از فردای ۳۰ خرداد سال ۱۳۶۰ که خمینی جلاد راه هر گونه زندگی مسالمت آمیز سیاسی را بر نیروهای انقلابی بست و تظاهرات مسالمت آمیز بیش از ۵۰۰ هزار تن از هواداران مجاهدین را به خاک و خون کشید و آنها را در مقابل انتخاب ناگزیر بین تن دادن به ذلت تسلیم و یا مقاومت با پرداخت سنگین ترین بها قرار داد، تردیدی وجود نداشت که سازمان مجاهدین راه دوم را برخواهد گزید، چرا که آنها پیشتر از آن از چنین بن بست هایی در شکنجه گاههای ساواک شاه به درخشان‌ترین شکل ممکن گذر کرده و نشان داده بودند که بر سر آرمان آزادی به هیچ عنوان اهل سازش و تسلیم نیستند.
