بنا به متنهایی که امروز در حسابهای نرگس محمدی و گلرخ ایرایی در شبکههای اجتماعی منتشر شده، روز چهارشنبه ۶ دی، چند مقام قضایی، از جمله ایمان افشاری و محمدرضا عموزاد، روسای شعبههای۲۶ و ۲۸ دادگاه انقلاب، علی قناعتکار، سرپرست دادسرای امنیت و علی القاصی مهر، رئیس دادگستری تهران، از زندان اوین بازدید کردند و گروهی از زندانیان سیاسی زن با اطلاع از این موضوع شروع به اعتراض کردند.
بر این مبنا زندانبانان و محافظان مقامهای قضایی با زندانیان درگیریهایی پیدا کردهاند و میخواستند مانع رودرو شدن زنان معترض با قاضیها شوند.
در متنی که از طرف نرگس محمدی منتشر شده آمده: «قضات صادرکننده احکام اعدام، از جمله عموزاد که حکم اعدام محسن شکاری را صادر کرد در میان نیروهای امنیتی در داخل اتاقها پنهان شده بودند و کوچکترین صدایی از آنان شنیده نمیشد. صدای زنان دوباره با سر دادن شعار «قاتل بیا بیرون» بلند شد و در پی آن اعلام کردند مجاهد کورکور و رضا رسایی را اعدام نکنید.»
عباس کورکوری، مشهور به مجاهد کورکور، در پرونده قتل کیان پیرفلک، کودک ایذهای، به اعدام محکوم شده است. این در حالی است که خانواده کیان تاکید دارند او قاتل فرزندشان نیست و «نیروهای امنیتی به فرماندهی عیدی علیپور» به طرف آنها تیراندازی کردهاند.
رضا رسایی هم برای دست داشتن در کشتن رئیس اطلاعات سپاه پاسداران شهرستان صحنه به اعدام محکوم شده است. نزدیکان آقای رسایی میگویند او بیگناه است و حکم دادگاه شتابزده و با اتکا به اعترافات دروغین در پی شکنجه صادر شده است.نرگس محمدی در نامهاش از زندان اوین گفته است که زندانیان سیاسی زن «فریاد میزدند و از مقامات میخواستند که اعدام و شکنجه را متوقف کنند. قضات و مقاماتی که در میان دهها نیروی امنیتی جرات بیرون آمدن از در اتاق یا پذیرفتن ورود ما زنان به اتاقهایشان را نداشتند.»
خانم محمدی افزوده: «این لحظه همان لکنت زبان جنایتکار در برابر دادخواه است.»
به گفته نرگس محمدی و گلرخ ایرایی مقامهای قضایی حاضر به پذیرفتن زندانیان سیاسی معترض نبودهاند و تاکید داشتند که زندانیان تنها حق دارند برای طرح مشکلات شخص خودشان به آنها مراجعه کنند. اما در مقابل معترضان میگفتند برای آن نزد قاضیها رفتهاند که بگویند «قوه قضاییه باید ماشین مرگ را متوقف کند.»
تنها در هفت روز گذشته اعدام دستکم ۲۲ نفر در شهرهای مختلف ایران، در پروندههای متفاوت، گزارش شد که یک نفر از آنها، در نجفآباد، در ملاء عام اعدام شد. آمار واقعی ممکن است بالاتر از این باشد.بنا به آنچه در حسابهای نرگس محمدی و گلرخ ایرایی منتشر شده زندانیان سیاسی با شعارهای «زن، زندگی، آزادی» و «قاتل برو گمشو»، «مرگ بر دیکتاتور» و «مرگ بر جمهوری اسلامی» و خواندن سرودهای «خون ارغوانها»، «بلا چاو» و «سرود مهسا» و قلاب کردن بازوهایشان به یکدیگر اعتراض خود را بیان کردند.
نرگس محمدی نوشته که سپیده قلیان قاضی عموزاد را برای حکم اعدام بازخواست کرده است. زندانیان دیگر هم به «بیعدالتی» در پروندههای محمدمهدی کرمی و پدرش ماشاالله کرمی، پرونده کیان پیرفلک و مجاهد کورکور و پرونده محسن شکاری اعتراض کردهاند.
ایران جلیلی، مادر نسیم سلطانبیگی، یکی از زندانیان بند زنان، در شبکه ایکس (توییتر) خبر داده که به دنبال حرکت اعتراضی زندانیان علیه قاضیها، خانم سلطانبیگی «۱۲ نفر از همبندیهایش به مدت ۱ ماه ممنوع التماس شدهاند.»
خانم جلیلی توضیح داده که «این محدودیت ظالمانه ۶ دی ماه، در پی حضور قضات دادگاه انقلاب در بند زنان زندان اوین رخ داد. آنها این تصمیم را در واکنش به اعتراض زنان زندانی به نحوه رسیدگی به پروندهها و صدور احکام اعدام گرفتند.»
زندان اوین، در شمال تهران، از سال ۱۳۵۰ محل نگهداری بسیاری از زندانیان سیاسی بوده است.
از آن زمان گزارشهای مکرر و موثق از شکنجه و حبس و اعدام زندانیان سیاسی و غیرسیاسی بدون دادرسی عادلانه اوین را به یکی از بدنامترین زندانهای ایران تبدیل کرده است. هرچند، بعضی فعالان حقوق بشر میگویند وضعیت زندانهای دیگر ایران، که کمتر شناخته شدهاند، در مواردی بهمراتب بدتر از اوین است.خبرگزاری میزان، وابسته به قوه قضاییه، گزارش کرده است که روز جمعه ۸ دی، غلامحسین محسنی اژهای، رئیس قوه قضاییه، به زندان اوین رفته است.
این بازدید دو روز پس از اعتراض زندانیان سیاسی زن به بازدید مقامهای قضایی انجام شده است.
در گزارش میزان مشخص نیست که آقای اژهای از بند زنان هم بازدید کرده است یا نه، اما «از برخی بندهای امنیتی این زندان هم بازدید به عمل آورد.»
میزان ویدئوهایی از صحبت رئیس قوه قضاییه ایران با برخی زندانیان منتشر کرده و آقای اژهای گفته به دنبال «حبسزدایی» است.آمار دقیقی از شمار زندانیان سیاسی در ایران در دست نیست، اما در اعتراضات سال گذشته هزاران نفر دستگیر شدند و هماکنون چند صد نفر با جرایم سیاسی و عقیدتی زندانی هستند.