مگر ما چه میگفتیم!؟
از چهل سال پیش، و حتی از زندانهای شاه، گفته شد که آزادی و حاکمیت مردمی و عدالت اجتماعی، اساس کلیه تلاشهای عمده بشر برای سعادت و زندگی متمدنانه است.
گفته شد که راه ما ادامه راه سمبل ملی و استقلال و دمکراسی، دکتر محمد مصدق پیشوای تاریخی مردم ایران است.
گفته شد که به قانون اساسی این رژیم، که بوی تند و گند و گزنده فاشیسم دینی میداد، رای نمیدهیم.
یک نه بزرگ به خمینی در قم و به انصار بد اصل و نهادش، در آن سخنرانی تاریخی در امجدیه، داده شد، و یک ائتلاف بزرگ تاریخی از همان روزهای اول آن انقلاب ملاخور شده، با شرکت کلیه نیروهای ضد استبدادی، (از هر نوع چپ و راست آن)، پایه ریزی شد، که خواب خمینی را آشفته کرد. مگر او، با آن فارسی افتضاحش، نگفت که: دشمن نه در واشنگتن است و نه در مسکو، دشمن همین جاست!
