رسانه های خبری حکومتی در گزارشات خود یاس و ترس و سرخوردگی رژیم از سفر نخست وزیر ژاپن و پیامدهای آن برای نظام بحران زده آخوندی را آشکار کردند.
روزنامه سپاه پاسداران ۲۲خرداد درباره سفر شینزو آبه می نویسد: در حالی که ژاپنی‌ها خود اذعان دارند برای میانجیگری نیامده‌اند اما برخی می‌خواهند به زور هم که شده آبه را میانجی معرفی کنند! رویکردی که نشان از خودفروختگی در برابر ترامپ و سیاست‌های ضد انسانی‌اش دارد!
کیهان خامنه‌ای ۲۲خرداد هم نوشت: رسانه‌های حامی دولت (روحانی) می‌گویند «(آلمان و ژاپن) برای میانجیگری آمده‌اند. نگذاریم دست خالی برگردند». میانجیگری برای چه؟ برای مذاکره. مذاکره بر سر چه؟ آیا قرار است بر سر برد موشک‌های آمریکا مذاکره کنیم یا بر سر برد موشک‌های ایران؟... اگر معنای مذاکره این است که در برجام دیدیم، بله ما مخالفیم. مذاکره با آمریکا در شرایط و مختصات کنونی اگر حماقت نباشد قطعا خیانت است.
روزنامه حکومتی رسالت ۲۲خرداد نیز نوشت: «ماس» و «آبه» که جای خود، بزرگتران آنها هم نه تنها منافع (نظام) هیچ موضوعیتی برایشان ندارد، بلکه منافع خود را در تضاد با منافع ما می‌بینند... گره‌زدن آب و نان و گوشت و محیط‌زیست و شغل جوانان به دستان غرب یا از سر غفلت است یا خیانت که البته نتیجه هر دوی آنها یکی است.
باند روحانی نیز غرق در یاس و سرخوردگی است :
روزنامه حکومتی آرمان۲۲خرداد نوشت : سفر آبه به تهران از سوی ترامپ، برای شکست طراحی شده. به عبارت صریح‌تر شکست آبه، پیروزی ترامپ است!
روزنامه حکومتی جهان صنعت۲۲خرداد نوشت: بعید است که این دیدار همانند دیدار وزیر خارجه آلمان با مقامات جمهوری اسلامی نتیجه‌ای داشته باشد.حتی دیپلمات‌های ژاپنی نیز پیش از ورود نخست‌وزیرشان به تهران‌هشدار می‌دهند که در مورد دیدار آبه از ایران و آنچه به میانجیگری میان تهران- واشنگتن مشهور شده نباید توقع غیرواقعی و زیادی داشت.
مطهرنیا یک کارشناس باند روحانی: آمریکایی‌ها تلاش می‌کنند با فرستادن مقامات دو کشور معتبر و مورد احترام جهانی، یعنی ژاپن و آلمان به تهران، تلاش خود برای برقراری مذاکره و گفت‌وگو را به جهانیان نشان دهند و از آنجا که از مواضع حکومت ایران درباره عدم پذیرش هرگونه مذاکره و میانجیگری در شرایط نابرابر را سنجیده‌اند، از این طرح می‌خواهند اجماع جهانی علیه جمهوری اسلامی ایجاد کنند.
روزنامه حکومتی همدلی: این که گمان شود یک معاهده، یک توافق و یک دیدار و پینگ‌پنگ مشابه کار هنری کسینجر و چین کمونیست پایان همه کدورت‌ها و آغاز فصل پسرخالگی‌است، بیش از حقیقت، به اوهام می‌ماند.
