یک سالن، یک چندین هزار عاشق، یک روز تاریخی
یک صدا، یک هدف، یک زن پیشتاز.
روزهایی ازسال است که یاران مقاومت به داشتن و یادآوری آن روزها برخود می بالند.
روزهایی مهم وسرنوشت ساز،
روزهایی تلخ و روزهایی شیرین،
روزهایی که ازآن بسلامت عبور کردن، کوچک قدمی بود بسوی هرچه تحکیم تر و تثبیت ترشدن صفوف،
روزهایی که بهای ماندنت را می بایستی که با تن و جان می پرداختی،
روزهایی که فریاد "هل من ناصرا ینصرونی" در فضای تاریک و وحشت طنین انداز شده بود،
روزهایی که پرنده خونین بال مقاومت با گذر از دریایی از آتش و خون پر زد و پر زد، گذشت و گذشت تا بر بام حادثه روز ۱۷ جولای ۲۰۰۳ نشست.
روز۱۷ جولای سر آغازی دیگر، برای روزهای سپری شده، بود.
کلید را در در چرخاندم. عصر روز دوشنبه یازدهم ماه جولای حدود ساعت هفت، بعد از ۲۳ ساعت در اتوبوس از گرد همائی بزرگ ایرانیان و هوادران مقاومت برای آزادی به خانه رسیدم. کوله پشتی ام را روی زمین انداختم. هنوز همه اتوبوس هائی که با هم به را ه افتادیم نرسیده بودند. در یکی از اتوبوس ها جوانی به بیماری صرع مبتلا بوده که در بلژیک او را به بیمارستان می رسانند. هنوز آنها نرسیده بودند.به کوله پشتی ام نگاهی می اندازم. این کوله سال ها با من بوده است. اصلا برای همین کوله را خریده بودم و حالا بعد گذشت سال ها بندهایش پوسیده شده و من با چسب های کلفت نقره ای رنگ روی بندها را پوشانده ام. کوله من را به خیابان گرد در محله اورسورواز در شمال پاریس می برد. جلو در بزرگ آهنی سبز رنگی که دو روز قبل از آن در یک توطئه بزرگ مریم رجوی را که سال ها در فرانسه اقامت داشت از جمله به جرم بر هم زدن "نظم جهانی" به همراه تعداد زیادی از مجاهدین و اعضای شورای ملی مقاومت، دستگیر کرده بودند. در ابتدای آن خیابان که به زحمت دو ماشین در کنار هم می توانستند بگذرند، پلیس های ضد شورش، مسلح ایستاده بودند. وقتی که وارد خیابان می شدی به تو می گفتند که دیگر نمی توانی بیرون بیائی! انگار کسانی که آنجا بودند، خیال باز گشت داشتند.
