سخن روز
پاسدار سیاری جانشین سازمان اطلاعات سپاه پاسداران طی سخنانی در جمع بسیجیان در مشهد، به‌جنگی که بیش از ۴دهه است تا امروز میان رژیم و مجاهدین جریان دارد اشاره کرد. وی با اشاره به‌مرحله آغازین این جنگ گفت: «۴۰سال قبل در همین مشهد مجاهدین راهپیمایی‌های بزرگی راه می‌انداختند و وارد فاز نظامی شده بودند و خانه‌های تیمی راه انداختند».
جانشین سازمان اطلاعات سپاه سپس به‌مرحله کنونی این جنگ و نقش مجاهدین در قیامها علیه رژیم ولایت فقیه اعتراف کرد و گفت: «هدف دشمن طی ۴دهه گذشته براندازی نظام بوده و در این مدت هدفش تغییر نکرده، آنچه تغییر کرده استراتژی و شیوه و روش آن بوده است».
این اولین بار نیست که از خود خامنه‌ای تا دیگر سردمداران و سرکردگان رژیم به‌صورت مسألهٔ اصلی ایران طی بیش از ۴دههٔ گذشته که همان استمرار نبرد وقفه‌ناپذیر میان مردم و مقاومت سازمان‌یافته با دیکتاتوری ولایت فقیه است و به‌نقش مجاهدین در قیامها، اعتراف می‌کنند.
خامنه‌ای در ۱۴خرداد گذشته بر سر قبر خمینی ملعون طی سخنانی که مزدوران پای منبرش، در آن پی‌درپی عربده‌های «مرگ بر منافق» سر می‌دادند گفت: «توجه کنید! همه توجه کنند! آخرین تلاش دشمن همین اغتشاش‌های پاییز گذشته بود. پادویی‌اش را به‌وسیلهٔ تعدادی عناصر خائنی که پشت به‌وطن کرده بودند انجام دادند... یک عده هم پیاده‌نظام اینها بودند... حرکت مسلحانه داخل خیابان‌ها را ترویج کردند».
سردمداران رژیم بارها ذکر مصیبت خوانده‌اند که در هر بلایی طی این چهل و چند سال بر سر رژیم آمده، مجاهدین دست داشته‌اند.
پورمحمدی از جلادان قتل‌عام۶۷ و از وزیران دولتهای احمدی‌نژاد و روحانی در مرداد ۹۸ گفت: «دشمنی از این (مجاهدین) بدتر هم می‌شود؟ در تمام دنیا چهرهٔ (نظام) را تخریب کرده‌اند. هیچ تخریبی در این ۴۰سال اتّفاق نیفتاده مگر آن‌که پای اصلی آن منافقین بوده است. ما هنوز تصفیه‌حساب نکرده‌ایم».
در تاریخ ۳تیر ۱۴۰۱ غریب‌آبادی، معاون بین‌الملل قضاییه جلادان گفت: «ما در هیچ ملاقاتی نیست که به‌قضیه مجاهدین نپردازیم. در جلسهٔ نشست عالی‌رتبهٔ شورای حقوق‌بشر حداقل ۲ تا ۳ دقیقه از نطق ۶، ۷دقیقه‌ای‌ام را در مورد مجاهدین صحبت کردم. در برهه‌یی عقیده بر این بود که نیازی نیست که اسمی از مجاهدین ببریم. اما ما نظرمان این نیست».
همین موضوع در میزگردی با شرکت نظریه‌پردازان ولایت خامنه‌ای، مورد تأکید مضاعف قرار گرفت و گفته شد «موضوع اصلی ما در کشور مجاهدین خلق است و باید به‌آنها بپردازیم» (خبرگزاری رسمی ایرنا ـ ۱۱مرداد ۱۴۰۲).
یکی از افراد این میزگرد (قوچانی) نیز تأکید کرد: «ما باید این را بدانیم مسألهٔ مجاهدین خلق، مسألهٔ روز ماست و صرفاً یک مسأله تاریخی نیست... هرجا که اعتراضات به‌حق مردم به‌انحراف کشیده شد، پای این سازمان در میان بود. جدایی روحانیت و حاکمیت از مردم چیزی است که زیر سر این سازمان بوده است... پس مسألهٔ سازمان، مسألهٔ امروز ماست».
پیش از آن یکی دیگر از افراد این میزگرد، به‌نام سلیمی نمین طی مصاحبه‌یی گفته بود: «برخلاف برخیها که معتقدند (مجاهدین) در آلبانی برایشان مشکل ایجاد شده و اینها نابود خواهند شد، خیر نابود نخواهند شد! این جریانی است که متدهای خودش را تغییر می‌دهد... در این قضیه ما آن‌قدر که باید مطالعه و کار می‌شد، اصلاً کار نکرده‌ایم و غفلت جدی کرده‌ایم... این قوی‌ترین تشکیلات علیه ایران است» (انصاف نیوز ـ ۱۹تیر ۱۴۰۲).
در همان روزها دژخیمی به‌نام موگویی نیز که مستندساز امنیتی و اطلاعاتی رژیم است، طی یک مصاحبهٔ تلویزیونی رژیم سیاست توطئهٔ سکوت دربارهٔ مجاهدین را به‌باد حمله گرفت و گفت: «سیاست‌هایی در تلویزیون در دههٔ ۷۰ بود که دیگر دربارهٔ مجاهدین حرف نزنید اینها تمام شدند؛ دههٔ ۸۰ خودشان را در افکار عمومی کاملاً بازسازی کردند. مسألهٔ انتخابات ۹۶ چه بود؟ اعدام‌های۶۷!» (اعتماد آنلاین ـ ۲۷تیر ۱۴۰۲).
بنابراین کاملاً قابل فهم است که چرا آخوند اژه‌ای سردژخیم قضاییهٔ جلادان از وحشت جیغ می‌کشد که اگر نسبت به «جنگ ترکیبی (بخوانید قیام) آگاهی لازم نباشد... ما از جایی ضربه می‌خوریم که نمی‌دانیم آن کجا بود و چه شکلی این ضربه را خوردیم، غافلگیر می‌شویم»! و چرا «از نیروی انتظامی، از وزارت کشور، از دستگاه امنیتی و اطلاعاتی» استمداد می‌کند تا «مسائلی که پشت‌پرده است (را) کشف بکنند و به‌دستگاه قضایی معرفی بکنند».
