روزنامه ابتکار(رژیم) ۱۴/۱/۹۷ : « سید عبدالکریم محقق- با گفته‌های علاءالدین بروجردی رئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس یک بار دیگر بحث فیلتر کردن تلگرام دوباره به جریان افتاد. تلگرام شبکه‌ای مجازی که اطلاعات بیش از ۴۰ میلیون کاربر ایرانی را در خود جای داده است که به فرض جمعیت ۸۰ میلیونی ایرانی بیش از نصف ایرانیان اطلاعات خود را در این فضای مجازی رد و بدل می‌کنند..
.. وقایع دی ماه ۹۶ و اعتراضات خیابانی در بیش از یکصد شهر ایران که با فراخوان چندین کانال تلگرامی به راه افتاد روی دیگر سکه فضای کسب و کار مجازی رایگانی بود که خود را نشان داد. هرچند واکنش‌های ابتدایی تا حدی مدارا با تلگرام بود اما در ادامه مسئولان را ناچار کرد که برای مدتی به فیلترینگ تلگرام روی بیاورند. سیاستی که واکنش‌های بسیاری را در پی داشت و باعث برداشتن فیلترینگ تلگرام در کوتاه‌ترین زمان ممکن شد. در این میان گروهی به شدت به مساله فیلترینگ مجدد تلگرام واکنش نشان داده و می‌دهند. گروهی به شدت از فیلترینگ تلگرام حمایت می‌کنند و آن را در راستای منافع ملی می‌دانند. این گروه به ظاهر بدون توجه به اثرات امنیتی و سیاسی تلگرام و صرفا بر مبنای مسائل فرهنگی و اجتماعی، این شبکه را خانه‌برانداز و از بین برنده بنیادهای خانواده‌های ایرانی می‌داند. این طیف از افراد به نظر تمامی مسائل و آسیب‌های اجتماعی و در واقع تمامی مشکلات ناشی از گسست‌های نسلی و اجتماعی را ناشی از نفوذ این شبکه پیام‌رسان می‌بینند. گروهی دیگر اما فیلتر کردن تلگرام و سایر شبکه‌های پیام‌رسان خارجی را همانند سیاست‌های مقابله با دستگاه‌های ویدئو و دیش‌های ماهواره‌ای تجربه‌ای محکوم به شکست می‌دانند. هر چند تجربه دستگاه‌های ویدئویی و دیش‌های ماهواره‌ای نشان می‌دهد که تکنولوژی‌های ارتباطی اصولا راه‌های خود را در بین مردم باز می‌کنند و سد کردن راه آنها اشتباه است. با این حال نکته‌ای که در میان اظهارات هر دو گروه در خصوص نحوه برخورد با تلگرام و یا سایر تکنولوژی‌های ارتباطی مغفول مانده بحث اعتماد و یا عدم اعتماد اجتماعی در خصوص سیاست‌های مقابله با همراهی با شبکه‌های ارتباطی است. به باور بسیاری امروز آنچه جامعه ایرانی با آن روبروست سطح پایین اعتماد عمومی و اجتماعی است. اعتماد عمومی ارزشمندترین سرمایه اجتماعی است. پژوهش‌های متعدد فرسایش اعتماد اجتماعی را میان ایرانیان نشان می‌دهد. در حالی که شاخص اعتماد اجتماعی در سال ۱۳۵۲ بیش از ۶۴ درصد را نشان می‌داد، این آمار در سال‌های اخیر به شدت پایین آمده و به کمتر از ۲۴ درصد رسیده است. بنابراین به نظر می‌رسد تا سیاستگذاران ارشد کشور تا نسبت به مقوله اعتماد اجتماعی کم توجه باشند هرگونه برخورد و یا عدم برخورد با هرگونه تکنولوژی ارتباطی به نتایج دلخواهی نمی‌رسد... متاسفانه نحوه مواجه با شبکه‌های اجتماعی را به نظر به شدت سیاسی کرده و از امر مهم که همان کاهش اعتماد اجتماعی میان ایرانیان است غافل شده‌اند. قطعا کم توجهی به مقوله اعتماد اجتماعی واجد تبعات بسیاری است که در آینده‌ای نه چندان دور گریبان‌گیر ایران‌مان خواهد بود
