مهاجرت اجباری مدافعان آزادی و برابری اجتماعی در ایران، بسیار طولانی‌مدت شده است. کسانی که به‌قصد ادامه مبارزه با دیکتاتوری مذهبی حاکم بر کشورمان این رنج را به جان خریده‌اند و همچنان بر به کرسی نشاندن اعتقادات و اهداف انسانی خود پای می‌فشارند، کم تعداد نیستند. این لشگر بزرگ که از سی‌وچند سال پیش باهدف کمک به برقراری آزادی در ایران، بسیاری از نعمات مادی زندگی در غرب و شرق عالم را بر خود روا نداشته، در فرصت‌های مختلف و به اشکال گوناگون بنا به توان خود در این راه پرافتخار گام برداشته است. این حضور، چه کم‌رنگ و چه پررنگ، چه با و چه بی تشکیلات و نظم و انضباط، راهی طولانی را پیموده و در یک کنش و واکنش طبیعی، تجارب گران‌بهایی را برای جنبش مقاومت و نسل جدیدی که به این تجربه‌ها نیاز حیاتی دارد، به ارمغان آورده است.
گردهمایی سالانه مقاومت ایران در پاریس، از جوانب مختلف اهمیت به سزایی در ارائه این تجارب دارد. تجمع انبوه و پرشکوه ایرانیان خارج کشور در پاریس، به‌راحتی تمامی تلاش‌های یک‌ساله رژیم و مزدوران رنگارنگ و دستگاه دیپلماسی آن برای خاموش کردن این «صدای رسا» را، خنثی می‌کند. رژیم یک سال تلاش می‌کند با هزینه‌های زیاد، «طرح» نابودی مجاهدین و شورای ملی مقاومت در خارج کشور را تکمیل کند، اما هر بار در اواسط تابستان، تودهنی محکم‌تری دریافت می‌کند. به‌خصوص وقتی شاهد است که این جبهه مقاومت پرشکوه، با ورود روزافزون نمایندگان خلق‌های تحت ستم منطقه و همچنین حضور آزادیخواهان از هر گوشه جهان و ابراز حمایت جدی بسیاری از مقامات بلندپایه کشورهای مختلف دنیا برای همبستگی با مردم ایران، به کیفیت و کمیت‌های جدیدی دست می‌یابد.
آلودگی‌ها و اظهار عجز و درماندگی کسانی که به جبهه رژیم اسباب‌کشی کرده و همراه با مزدوران رنگارنگ آن به‌صورت روزمره سعی در نفی ارزش‌های مبارزاتی دارند نیز، در مقابل شکوه و عظمت و زیبایی این همبستگی ملی، رنگ می‌بازد. این تجربه‌ای است که هرساله بیش‌ازپیش در برابر چشم تلاشگران آزادی قرار دارد.
یکی از علل بن بستهای داخلی رژیم برای مهار قطعی اعتراضات مردم در داخل کشور، در ابعادی قابل‌محاسبه، همین نمایش پر غرور ملی و میهنی در پاریس است. زنان و جوانان داخل کشور با دیدن این همبستگی جهانی با مردم ایران، شعله‌های خشم و کینه خود به رژیم سرکوبگر آخوندی را دامنه وسیع‌تری می‌بخشند.
در این گردهمایی، به شهادت بسیاری از شرکت‌کنندگان، دریایی از محبت و انسانیت، در بستر مبارزه‌ای خونین و سهمگین با سمبل‌های تباهی و بربریت در هرکجای دنیا، به نرمی در وجود انسان‌های فداکار، روان می‌شود. و این آن چیزی است که در این دنیای آشفته، جایگزینی ندارد. «انفعال» رنگ می‌بازد و تلاش و امید به پیروزی برای زمانی طولانی جای آن را می‌گیرد.
نقطه کلیدی و درس ماندگار در این میان برای کسانی که طوفان‌های سهمگین را درنوردیده و با غرور به این راه ادامه می‌دهند، در اساس «شعله‌ور» نگاه‌داشتن امید به پیروزی در این تلاش بزرگ انسانی و اخلاقی برای رهایی مردم از قید انحطاط حاکم بر ایران است. این آن کاری است که مقاومت سازمان‌یافته مردم ایران سال‌هاست، با برگزاری این گردهمایی بزرگ انجام می‌دهد.
بعد از خنثی شدن یک کودتای گسترده «استعماری» که قصد نابودی مقاومت سازمان‌یافته مردم ایران را داشت و مفتضحانه شکست خورد، زنگ آغاز این «بدعت» استثنایی توسط سازمان پرافتخار مجاهدین خلق ایران در «پاریس» نواخته شد و تا امروز باشکوه هرچه بیشتر ادامه یافته است. این زنگ پرطنین، برای مردم ایران نشانگر پایداری و مقاومت و برای رژیم حاکم بر ایران نشانه شکست تلاش‌هایش برای قطع کردن آن است.
هرساله در حوالی ماه‌های ژوئن و ژوئیه، جنب‌وجوش دوستداران مقاومت و بخصوص زنان و جوانان ایرانی در خارج کشور، در پاریس، چشم‌ها را خیره می‌کند. دیدن چهره‌های مصمم نوجوانان و نسلی که با هزار امید به میدان نبرد با رژیم ددمنش آخوندها گام نهاده‌اند، اشک خوشحالی و امید را به چشم نسل قدیمی‌تر می‌نشاند.
یکی از بخش‌های مهم این گردهمایی سالانه، سخنرانی «مریم رجوی» به‌عنوان سمبل مقاومت ایران است که همزمان و به گستردگی در نقاط مختلف دنیا، دنبال می‌شود. در این سخنرانی خانم رجوی گزارش کاملی از پیشرفت‌های مقاومت و موفقیت‌های داخلی و بین‌المللی آن را ارائه می‌دهد. سختی و موانع اساسی بر سر راه این مبارزه بی‌امان و راه‌های ممکن مقابله با آنها را به زبان ساده و روشن‌بیان می‌کند. این سخنرانی مهم، نقشه راهی را برای آینده ترسیم می‌کند که باید سرمشق مبارزین و بخصوص زنان و جوانان رزمنده و فعال در داخل کشور قرار گیرد. در این سخنرانی معمولاً خطوطی ترسیم می‌شود که در صورت اجرا، بن بستهای رژیم را به کلافی سردرگم برای آن تبدیل می‌کند. افشای طرح‌ها و توطئه‌های رژیم در ایران و منطقه خاورمیانه و سراسر جهان، قسمتی دیگر از این سخنرانی را تشکیل می‌دهد. این کار البته با اخطار به دشمنان آزادی و شرکای تجاری رژیم در محافل قدرت و ثروت، تکمیل می‌شود و ترفندهای آنها در یاری‌رساندن به بدترین دشمن آزادی و حقوق بشر را افشاء می‌کند. به همین دلیل این سخنرانی، از اهمیت «تاکتیکی» مهمی در چنین مقاطعی از رزم مردم ایران با رژیم آخوندها برخوردار است.
با امید به شرکت هرچه گسترده‌تر هموطنان و آزادیخواهان در سراسر جهان در این گردهمایی بزرگ، بی‌صبرانه منتظر دیدار یاران هستیم.
مهاجرت اجباری مدافعان آزادی و برابری اجتماعی در ایران، بسیار طولانی‌مدت شده است. کسانی که به‌قصد ادامه مبارزه با دیکتاتوری مذهبی حاکم بر کشورمان این رنج را به جان خریده‌اند و همچنان بر به کرسی نشاندن اعتقادات و اهداف انسانی خود پای می‌فشارند، کم تعداد نیستند. این لشگر بزرگ که از سی‌وچند سال پیش باهدف کمک به برقراری آزادی در ایران، بسیاری از نعمات مادی زندگی در غرب و شرق عالم را بر خود روا نداشته، در فرصت‌های مختلف و به اشکال گوناگون بنا به توان خود در این راه پرافتخار گام برداشته است. این حضور، چه کم‌رنگ و چه پررنگ، چه با و چه بی تشکیلات و نظم و انضباط، راهی طولانی را پیموده و در یک کنش و واکنش طبیعی، تجارب گران‌بهایی را برای جنبش مقاومت و نسل جدیدی که به این تجربه‌ها نیاز حیاتی دارد، به ارمغان آورده است.
