حسن روحانی روز سه‌شنبه (17بهمن) در یک نشست مطبوعاتی حاضر شد و به سؤالات خبرنگاران پاسخ داد. او در میان بحثها و صحبتهای مختلف، اشاره‌های مبهم و دوپهلویی هم به برجام و دو موضوعی که در حال حاضر روی میز مذاکره بین جامعهٴ بین‌المللی با رژیم آخوندی قرار گرفته، یعنی برنامه موشکی و دخالتهای منطقه‌یی رژیم و مذاکره در مورد آنها کرد.
روحانی ازجمله در پاسخ به سؤالی در مورد مسألهٴ منطقه‌یی رژیم و این‌که آیا در این مورد با قدرتهای بزرگ مذاکره خواهد کرد یا نه؟ گفت: «ما هم‌چنان با کشورهای منطقه و کشورهای خارج از منطقه راجع به منطقه حرف می‌زنیم، گفتگو می‌کنیم و حتی گاهی کمک می‌خواهیم... ما همیشه در مورد منطقه حرف زده‌ایم و می‌زنیم».
روحانی به این ترتیب همان بازی مسخره و لو رفته با کلمات «مذاکره» و «گفتگو» و این‌که «مذاکره نه! اما گفتگو آری!» را تکرار کرد.
روحانی در پاسخ به سؤالی در مورد برجام و این‌که اگر آمریکا از برجام خارج شود، رژیم چه اقدامی انجام خواهد داد؛ قدری روشنتر حرف زد و ضمن تأکید بر این‌که «برجام را ادامه می‌دهیم» به‌یک بازی دیگر متوسل شد و گفت: «ما آغازگر نقض برجام نخواهیم بود. برجام اضافه و کم نمی‌شود. نه خطی به آن اضافه می‌شود و نه خطی از آن کم می‌شود. ما مسائل دیگر را مرتبط با برجام نمی‌دانیم».
روشن است که منظور وی از «مسائل دیگر» برنامه موشکی و دخالتهای منطقه‌یی رژیم است که اروپا و جامعهٴ بین‌المللی در حال حاضر روی این دو موضوع متمرکزند؛ اینجا نیز روحانی در یک بازی لو رفته دیگر می‌خواهد چنین وانمود کند که گویا دعوا بر سر خود برجام است.
روحانی در پاسخ به سؤالی در مورد برنامه موشکی رژیم، باز هم به بندبازی و بازی با کلمات پرداخت و گفت: «ما هر آنچه برای دفاع از کشور لازم باشد از هواپیما موشک و زیردریایی استفاده می‌کنیم، اما دنبال سلاح کشتار جمعی نیستیم... با هیچ کسی هم در این زمینه مذاکره نداریم». این پاسخ دوپهلو هم می‌‌تواند به‌کوتاه‌آمدن از برنامه موشک بالستیکی که همه می‌دانند جزو سلاحهای کشتار جمعی طبقه‌بندی می‌شود، تعبیر شود.
اما موضوع قابل‌توجه دیگر در اظهارات روحانی، درخواست ملتمسانهٴ او برای مذاکره مستقیم با آمریکا بود. روحانی با اشاره به این‌که «کلید فضای روابط آینده ایران و آمریکا دست واشینگتن است» و اذعان به این‌که در واقع این آمریکاست که روی خوش به مذاکره نشان نمی‌دهد، با حسرت‌زدگی از «فرصت طلایی» از دست رفته افزود: «اگر آمریکا به تمام تعهدات خود در برجام عمل می‌کرد شرایطی نو ایجاد می‌شد و ممکن بود دربارهٴ موضوع دیگر هم بتوانیم با آمریکا صحبت کنیم. خود آنها متأسفانه این فرصت طلایی را از بین بردند». روشن است که اینجا هم ابراز آمادگی برای صحبت دربارهٴ «موضوع دیگر» اشاره به آمادگی رژیم برای خوردن زهر موشکی و زهر منطقه‌یی است.
معنی این سخنان و به نعل و به میخ زدن روحانی در کنفرانس مطبوعاتی، هنگامی روشنتر و مفهومتر می‌شود که در کنار اظهارات دو روز پیش او (یکشنبه 15بهمن) مورد ملاحظه قرار گیرد.
حسن روحانی در آن سخنرانی کوشید مذاکره در مورد برنامه موشکی و دخالتهای منطقه‌یی رژیم و سفر آتی رئیس‌جمهور فرانسه به تهران با دستور کار توقف برنامه موشکی و دخالتهای منطقه‌یی رژیم تلاش کرد با شیوه شیادانهٴ خود موضوع را رفع و رجوع کند. وی گفت: «ما برای صلح عزتمندانه و مقتدرانه قدرت پیدا می‌کنیم. ما باید آماده باشیم برای این‌که بتوانیم تهدیدات را از سر مردم دفع و رفع کنیم. برای این کار ملت ما برای توانمندی دفاعی‌شان نیاز به مذاکره و توافق با هیچ قدرتی ندارند. صحبت و بحث می‌کنیم و اگر مقامی آمد به او جواب قاطع می‌دهیم...»
روحانی به‌طور متناقضی هم از مذاکره و عقب‌نشینی گفت و هم از قاطعیت و دفع تهدیدات؛ هم به مقامی که قرار است بیاید اشاره کرد و هم از عدم توافق و مذاکره با قدرتها، اما به شروطی که ماکرون برای سفر خود تعیین کرده، اشاره نکرد. رئیس‌جمهور فرانسه برای سفر خود 3شرط تعیین کرده است. کریمی قدوسی عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس، این سه شرط را چنین مشخص کرد: یکی این‌که ماکرون با خامنه‌ای ملاقات کند؛ «دوم این‌که با همتای ایرانی خود (روحانی) نشستی مطبوعاتی برگزار و در آن نشست اعلام کند که ایران در موضوع برنامه موشکی حاضر است پشت میز مذاکره بنشیند. شرط سوم هم این‌که یک میز جدید برای مذاکره سه جانبه ایران، آمریکا و عربستان پیرامون مسائل منطقه، جریان مقاومت و یمن تشکیل شود و این مسائل مورد بررسی و تبادل نظر قرار گیرند.»[1]
روشن است که «صلح» با پسوند «عزتمندانه و مقتدرانه» برای پوشاندن ضعف رژیم و ماهیت تسلیم طلبانهٴ آن بیان می‌شود؛ صرف‌نظر از این، «صلح» با هر پسوند و پیشوند محصول «مذاکره» جدی است و از گپ و گفتگو به‌دست نمی‌آید. اما از آنجا که مقامهای رژیم در موضعگیریهای داخل کشور «مذاکره» بر سر برنامه موشکی و دست برداشتن از آن را انکار کرده‌اند، اکنون برای اذعان به‌آن ناگزیر از چنین بندبازیها و بازی با کلمات هستند.
روحانی می‌گوید: «اگر مقامی آمد به او جواب قاطع می‌دهیم» اما روشن است «آن مقام» که رئیس‌جمهور فرانسه است تنها وقتی خواهد آمد که پیش از آن، رژیم به3شرطی که او تعیین کرده گردن گذاشته باشد. بنابراین دوپهلو گویی روحانی و سایر سردمداران رژیم که معمولاً با تکذیب‌های بعدی همراه است، امر رایجی است که برای مخفی کردن ماهیت سفر ماکرون به تهران صورت می‌گیرد و مضمون و دستور کار آن تحمیل زهر موشکی و زهر منطقه‌یی به رژیم است.
پیش از این نیز ظریف در سفر خود به نیویورک در مورد مذاکره پیرامون مسألهٴ موشکی اعلام آمادگی کرد؛ اما وقتی از سوی دلواپسان باند خامنه‌ای مورد هجوم قرار گرفت، قاسمی سخنگوی وزارتخانه‌اش را به صحنه فرستاد تا مذاکره را به‌شدت تکذیب کند.[2] یک بار دیگر نیز گابریل زیگمار وزیر خارجه آلمان گفت که رژیم عقب‌نشینی از موشکی را پذیرفته است، دوباره قاسمی ظاهر شد و خبر را تکذیب کرد. اما این بار به‌نظر می‌رسد کار سخت‌تر است؛ چرا که رئیس‌جمهور فرانسه است که با شناختی که از رژیم و بندبازیهایش دارد، به‌طور تحقیرآمیزی شرط کرده باید روحانی در کنفرانس مطبوعاتی مشترک در پایان سفر در کنار من باشد تا هر دو مشترکاً دست برداشتن رژیم از برنامه موشکی و دخالتهای منطقه‌یی را اعلام کنیم؛ تا دیگر جایی برای انکار و تکذیب نماند. رئیس‌جمهور فرانسه به این هم اکتفا نکرده و برای دو قبضه کردن توافق، ملاقات با خامنه‌ای را به‌عنوان شرط اول تحقیرآمیزتر خود دانسته است. تا راه را بر خامنه‌ای و اعوان و انصار او ببندد تا نتوانند از زیر بار تعهد مبنی بر دست برداشتن از برنامه موشکی و دخالتهای منطقه‌یی شانه خالی کند و آن را صرفاً عقب‌نشینی دولت روحانی قلمداد کنند.
به این ترتیب معنی واضح سفر رئیس‌جمهور فرانسه (البته اگر عملی شود) چهار میخه کردن رژیم و تحمیل زهر موشکی و زهر منطقه‌یی به‌آن است و تفاوت آن با زهر برجام، اولاً این است که این برای رژیم ولایت فقیه به‌مراتب خطرناکتر از زهر اتمی و برجام است چرا که همان‌گونه که خانم رجوی رئیس‌جمهور برگزیدهٴ مقاومت ایران برای اولین بار در آبان 1382با تأکید بر این‌که تنها و نخستین افشاگر پروژه مخفی رژیم مقاومت ایران بوده است، اعلام کردند: «از جانب این مقاومت می‌خواهم بگویم که دخالت این رژیم در منطقه و به‌طور خاص نقشش برای بلعیدن عراق، صدبار خطرناکتر است از موضوع اتمی است» حقیقت تلخی که هم در عراق و هم در تداوم جنگ فاجعه‌بار سوریه طی ۶سال گذشته و کشتار بیش از 500هزار تن از مردم این کشور و بی‌خانمانی و آوارگی میلیونها تن به‌اثبات رسید.
اگر دخالتهای منطقه‌یی رژیم و ابزار پیشبرد این سیاست برای ملتهای منطقه صدبار خطرناکتر از بمب اتمی بوده است؛ دست برداشتن از آن نیز برای رژیم و موجودیت آن صدبار خطرناکتر و مهلکتر از بمب اتمی است.
توجه به این نکته پایانی نیز ضروری است که رژیم برخلاف برجام دیگر مجال و فرصتی برای بازی‌کردن و کش دادن زهرخوران ندارد و ناگزیر است طی 3ماه آینده که از اتمام‌حجت ۴ماهة آمریکا باقی مانده، باید تعیین تکلیف کند؛ یا به زهر موشکی و منطقه‌یی و در پی آن، به‌گفته خامنه‌ای، به«تنزل بی‌پایان» تن بدهد یا در برابر جامعهٴ بین‌المللی و مجموعه آمریکا و اروپا و کشورهای منطقه بایستد.
[1] روزنامه کیهان ـ 15بهمن 96
[2] قاسمی ادعای منتشره از سوی خبرگزاری رویترز مبنی بر آمادگی ایران برای مذاکره در خصوص جنبه‌هایی از برنامه دفاعی موشکی خود را به‌شدت تکذیب کرد» سایت حکومتی دیپلوماسی ایرانی 15مهر 96
