البته اینکه حفظ نظام برای باندهای غارتگر حاکم، همواره از «اوجب واجبات» بوده و سیاست های داخلی و خارجی این رژیم هم از ابتدا همواره برای پاسخ دادن به همین موضوع تنظیم گردیده، هرگز امر پوشیده ای نبوده.
در این راستا این رژیم ضد ایرانی حتی یک لحظه از سرکوبی افسارگسیخته در داخل و جنگ افروزی در منطقه و حمایت از باندهای تروریستی در لبنان، عراق، یمن و سوریه دست برنداشته و وقیحانه به آن مباهات هم می کند: «در سخت‌ترین شرایط اقتصادی، دولت ایران به عراق کمک کرد. چه کسی پول تمام سلاحی را که عراق نیاز داشت، تأمین کرد؟ پول نیازهای سوریه را در شرایط تحریم چه کسی تأمین کرد؟ حقوق و سلاح آنها را چه کسی تأمین می‌کند؟ پول موشک‌ها را دولت و وزارت دفاع دادند». (سخنرانی روحانی، خبرگزاری حکومتی ایرنا – ۲۰ تیر ۹۶)
این اقرار صریح رئیس جمهور نظام، مبنی بر تاراج و برباد دادن سرمایه های مردم در جنگ افروزی های منطقه ای، البته اصحاب مماشات با رژیم را در تبلیغ یافتن موجودات نرم تن در باغ وحش آخوندی در تنگنای ناگزیری قرار می دهد، آنچه اما باعث خشم مضاعف مردم می گردد، توجیه دجالگرانه ضرورت این سیاست ویرانگر به عنوان تضمینی برای حفظ صلح و امنیت و حتی حفاظت از منابع آب و کشاورزی و مراتع و جنگلها ی مردم می باشد!
به یاد داریم که چگونه روحانی چند ماه پیش اتفاقا در همین گنبدکاووس که اکنون مردمش گرفتار عواقب مرگبار سیل هستند، با شیادی خاصی قدرت نمایی پوشالی موشک پرانی رژیم را به عنوان گامی در راستای ایجاد رفاه و ارتقاء سطح زندگی مردم تبلیغ می کرد.
«حجت‌الاسلام و المسلمین حسن روحانی صبح دیروز (دوشنبه) در جمع مردم گنبدکاوس با اشاره به اینکه در روزهای آتی دو ماهواره به فضا پرتاب خواهیم کرد اظهار کرد: این ماهواره روزی ۶ بار از بالای سر ما می گذرد. پیام با دوربین‌هایش اطلاعاتی دربارهٔ آب و هوا، کشاورزی، آب سرزمینی و جنگلها برای ما ارسال می‌کند. این ماهواره تحقیقاتی نبوده، بلکه اولین ماهواره عملیاتی ماست.» (خبرگزاری دولتی ایسنا ۲۵ دی ۱۳۹۷)
روحانی در حالی مدعی حفاظت از «آب و هوا و کشاورزی» مردم از طریق پرتاب موشک و ماهواره به فضا است که حاصل بیش از ۴ دهه حاکمیت رژیم منحوسش زمینه ساز اصلی بروز حوادث ویرانگری چون فاجعه سیل اخیر می باشد؛ حادثه ای که در صورت وجود زیرساخت های مناسب شهری و روستایی، هرگز عواقبی چنین فاجعه بار بجای نمی گذاشت. ابعاد تبهکاری های رژیم در زمینه‌سازی فجایع ناشی از سیلابهای ویرانگر آنچنان غیرقابل انکار است که کارگزاران آن نیز ناگزیر به اعتراف گوشه‌هایی از آن، از جمله در شیراز و استان گلستان گردیده اند.
«اتفاقی که در شیراز رخ داد سیلاب از منظر طغیان رودخانه نبود؛ بلکه به‌خاطر دست اندازی و مسدود کردن یکی از مسیل‌های قدیمی شهر شیراز بوده است. (خبرگزاری حکومتی تسنیم ۹ فروردین ۹۸ به نقل از مدیر کل دفتر مدیریت بحران رژیم)
وقتی این حکومت ضد ملی تأمین سلاح و حقوق مزدوران منطقه ای خود را از الویت های اصلی و استراتژیک حفظ نظامش تعریف می کند و سرمایه های ملی مردم ایران را در آن راستا به باد فنا می سپارد، مسلم است که جنگلها و مراتع و بستر رودخانه‌ها و تالاب‌ها تخریب و خشک می گردند و با کمترین حادثه طبیعی جان و مال مردم بی پناه اینچنین در معرض نابودی قرار می گیرد.
برای سران دزد و فاسد این رژیم آنچه باید به هر قیمتی حفظ گردد بنیان حکومت ننگینشان است ولاغیر؛ بنابراین ساختن زیرساختهای شهرها و روستاهای زیبای میهن با معیارهای علمی و مدرن تنها بر ویرانه های ساختار این نظام ضد بشری و تبهکار میسر خواهد بود. این امر یقینا در پرتو همبستگی ملی و حمایت از فرزندان رشید ایران زمین در مقاومت سازمان یافته و کانون های قهرمان شورشی محقق خواهد گشت.
