دکتر غلامحسین ساعدی, یکی از بزرگترین نویسندگان ایران زمین است. او هنرمندی بود عمیقاً دلباخته هنر و مردم و عاشق سرزمینی که در آن بالیده و به بار نشسته بود. از این رو بود که وقتی از میهن آبایی که در آن ریشه داشت، دور شد, غم غربت و آوار درد و داغ مردمِ به سوگ نشسته, او را از پادرانداخت و غصّه مرگ شد.
دکتر ساعدی عمیقاً دلبستة آزادی بود و تا بُن دندان با استبداد و خودکامگی سر ستیز داشت. با خودکامگیهای شاه و شیخ درافتاد و تا پایان نیز, تن به ذلّتِ تسلیم و وادادگی نداد. با نوشتن و اجرای نمایشنامه هایی مانند «دیکته و زاویه» و «پرواربندان», آشکارا, با رژیم شاه چنگ در چنگ شد و در این راه زندان و در به دری را به جان خرید.
