از دوران باستان نیاکان ما شب چهارشنبه آخر هرسال را جشن ملی مفصلی می گرفتند و معتقد بودند زمستان و روزهای سرد و سخت پایان یافته و با خانه تکانی و دور ریختن ناپاکی و کثافات و زباله ها از فضای زندگی، زمینه آمدن بهار وجشن وسرور و پایکوبی را فراهم میکردند. آنان در این جشن آتش فراوانی می افروختند تا هرچه زردی، بیماری و فقر وفساد در زندگی هست را درشعله های آتش بسوزانند، آنها با پریدن دستجمعی از روی آتش، عوامل تباهی و فساد و تنگدستی و سختی را درشعله های فروزان آتش می سوزاندند.
