آخوند روحانی روز ۸خرداد بار دیگر رو در روی اظهارات ولی‌فقیه که گفته بود مذاکره در این شرایط سم مهلک است در جلسه هیأت دولت با ترفند دجالگرانه، طوری مذاکره جویی‌اش را مطرح کرد که گویی مذاکره نیاز آمریکاست.
وی با بیان این‌که: «هر وقت خودشان برگشتند به میز مذاکره‌ای که خودشان ترک کردند راه به روی آنها بسته نیست. راه بازاست»، نیاز نظام به مذاکره و قبل از هر چیز ضرورت تعیین‌تکلیف نظام در رابطه با جامعه جهانی را به نمایش گذاشت و بحران درونی رژیم در این مورد را برملا کرد.
بعد از اظهارات رئیس جمهور آمریکا در ژاپن و تأکید مجدد وی مبنی بر این‌که خط آمریکا تغییر رژیم نیست، تضادهای درونی رژیم بر سر مذاکره با آمریکا شدت گرفته است.
تا آنجا که کیهان خامنه‌ای جذب روحانی توسط آمریکا را «عملیات شکار شاه ماهی» خواند و نوشت:« چاق کردن سوژه رسانه‌ای رفراندوم و جا زدن آن به‌عنوان یک مطالبه عمومی(؟!) می‌تواند دولت را به شکل خود خواسته در گوشه رینگ بیندازد و تبدیل به حریفی دست و پا بسته در مقابل آمریکا کند. دشمن در این عملیات فریب اگر بتواند نیاز خود را از زبان برخی مدیران ایرانی بزند، در واقع شاه ماهی شکار کرده است».کیهان خامنه‌ای در ادامه افزوده است:« وقتی روحانی خودش مذاکره با آمریکای عهدشکن را دیوانگی خوانده، درباره مذاکره مثلاً رفراندوم بکنیم که چه بشود؛ مشکل از فقدان توافق است یا زیر پا گذاشتن آن؟ چرا توپی را که در زمین دشمن است، باید به زمین خودی برگرداند؟».
در پاسخ به این سؤال که حتی در صورت مذاکره با آمریکا، رژیم چطور می‌خواهد پاسخ خواسته‌های مشخص جامعه جهانی را بدهد؟ سایت حکومتی فرارو با مطرح کردن این‌که « آیا انعطاف لفظی ترامپ در ژاپن مشکل را حل می‌کند؟» می‌نویسد: « تأکید ترامپ بر حل مسأله هسته‌یی ایران، گر چه ممکن است به عقب‌نشینی آمریکا از ۱۲درخواست تلقی شود، احتمالاً به این معنی نیست که آمریکا از دو مسأله اعمال محدودیت بر موشکهای بالستیکی ایران و نفوذ منطقهای آن عقب‌نشینی کرده است. این احتمال کاملا مطرح است که ترامپ می‌خواهد ابتدا با مسأله هسته‌یی وارد مذاکرات شود و سپس موضوعات دیگری را هم در ادامه مذاکرات مطرح کند».
حمید رضا آصفی سخنگوی پیشین وزارت‌خارجه رژیم ضمن رد پیشنهاد مذاکره ترامپ به عجز و بن‌بست نظام در مقابل جامعه جهانی اذعان کرد و گفت:«ترامپ می‌خواهد چیزی ارائه دهد و بهترین متاع این است که بگوید من با جمهوری اسلامی مذاکره کردم و ایران را پای میز مذاکره آوردم. خیلی هم برای او مهم نیست که این مذاکره به نتیجه برسد یا نه، چرا که در هر صورت برد از آن او خواهد بود».
روزنامهٔ حکومتی ابتکار با توصیف فشارهای همه‌جانبه‌یی که تحریمها به نظام وارد کرده، به انزوای رژیم اذعان کرده و از جمله نوشته است: «حضور اروپا، روسیه، چین و سازمان ملل متحد در این میان کمرنگ‌تر از هر زمان دیگر است. به‌نظر می‌رسد اروپا یا درگیر انتخابات پارلمانی اتحادیه خود است و یا به عمد، سیاست بنشین و ببین را در این معرکه دنبال می‌کند. شاید اروپا می‌خواهد با توجه به ظرفیت‌های دوطرف به سنجش روشنی از انتخاب موضع نهایی خود دست یابد. روسیه در موضعی عافیتطلبانه تکلیف خود را روشن کرده است؛ این‌که نمی‌تواند و نمی‌خواهد نقش آتش‌نشان را داشته باشد. چین با نگاه به ضرورت کاهش تنشهای اقتصادی با ایالات متحده، کج‌دار و مریز سیاست‌های آتشافروزانه کاخ سفید را نقد می‌کند». این روزنامه حکومتی با این حال در پایان با بیان این‌که «دیپلماسی، کلیدی و اصلی‌ترین ابزار در حال حاضر است؛ اگر چه نمیتوان با اطمینان گفت که بخت دیپلماسی دوباره گل کرده است» استیصال و بن‌بست نظام را به نمایش گذاشته است.
و بالاخره علی بیگدلی کارشناس حکومتی هم‌سو با روحانی چشم‌انداز روشن جامهای زهر دیگری را که نظام باید سر بکشد به این صورت بیان کرده که « تنها اختلاف کشور ما با آمریکا بر سر برجام نیست، اختلافات جدی دیگری هم وجود دارد، به‌عنوان مثال حضور و نفوذ ایران در منطقه که در آینده چالش‌برانگیز خواهند بود. قطعاً مسأله برجام در نظر ترامپ صرفاً بهانه‌ای برای باز کردن باب مذاکرات در رابطه با سایر مسائل اختلافی میان دو کشور خواهد بود».
رفتار آتی رژیم نشان خواهد داد که مذاکره در بن‌بست و چنبرهٔ بحرانهای داخلی و بین‌المللی، برایش چه پیامدهایی خواهد داشت.
