از آزادی، فعالیتهایش را به عنوان با تجربه ترین عضو زن سازمان از سر گرفت. با توجه به امواج گسترده زنان جوان و دخترانی که میخواستند بعد از انقلاب به جنبش مجاهدین بپیوندند مسئولیت او فوق العاده سنگین بود. به خصوص که او برای آنها یک الگو بود.
دراولین دور انتخابات مجلس بعد از انقلاب، اشرف بعنوان برجسته ترین زن مجاهد خلق در لیست کاندیداهای مجاهدین برای تهران معرفی شد.
بعد از شروع مقاومت در روز ۳۰ خرداد ۶۰، وقتی که به تصمیم سازمان، مسعود رجوی عازم خارج شد تا صدای مقاومت مردم ایران را به گوش جهانیان برساند، اشرف به عنوان نماینده و به جای او در ایران ماند.
به این ترتیب روز ۱۹بهمن ۱۳۶۰ او و فرزند خردسالش در مقر مرکزی مجاهدین بودند. وقتی حمله آغاز شد او پسر خردسالش را در حمام گذاشت تا از تیراندازی و دود در امان باشد و بعد برای دفاع از همرزمانش بازگشت.
همه آنها تا آخرین نفس جنگیدند و سرفرازانه جان باختند.
پاسداران اجساد این زنان و مردان شجاع را به زندان اوین بردند. آنها پیکرها را در حیاط پوشیده از برف چیدند و سپس زندانیان جوان را برای دیدن آن بردند تا با دیدن پیکرهای به خون تپیده اشرف و موسی و سایر مجاهدین والامقام، آنها را وادار به تسلیم کنند. اما زندانیان با ادای احترام به پیکرهای شهدای قهرمانشان و شعار مرگ بر خمینی و زنده باد رجوی پاسخ دژخیم را طور دیگری دادند.
واینگونه شد که از فردای ۱۹ بهمن ۱۳۶۰ خون اشرف در جوششی بی امان در شریان نسلی از زنان این میهن به غلیان در آمد که اکنون در داخل ایران و در سرتاسر جهان در پیشاپیش جنبش مقاومت ایران نام او را در سرود آزادی نغمه خوان هستند
سایر زنانی که در حماسه ۱۹بهمن نقش داشتند:
آذر رضایی
متولد سال ۱۳۳۹ در تهران، او یکی از دختران خانواده مشهور و محبوب رضایی ها بود که چهار فرزندشان در مبارزه با شاه جان باختند. بنابراین او از همان سنین پایین با مبارزه آشنا شد و حتی در سن ۱۴سالگی زندانی شد. او از مسئولین بخش دانش آموزی سازمان در تهران بود. آذر که همسر موسی خیابانی (معاون رهبر مجاهدین) بود، در زمان حمله ۱۹ بهمن، باردار بود که با طفل بدنیا نیامده اش بدست پاسداران خمینی به شهادت رسید.
مهشید فرزانه سا
متولد ۱۳۳۷ در تهران، او از سن کم با ظلم و ستم شاه آشنا شد. در سال ۱۳۵۷ وارد رشته علوم آزمایشگاهی دانشگاه تهران شد. به عنوان یک دانشجو، فعالانه در تظاهرات علیه شاه شرکت کرد. بعد از سرنگونی شاه او به مجاهدین پیوست و همیشه سرشار و سرحال بود و از کاری که برای آزادی مردمش انجام میداد لذت می برد. در ۱۹ بهمن۱۳۶۰ او بهمراه همسر و دختر کوچکش در خانه حضور داشتند. وقتی حمله شروع شد. مهشید و همسرش در این نبرد نابرابر قهرمانانه جنگیدند و جان بر سر آرمان خود گذاشتند.
مهناز کلنتری
مهناز که در زمان بعد از انقلاب سال ۵۷، دانشجو بود به مجاهدین پیوست. او فرد جدی و با پشتکار و مدافع آزادی ها در دانشگاه خود بود و از احترام خاصی در میان دوستان و هم دانشگاهی های خود برخوردار بود.
ثریا سنماری
ثریا در سال ۱۳۳۸ در اصفهان به دنیا آمد و
تحصیلات دبیرستان را در همانجا به پایان رساند. سپس به هواداران مجاهدین در همان شهر پیوست. بعد از مدتی به تهران نقل مکان کرد و در آنجا مشغول کار با انجمن مادران مسلمان هوادار مجاهدین شد. (توضیح: مادر به زنان میانسالی اطلاق می شد که یا فرزندان مجاهدشان شهید شده بودند و یا با سازمان همکاری داشتند و این مادران نیز خود علاقمند به همکاری و کمک برای پیشبرد اهداف عالی مجاهدین بودند اما به دلیل تفاوت سنی به آنها مادر گفته می شد.)
ثریا یک دختر یکساله داشت که در جریان درگیریهای روز ۱۹بهمن، قبل از اینکه به همراه همسرش به شهادت برسند او را در یک جای امن گذاشت.
فاطمه نجاریان
فاطمه در سال ۱۳۳۴ در تهران متولد شد. او در کودکی پدرش را از دست داد و خانواده آنها دچار مشکلات و مصائب بسیاری شدند اما او با تلاش و سخت کوشی توانست تحصیلات دبیرستان را تمام کرده و وارد دانشگاه پلی تکنیک که یکی از معتبرترین دانشگاههای تهران بود، بشود. در آنجا او با هواداران مجاهدین آشنا شد و فعالیتهای خود علیه رژیم شاه را آغاز کرد. بعد از انقلاب، او به سازمان مجاهدین خلق ایران پیوست و فعالانه مشغول کار و فعالیت در تهران شد. فاطمه در زمان شهادت در ۱۹ بهمن ۱۳۶۰ مادر دو فرزند خردسال بود.
تهمینه رحیم نژاد
تهمینه در سال ۱۳۳۴ در گرگان متولد شد. او دانشجوی رشته شیمی در دانشگاه فردوسی مشهد بود. و در سال ۵۱ در دانشگاه به هواداران مجاهدین پیوست و فعالیت های خود علیه حکومت شاه را آغاز کرد. او صدای زیبایی داشت و به همین خاطر در بسیاری از برنامه ها و گردهمایی های سازمان دکلمه و یا اعلام برنامه می کرد. او و همسرش هر دو در جریان حمله ۱۹ بهمن جان باختند. از آنها یک فرزند به جای ماند.
ناهید رأفتی
ناهید در سال ۱۳۳۱ در شهر قوچان چشم به جهان گشود. بعد از اتمام دوران دبیرستان، برای ادامه تحصیل به مشهد رفت. سپس به عنوان معلم در مدارس اطراف قوچان شروع به تدریس نمود. در جریان انقلاب ضدسلطنتی، او در سازمان دادن زنان و دختران در شهر خود بسیار فعال بود. و بعد از پیروزی انقلاب با بخشهای مختلف مثل انجمنهای معلمین، دانشجویان و مادران فعالیت می کرد.
وقتی که حکومت زن ستیز آخوندها شروع به تصفیه زنان از مشاغل خود کرد، ناهید از جمله معلمینی بود که از شغل خود اخراج شد. متعاقباً او به تهران نقل مکان کرد و فعالیت خود با مجاهدین را هرچه بیشتر افزایش داد. تا اینکه در ۱۹بهمن۶۰ همراه با یاران خود، جان بر سر پیمان آزادی گذاشت.
رژیم ایران برای تضعیف روحیه هواداران مجاهدین دربند، زندانیان جوان در زندان اوین را برای دیدن پیکرهای غرقه به خون رهبران مجاهدین در ۱۹بهمن۱۳۶۰ بالای سر آنها بردند. رژیمی که فکر میکرد زندانیان جوان و بی تجربه، روحیه خود را در این صحنه خواهند باخت ولی، دچار یک اشتباه محاسبه محض بود. آنها به پیکرهای شهیدان ادای احترام کرده و با صدای بلند در حیاط زندان، شعارهایی علیه رژیم سر دادند. ٰذیلاً با شرح مختصری، با دو تن از آنها آشنا می شویم:
ژیلا تقی زاده
ژیلا تنها ۱۷سال داشت و حتی دبیرستان را هم تمام نکرده بود. او یک نوجوان تیزهوش و با ذکاوت بود که آرزو داشت میهنش را آزاد و آباد ببیند. به همین خاطر به مجاهدین پیوست. او بسیار ضد ظلم و ضد آخوندها بود و علیرغم سن کم از جمله زندانیان بسیار مقاوم بود. او را به شدت شلاق زده و به اعدام محکوم کردند تا مجبورش کنند با رژیم همکاری کند و در تلویزیون توبه کند اما او به این کار تن نداد و نهایتاً با شجاعتی خارق العاده به پیکرهای اشرف رجوی و موسی خیابانی ادای احترام کرد و به همین خاطر او را در روز ۲۰ بهمن به جوخه اعدام سپردند.
صغری بزرگانفرد
صغری در ۱۶ مهر ۱۳۴۲ در تهران در یک خانواده متوسط پایین به دنیا آمد. وقتی انقلاب ضدسلطنتی به وقوع پیوست او تنها ۱۴سال داشت و به همراه خواهر و برادران خود در راهپیمایی ها شرکت می کرد. او در دبیرستان رشته اقتصاد می خواند ولی وقتی برادر بزرگترش، به خاطر حمایت از مجاهدین تحت تعقیب قرار گرفت، او نیز ناگزیر از ترک تحصیل شد تا به زندگی مخفی رو بیاورد. وی در آذر۱۳۶۰ بهمراه مادرش (آراسته قلی وند) دستگیر و به زندان اوین بند مخوف ۲۰۹ برده شد.
صغری از جمله زندانیانی بود که در اوین، طرح آخوندها را با شعارهای خود علیه رژیم و در حمایت از مجاهدین بر هم زد. صغری نیز بهمراه سایر خواهران و برادران مجاهدش در روز ۲۰ بهمن۱۳۶۰ به جوخه های اعدام سپرده شد.
